این کتاب می‌تونه مکمل "مرگ ایوان ایلیچ" باشه.
یه سری نکته‌های ریز داشت که توی ذهنم مونده، مثل اینکه وقتی بیمار میشی، زیاد نباید ازش صحبت کنی چون حتی برای عزیزترین آدم زندگی‌ت هم عادی و کسل کننده میشه.
ازون دست کتاب‌هاست که با اینکه اثرش رو گذاشت، بازم باید بخونم؛ ولی موقعی که بیمار میشم، یا بیماری اطرافم دارم.
          

            این کتاب یه خودنگاره است که آلفونس دوده از تحمل دردهایی که بخاطر بیماری سفلیس گریبان‌گیرش شده نوشته.
یادداشت‌های دوده همبستگی خاصی باهم ندارن ولی همه در «نوشتن از درد» مشابهن.
مفهوم تنهایی حقیقی انسان توی این کتاب با درد کشیدن به خوبی نشون داده شده. چون درد تنها برای خود ماست و نمی‌شه با کسی تقسیمش کرد.
و با وجود اینکه ترجمه دست دوم کتاب، فارسی بود ولی نثر روون و خوانایی داشت.
همین :)