یادداشتم در روزنامه ایران برای معرفی این کتاب
https://irannewspaper.ir/sp-292/20/74113

بخشی از یادداشت:
در میهمان مامان ساخته مرحوم داریوش مهرجویی سکانسی است که در آن یدالله با بازی حسن پورشیرازی خاطرات سینمایی‌اش را با آب‌وتاب تعریف می‌کند. پشت سرش روی دیوار پوستر یک فیلم خودنمایی می‌کند. عروس و داماد هم آلبومی را ورق می‌زنند که عکس‌ هنرپیشه‌ها در آن چسبانده شده است. دنیایی که یدالله در آن زندگی می‌کند همه‌اش سینماست؛ ولی بقیه اعضای خانواده چندان با او همراه نیستند و درکش نمی‌کنند. چرا؟ چون آنها مثل یدالله عاشق سینما نیستند. خاطرات کتابی هم از آن دست کتاب‌هایی است که  اگر کتاب‌ و هر آنچه را ارتباطی با آن دارد دیوانه‌وار دوست نداشته باشید، درکش نخواهید کرد.
          

            عالی بود عالی
وقتی برای دومین بار کتابو خوندم تموم کردم،یادداشت اینجا رو تکمیل میکنم.
اگر کتابخونید و به کتاب علاقه دارید این کتابو از دست ندید.
10/10
          

            چقدر این کتاب را دوست دارم! جستارهایی درباره ی  هر چیزی که حول و حوش کتاب است، یادگاری‌هایی که لای کتاب می‌مانند، تقدیم‌نامه‌ها، خاطرات کتابی، موسسات کتابی،فراموشی‌های کتابی و...
 نویسندگان جستارها هم علاوه بر احمد اخوت، تعدادی از نویسندگان شناخته شده هستند.

اگر عاشق کتاب هستید گمانم از این کتاب بسیار لذت خواهید برد.

          

            اخوت در این کتاب به سراغ نکاتی از کتاب‌ها رفته که در نگاه اول توجه کمتر کسی رو به خودشون جلب می‌کنن (یا شاید اصلا برای کسی مهم نباشند.)
چیزی که باعث جذابیت خاطرات کتابی شده، این که اخوت با واژگان کتاب مثل موجودات زنده برخورد کرده و درباره‌شون نوشته. 
شاید بشه گفت خاطرات کتابی، هنر کشف زندگی در واژه‌هاست!

بخش‌هایی که مربوط به خاطرات خود اخوت بود رو بیشتر از رونوشت خاطرات کتابی نویسنده‌های دیگه دوست داشتم و باهاشون ارتباط بهتری برقرار کردم چون می‌شد نگاه نویسنده به زندگی و کتاب‌ها رو فهمید. فضاش هم برای مخاطب ایرانی آشناتر بود.
یک ستاره‌ی کم شده هم به خاطر اینه که چندتا از فصل ‌ها با کتاب نقش‌هایی به یاد مشترک بود و فقط ساختار نوشتاری(؟!) متفاوتی داشت.
          

            " بیاید از بالزاک حرف بزنیم ، حال آدم رو خوب میکنه ".

این جمله ، در ابتدای شروع کتاب زندگینامه بالزاک نوشته آندره موروا اومده. درسته ، از بالزاک حرف زدن ، حال آدم رو خوب میکنه... اما کدوم آدم؟ مثلا من برم با یک راننده کامیون باری از بالزاک حرف بزنم به احتمال ۹۹ درصد شاید حتی اسم بالزاک رو هم نشنیده باشه و چقد باید خوش شانس باشی که ۱ درصد اون هم بالزاک رو بشناسه . 
درباره بالزاک ، باید با کسی صحبت کرد که عاشق بالزاک باشه یا حداقل بالزاک رو زیست کرده باشه تا حال هر دومون خوب بشه.
این کتاب هم مخاطبش کسی یه که عاشق کتابه. با کتاب زندگی کرده. کتاب خریده . کتاب فروخته.  کتابخونه داره. عاشق پیدا کردن تصادفی کتاب هاست... تو بازار کتاب و جمعه بازارهای کتاب گشته و کتاب جزئی از وجودشه...
این کتاب برای کسی که نسبتی با کتاب نداره جذاب نیست... خسته کننده ست و شاید چیز چرتی به نظر برسه. اما برای ما که به ورق زدن و خوندن و دست گرفتن و داشتن این بهترین اختراع بشریت عادت داریم و با شنیدن اسمش یا دیدن یک کتابفروشی قلبمون تند تند میزنه،  یه لذت ماورایی داره.
کتاب از خاطرات نویسنده در ارتباط با کتاب نوشته... از خاطراتش با کتاب ها... از خوندن فلان کتاب... از حاشیه نویسی روی کتاب ها... از خریدن کتاب های دست دوم و...
همچنین چند ترجمه از خاطرات کتابی آدم های بزرگی مثل ویرجینیا وولف ، بورخس ، والتر بنیامین هم توی این کتاب وجود داره.

خلاصه اگر عاشق کتاب و کتاب خونی هستید... این کتاب مخاطبش شمایید.
          

            بسم الله الرحمن الرحیم

لفظ خاطرات کتابی را اولین بار جویس کارول اوتس به کار برد. آقای اخوت می‌گویند تا به حال با سی و چند نوع خاطرات کتابی مواجه شده‌اند که ده نوع‌اش را در نقش‌های به یاد و سه نوعش را در مقدمه این کتاب آورده‌اند. سه نوعی که با شنیدن گزارشی مختصر از آن(دوازده صفحه) متوجه می‌شویم انسان‌های خالقش چقدر شیفته‌ی کتاب‌اند.

بخش اول کتاب تحت عنوان خاطرات کتابی عام است. از خاطرات باز کردن و چینش کتاب‌خانه تا خاطرات لا، حاشیه، بو و بازخوانی کتاب‌ها. خاطراتی که در برایند کلی کم‌تر از دیگر بخش‌های کتاب برای برای من مورد علاقه بودند. با این حال بخش حاشیه‌های کتابی باعث شد با تمام حساسیتم نسبت به کتاب‌هایم، شروع به حاشیه نویسی کنم. 
بخش‌های بازخوانی کلاسیک، کلاسیک‌های ما و سرنوشت کتاب‌ها، بخش‌های مورد علاقه من در بخش اول بودند

بخش دوم مربوط به خاطرات مرتبط با اشخاص، موسسه‌ها و رویدادهای کتابی است. دانستن حاشیه‌های زندگی اشخاص مرتبط با کتاب(که غالبا در بیوگرافی‌شان ذکر نمی‌شود)، برای من که عاشق‌ حاشیه‌های اینچنینی هستم و نقش آن‌ها را در فهم کتاب بسیار موثر می‌دانم، بسیار لذت‌بخش بود. آشنایی با ویرجینیا وولفِ ناشر، سبک داستان‌نویسی ایزاک بابل، کارکنان سلینجر، خاطراتی از آقای ابوالحسن نجفی، نویسندگان گمنام بلغاری، شکسپیر و شرکا و چیزهایی از این دست است هرگز از خاطرم پاک نمی‌شود. از جمله نتایج این بخش، آشنایی و خواندن داستان بارتلبی محرر(با ترجمه آقای میرعباسی) بود. 

بخش سوم مربوط به خاطرات از خود کتاب‌ها است. خاطراتی از انجیل داستایفسکی و نقش این کتاب در زندگی این نویسنده، رمان عاشقانه ربکا، شخصیت‌های داستانی شمیم بهار، کتاب‌هایی که هرگز چاپ نشده‌اند در کتابخانه براتیگان و نامه‌ عاشقانه نویسنده‌ای گمنام و آمریکایی(مری اوکانل) به کتاب ناطور دشت. خاطراتی که بهترین‌شان انجیل داستایفسکی و کتابخانه براتیگان است، خاطراتِ وقتی که کتاب‌ها در شرایطی دشوار شما را تسکین می‌دهند.

بخش چهارم کتاب مربوط به فراموشی کتاب است. فراموشی‌ای که گاهی منجر به ساخت خاطراتی جعلی می‌شود. گاهی نویسندگان کتاب‌ها را فراموش می‌کنند. چنانچه استیون کینگ رمان کیجوی خودش را به خاطر یک تصادف به کل فراموش می‌کند. اما با تمام اندوهی که این فراموشی‌ها برای خواننده کتاب در پی دارد، تاثیر آن کتاب‌ها همیشه با او هست. چنانچه والف رالدو امرسون می‌گوید: ((الان مدت‌ها است بسیاری از کتاب‌هایی را که خوانده‌ام به یاد ندارم. همان‌طور که در خاطرم نیست تاکنون چه غذاهایی خورده‌ام. با این همه غذاها مرا زنده نگه داشتنه‌اند. به همین صورت کتاب‌ها نیز بر من تأثیر داشته‌اند.))

در آخر باید بگویم خاطرات کتابی، برای تمام عاشقان کتاب، و به طور خاص، خوانندگان داستان، کتابی لازم است. نویسنده این کتاب احتمالا از کتاب‌خوان ترین و کتاب‌فهم ترینِ ایرانیان باشد. عمرش دراز که چنین کتابی نوشته است.