دشمن عزیز را در سال های نوجوانی خوانده بودم. آن موقع به شدت برایم غم انگیز بود، در داستان بابا لنگ دراز، فقط با یک یتیم رو به رو هستیم، اما در دشمن عزیز چندین خورده داستان از یتیم ها وجود دارد. برای ذهن نوجوان من تحملش خیلی مشکل بود، اما الان گوش کردن به این داستان خیلی برایم راحت تر و لذت بخش تر بود. هرچند هر از گاهی باز هم گریه کردم به ویژه که گاهی یاد بچه های غزه هم می افتادم. در مجموع کتاب حال خوب کن است. پر از انرژی مثبت و بعضی قسمت ها به خاطر اتفاق های خوبی که برای شخصیت ها رخ می داد، از خوشحالی بی اختیار می خندیدم.
الان که فکر می کنم، به نظرم از بابا لنگ دراز بیشتر دوستش دارم.