سبک کتاب، همان سبک مکاتبه و نامه‌نگاری بود و داستان را باید از لا به لای نامه‌ها دنبال کنیم.
سالیِ داستان بابالنگ‌دراز، نویسنده‌ی نامه‌های این کتاب بود. 
من بابالنگ‌‌دراز را سال‌ها پیش خوانده بودم، برای همین نمی‌توانم سطح کتاب را با آن اثر نویسنده مقایسه کنم، 
اما در مجموع این کتاب را -که بعد از حدود شش سال در کتاب‌خانه به انتظار نشستن، خواندم- دوست داشتم؛ 
شیرین بود، شخصیت‌های جالبی داشت و میشد رگه‌های نگاه روانشناختیِ جاری در شخصیت‌های را حس کرد و همچین شخصیت شاد و سرزنده‌ی سالی که قصد احیای نوانخانه جان گریر را داشت، مجموعه‌ی شیرینی می‌ساخت.
اما به نظرم یک کتاب خاص یا شاهکار قابل توجهی در ادبیات کلاسیک نیامد، 
یک کتاب روان، که تاحدودی بعد تفریحی در خواندنش به نظرم غلبه دارد و خب مطالعه‌ی آن خالی از لطف نیست.