من پیش از تو داستان زندگیست، و در تک تک جملاتش تلاش برای امید و زندگی موج می‌زد ...
        

                این کتاب سعی دارد با ساده ترین شکل ممکن از ما بخواهد تا با نیمه دیگر وجودمان دست دوستی بدهیم؛ نیمه‌ای که اگر به جای سرکوبش با آن آشتی کنیم، می‌تواند باعث دگرگونی‌‌مان شود.
انگار که همه ما را دعوت کند تا با جهان درونمان آشتی و از پس تاریکی‌ها، طلامان را پیدا کنیم...
علاوه بر این به جای قضاوت دیگران، اگر خودمان را جایشان بگذاریم شاید درک متفاوتی از آنجه فکر میکردیم به دست بیاوریم و همدیگر را بهتر درک کنیم..یک آشتی درونی و بیرونی. 

《اگر خود را به عنوان جهانی کوچک نبینی که کل هستی در توست،به عنوان فردی جدا از کل هستی زندگی خواهی کرد》
        

                موقع خواندن داستان باید صددرصد حواس را به دست نویسنده سپرد تا خط روایی و روایتگر از دست نرود. اگر چنین باشد بی‌نهایت می‌شود با کتاب همراه شد و از توصیف‌های زببایش لذت برد. دیدن یک ماجرا از چند زاویه همیشه برایم جذابیت داشته، شاید برای همین است که دوستش داشتم ..

پ.ن: من کتاب صوتی را دوست داشتم ولی به دلیلی که گفتم، همزمان با نسخه چاپی پیش بردم. یکنواختی صدای گوینده روی همه شخصیت‌ها کمی کار را سخت می‌کند، غیر از این لحن روایتگری خوبی داشتند.
        

                《چرا ما همه با هم مثل برادر نیستیم؟ چرا حتی بهترین آدم‌ها همیشه چیزی را پنهان می‌کنند؟ چرا حرف چیزهایی که در دل دارند باهم نمی‌زنند؟ جایی که می‌دانند که حرف‌هاشان با باد هوا هدر نمی‌رود چرا چیزهایی را که در دل دارند بر زبان نمی‌آورند؟ چرا ظاهر همه طوری است که انگاری تلخ‌اندیش‌تر از آنند که به راستی هستند، طوری که انگاری می‌ترسند اگر آنچه در دل دارند به صراحت بگویند احساسات خود را لگدمال کرده باشند؟...》

شب‌های مرا روشن کردی
        

                این کتاب ادامه بابالنگ دراز وبا همان روش نویسندگی ولی با شخصیت دیگری است. رشد و بزرگ شدن سالی از ابتدا تا انتهای کتاب مشهود بود.
 درست است سبک کتاب مشابه بابالنگ دراز بود، ولی در آنجا یک طرفه بودن نامه‌ها به دلیل درخواست بابا لنگ دراز بود، بنظرم در این کتاب میشد نامه‌های دوطرف را ببینیم، نه اینکه از لحن و پاسخ‌های سالی محتوای نامه دریافتی‌ش را حدس بزنیم..
ایده کلی کتاب جالب بود، اینکه جودی به نوانخانه ادای دین داشته و کسی را آنجا مدیر کردند که آن را تبدیل به محیط زندگی بدای بچه‌های معصوم کند شیرین بود. واقعا بابا لنگ دراز به چنین تکلمه‌ای نیاز داشت.
+ البته که برای من از همان ابتدا، پایان کتاب مشخص شده بود، اما با هنر نویسنده چندین بار شک کردم، ولی در نهایت همان هم شد و حتی خود سالی نیاز به یک حادثه داشت تا متوجه شود :)
        

                بنظرم این کتاب بیشتر در حالتی می‌تواند مفید باشد که افکار منفی یا مزاحم زیادی انسان را به خودش درگیر کند، یا اگر فوبیایی نسبت به مسئله‌ای داشته باشیم، راهکارهای عملی برای مقابله با این شرایط ارائه می‌دهد‌.
در حالت عادی تمرکز اصلی کتاب براین موضوع است که باید بتوانیم افکارمان را کنترل و از اثرات مخربشان جلوگیری کنیم.
        

                شاید باید این را بنویسم، شاید هم نه، اما عصر امروز که باران بی محابا شروع به باریدن کرد، من غرق رنگ‌های بی‌رنگ این کتاب شدم و بدون آن‌که متوجه باشم، یک نفس تا آخر رفتم... نمیدانم، شاید باید این را بنویسم، شاید هم نه، ولی بعضی کتاب‌ها هستند که آخرش با خودت می‌گویی چرا زودتر نخوانده بودمش؟!
        

                وقتی قراربود امروز کلا پیگیر دکتر باشم، پیشاپیش باخودم گفتم چقدر امروز زمان سخت بگذره! ولی بعد که لابه‌لای انتظارها و رفت‌وآمدها سراغ این کتاب رفتم فکر نمیکردم اینقدر جذبم کند، حتی این حلزون کوچولو به من هم کمک کرد امروز گذر زمان را حس نکنم.. جدای از این مسئله حس شیرینِ درکِ شگفتی‌هایی که در زندگیِ یکی از به ظاهر ساده‌ترین موجودات شگفت‌انگیز بود..
پس اگر میخواهید این کتاب را بخوانید، بدانید که بیشتر از یک داستان یا سرگذشت قرار است با زندگی یک موجود شگفت‌انگیز آشنا شوید؛ چیزی شبیه راز بقا :)


《وقتی سالم بودم زندگی‌ام پر از فعالیت بود، پراز دوستان،خانواده وکار؛ پر از لذت‌های باغبانی، پیاده‌روی و قایق‌سواری؛ وملالِ آشنای زندگی روزانه: درست کردن صبحانه، گشتن درجنگل، رفتن به سرکار، خواندن کتاب، بلندشدن برای برداشتن چیزی، هرچیزی، همین خودش به تتهایی دستاورد به شمار می‌آمد. از جایی که در آن دراز کشیده بودم، تمام زندگی‌ام دور از دسترس بود.》

《دیر وقت یک شب زمستانی در دفترخاطراتم نوشتم:
نگاهی واپسین به ستارگان، و سپس خفتن. با هرسرعتی که بتوانم حرکت کنم کارهای بسیاری برای انجام دادن هست.حلزون را باید به خاطر بیاورم. حلزون را همیشه به خاطر داشته باش》




پ.ن : انگار این روزها شده‌ام مثل کتاب 《تولستوی و مبل بنفش》، فقط با این تفاوت که بدون اینکه بفهمم آخر شب می‌بینم که یک کتاب دیگر را تمام کردم ...
        

                دقیقا همون جمله‌ای که خود نویسنده به کار برده بود، بهترین توصیفه
 《حرف‌هایی که همه می‌دانیم و کسی به زبان نمی‌آورد》
        

                این چهره ی بی رحمانه ی جنگ است که آدم‌ها را در خود می‌بلفد..
بخوان ای زن.. از آزادی.. از عشقت به وطن .. از درد نا گفته...از تازیانه‌های زمانه.. یه خودت ببال که این مصیبت‌هارا دیدی و از پا نیفتادی .. جنگ هرجا که باشد بی رحم است و انسان‌ها را زیر چرخ‌‌هاش له می‌کند... اما اگر برای وطنت جنگیدی سر بلند کن که تو اوج گرفتی و جنگ را به زانو درآورده‌ای ..
        

                غلامحسن ساعدی در این کتاب روایتگر مردمانی از یک روستای ناشناخته ایران است، محیطی که روستاها از هم جدا می‌شوند و ما قرار است با زندگی این مردم به نقد جامعه انسانی برسیم.
داستان‌ها کوتاه و پرکشش بودند ولی پابان باز، قرار است غافلگیرتان کند.

مشد اسلام را خیلی دوست داشتم و اتفاق غافلگیرکننده‌ای که برایش افتاد، خیلی آشنا بود، مردمانی که زود به آدم‌های خوب با حرف‌های شخصیت‌های منفی پشت می‌کنندو به راحتی آبروی افراد را بازیچه می‌کنند.
خودمانیم، این کتاب برای سال‌ها قبل است ولی انگار داستانش همین حوالی‌مان پرسه می‌زند...
        

                به قشنگی می شد بین طبقات برج خاوران جا به جا شد و داستان هرکدام از این خانه‌ها را درعین حال که در هم آمیخته بودند،جداگانه دنبال کرد. به طوریکه انگار فیلمنامه میخوانی یا حتی درحال مشاهده یک مینی سریال هستی. 
من باور دارم زندگی را می‌توان به جای دوردست ها از بین همین داستان های آدم های معمولی اطرافمان یاد گرفت، گمنام های پراوازه ای که داشته های زیادی با پرداخت هزینه، از سفره ی زندگی به دست آورده اند. 
زندگی معجونی است از تقابل تصمیم ها و آدم ها و راه ها و داستان ها.
        

                برج سکوت برایم پر درد بود، پر از حرف از آدم‌هایی که همیشه از دور دیدیمشان، اینجا اما قرار است از زبان کسانیکه حتی اسم‌هایشان عجیب است و درمحله‌هایی دور از تصور ما ولی نزدیک ما بزرگ شدند بخوانیم، ببینیم چطورر یک دانشجوی ادبیات که پایان نامه ی اساطیری داشت، از درس فاصله گرفت و دراین وادی افتاد... 

پ.ن: اول تصمیم داشتم یک نفس سه جلد را بخوانم، ولی بعد که به نیمه‌های جلد یک نزدیک شدم، به این نتیجه رسیدم که بهتر است هرجلد را جدا جدا و لابه لای کتاب‌هایم جاری کنم، هی بیایم و بروم، خیلی سخت بود خواندنش برایم.. برخورد اولم با ادبیات کتاب خیلی غریب بود، اما بعد دیدم خوب با فضای قصه متناسبه و باید خودمو براش آماده می‌کردم، پس اگه سراغ این کتاب اومدید، حتما این هشدارو گوشه ذهنتون داشته باشید. 

داستان ادامه دارد، باید ببینم جلد بعدی سر این داستان را به کجا می‌کشاند..

《خبرش را دهنی داشت ... من دورادور می‌شناختمشان؛ پاپتی و پانکی و حیوان ... این پاپتی جانور بی همه چیزی بود... کیف قاپی می‌کرد. یکبار کیف زنی را می‌زند. زنک بند کیف را سفت می‌چسبد. پاپتی می‌بیند زنک ول کن نیست، تیغ موکت‌بری را می‌کشد و بی هوا ول می‌کند تو صورت بدبخت... صورت از وسط قاچ می‌خورد! همان جا یک نعر با ماشین از پهلو به موتورشان می‌زند. از قصد می‌زند و شوتشان می‌کند تو پیاده‌رو و سینه دیوار...یارو صحنه را دیده بود...با قفل عصایی می‌آید پایین. پاپتی و راننده موتور را تا حد مرگ می‌زند... بعد هم که مامورها می‌رسند، می‌گوید زدم، زندانش را هم می‌کشم!》
        

                "احتمالا گم شده‌ام" داستان کسانی است که در جامعه خودشان را پیدا نمی‌کنند؛ آن وقت‌هایی که آنقدر خودمان را در نقش‌ها و رنگ‌های مختلف غرق کرده‌ایم که یادمان می‌رود‌‌...
        

                در کنار تحلیل‌ها و ریویوهای قوی که درباره این کتاب نوشته شده وجای صحبتی نمی‌گذارند، باید این را هم اضافه می‌کردم که چقدر نویسنده سیری که در زندگی‌ش داشته (و در مقدمه توضیح داده بود) را با زیرکی در این داستان پیاده‌سازی کرده بود. 

یک بار به نقل از کتابی دوستی نوشته بود که 《هر انقلابی بعد از به سرانجام رسیدن نیاز دارد که به گذشته نگاه کند و مدام درباره خود سوال بپرسد》