همه چیز از آن شب و آن کلوب شروع شد. دیوید روی صندلی ایستاده بود، صدایش را توی گلو انداخته بود و داشت چیزهایی را از توی دفترچه یادداشتش بلند بلند می‌خواند. هر سه چهار جمله‌اش با قهقه مشتری‌های کلوب قطع می‌شد و هر چه تعداد این خنده‌ها بیشتر می‌شد، اعتماد به نفس دیوید هم بیشتر می‌شد و یادداشتش را محکم‌تر و بلند‌تر می‌خواند. دفترچه را که بست و تشویق مشتری‌ها را با تعظیم کوتاهی جواب داد، چشمش به«آیرا گلس»افتاد. آیرا کنار صندلی ایستاد بود و همچنان برای دیوید کف می‌زد. دیوید از صندلی پایین پرید و یک بار هم اختصاصی برای آیرا تعظیم کرد. می‌خواست کت و کلاهش را بردارد و برود که آیرا پرسید: «دلت می‌خواد یادداشت‌هات رو توی رادیوی محلی بخونی؟»قلب دیوید به تپش افتاد. نمی‌دانست فشارش بالا رفته یا پایین افتاده. فقط حس کرد که دستش دنبال پشتی صندلی می‌گردد و قبل از زمین خوردن، روی صندلی نشست. چند روز بعد از این که دیوید با معرفی آیرا -که خودش هم مجری رادیو بود-چندتا از یادداشت‌هایش را توی رادیو محلی خواند، نامه‌ای از رادیوی ملی دریافت کرد از قلمش خوششان آمده بود و از او خواسته بودند برای رادیوملی هم چیزی بنویسد و با صدای خودش اجرا کند. دیوید «خاطرات سرزمین بابانوئل» را نوشت و برایشان اجرا کرد. این یادداشت چنان سروصدایی به راه انداخت که نیویورک تایمز او را به عنوان «پدیده بزرگ»معرفی کرد. ورق برگشته بود و دیوید سداریس ناکام و شکست خورده به پدیده دنیا ادبیات تبدیل شده بود.
«بالاخره یک روزی قشنگ حرف می‌زنم»سومین کتاب دیوید سداریس است که در سال 2000منتشر شد و تا امروز هیچ نقد منفی‌ای بر آن نوشته نشده. او به خاطر نوشتن این کتاب، جایزه ثربر-طنز آمریکایی-را از آن خود کرد. آثار دیوید سداریس همواره جزو پرفروش‌ترین‌های دهه اخیر آمریکا و البته جهان بوده‌اند.

بخشی از متن:
«قیافه بی‌تفاوتش ارزش ملک و املاک ذهنی‌ام را زیر سوال می‌برد. اسپید، مغز آدم را چنان داغ می‌کند که دهن آدم تبدیل می‌شود به اگزوزی پر سر و صدا. این قدر حرف می‌زدم که زبانم خون می‌افتاد و فکم جا می‌زد و گلویم در اعتراض ورم می‌کرد.»

هاله عابدین، شماره‌ی495 همشهری جوان، 2 اسفند 93
          

            چند سالی است که ترجمه‌های پیمان خاکسار فروش خوبی دارند. شاهدش چاپ‌های چندباره‌ی ترجمه‌های اوست که در بازار کم‌رونق کتاب به چشم می‌آید. خاکسار روی نویسنده‌های مشهور و کتابهای مهم‌شان دست نمی‌گذارد. بااین‌حال، داستان‌هایی انتخاب و ترجمه می‌کند که به مذاق خواننده‌ی ایرانی خوش می‌آیند. از داستان بلند عامه‌پسند، که در زمان انتشارش بوکوفسکی هنوز نویسنده‌ی شناخته‌شده‌ای برای ایرانی‌ها نبود، تا ترجمه‌ی رمان جزء از کل نوشته‌ی استیو تولتز که پیش‌تر کسی از این نویسنده‌ی استرالیایی چیزی به فارسی ترجمه نکرده بود. خاکسار در گفت‌وگویی با مجله‌ی تجربه می‌گوید: «من از نویسنده‌ای که در کارش جنون باشد خوشم می‌آید». اگر شما هم از این نویسنده‌ها خوشتان می‌آید، این کتاب‌ها را بخوانید: 
«سوختن در آب، غرق شدن در آتش»، چارلز بوکوفسکی /
«عامه‌پسند»، چارلز بوکوفسکی /
«هالیوود»، چارلز بوکوفسکی / 
«یکی مثل همه»، فیلیپ راس / 
«باشگاه مشت‌زنی»، چاک پالانیک / 
«سومین پلیس»، فلن اوبراین /
«بالأخره یه روزی قشنگ حرف می‌زنم»، دیوید سداریس /
«مادربزرگت رو از این‌جا ببر»، دیوید سداریس /
«اتحادیه‌ی ابلهان»، جان کندی تول /
«برادران سیسترز» ، پاتریک دوویت / 
«اومون را»، ویکتور پلوین / 
«شاگرد قصاب»،  پاتریک مک‌کیب /
«پسر عیسی»، دنیس جانسون / 
«جزء از کل»، استیو تولتز / 
«توانه‌ی برف خاموش»، هیوبرت سلبی جونیور /


ماه‌نامه‌ی شهر کتاب، شماره‌ی هشتم، سال 1395.
          

            اگر نسخه صوتی نبود نیمه کاره رهاش میکردم ولی گذاشتم آقای شکیبا به خوندنش که خیلی هم خوب این کارو میکنه ادامه بده.
سداریس برای من کاملا بی مزه بود و اگر یه مکالمه باهاش از قبل داشتم احتمال اینکه برای بار دوم صحبتاشو بشنوم صفر بود. با اینحال خواستم تا ته کتاب رو گوش بدم. چون خیلی ها میگفتن خیلی خنده دار و خوبه و فلان گفتم بزا ادامه بدم لابد آخراش بهتر میشه ولی نه. نوشته های دیوید تا تهش برام مسخره باقی موند.
در بین تنفرم از کتاب باید بگم که نکته های مثبتی داشت مثل شجاعت نویسنده در به انتقاد گرفتن جامعه آمریکا.
سداریس یه کاریو خوب انجام میده و اون قرض دادن چشماش به خوانندس.
ینی شما میتونین به راحتی مشاهدات سداریس رو با خوندن کلمات احمقانش تصور که نه، ببینین. همینقدر واضح و خب متن روان کتاب هم بی تاثیر نیست.
خلاصه که اگه برگردم عقب و جایی ببینمش بهش دست نمیزنم. ته تهش براش انگشتمو تکون بدم.
          

            چون نشر چشمه بود، خاکسار هم ترجمه کرده بود و اسم دلنشینی داشت، از کتابخانه برداشتم. الآن دو هفته است که خواندمش. تازه یادم آمده چیزی درباره‌اش ننوشتم: خوب یادم است که دوست‌داشتنی بود. جستارها را می‌توانم قوی بنامم. هنوز سه چهارتایش را دارم مزه‌مزه می‌کنم چون به دلم نشسته. حتی وقتی می‌خواندمش، به این فکر می‌کردم چقدر خوب می‌شود آدم از زندگیِ خودش این‌طور با جزییات به یاد بیاورد و حرفه‌ای بنویسد.
          

            طنز سداریس رو دوست دارم.
زاویه‌ای که فرهنگ غرب رو نقد می‌کند دوست دارم.
همین
          

            اولین تجربه‌ای بود که از خواندن یک کتاب طنز داشتم. راستش تمام‌مدت منتظر بودن اتفاق بد و سیاهی بیفتد:))
اما کتاب خوب پیش رفت و گاهی حتی به‌ خنده هم می‌افتادم. 
نحوه‌ی پرداختن به دشواری‌های صحبت‌کردن در انواع مختلف، جالب و خواندنی بود.
          

            دیدی گاهی اوقات وقتی جوک‌های خارجی می‌شنوی نمی‌فهمی چی می‌گه؟ هی بالا پایین می‌کنی ببینی اون نقطه‌ی طنزش کجاست؟ تهش‌ام به نتیجه نمی‌رسی و تصمیم می‌گیری بری همون جوک فارسی بخونی. به نظرم سداریس به این توانایی رسیده که اگه کتابش به تموم زبون‌های دنیا ترجمه بشه، هر کی اهل هر کجا باشه اون نقطه‌ی طنز رو می‌فهمه. شاید باعث نشه تو هر صفحه قهقهه بزنی ولی قطعا چندین بار باعث خنده‌ت می‌شه. فک کنم این برای یه طنزپرداز باید موفقیت بزرگی باشه^^
          

            راستش این نوشته بیشتر حکم یک اعتراف دارد تا یادداشتی بر یک کتاب.  تجربه‌ی خواندن این کتاب از دو‌جهت با احساس عذاب وجدان برای من همراه بود و به همین دلیل هم نمی‌توانستم از طنز کتاب لذتی ببرم. 
جهت اول آنکه میخواستم برای هدیه به یکی از دانشجویانم کتابی بخرم اما هر کتابی را که می‌خواستم فروشنده نداشت. قبلاً از آثار سداریس خوانده بودم و اسم این کتاب توجهم را جلب کرد چون مرتبط با درس من هم می‌شد. یک نقد فوری گوگلی درباره‌ی کتاب خواندم، فروشنده هم گفت که کتاب را خوانده و به شدت توصیه می‌کند، و دوست دانشمند و خوره‌ی کتابم هم گفت انتخاب خوبی است، از کتاب هم یک نسخه بیشتر نمانده بود، پس خریدمش!  اما تا به حال کتابی که خودم نخوانده باشم هدیه نداده‌ام! پس با عذاب وجدان شروع به خواندن کتاب کردم. صفحه‌ها را با وسواس زیاد ورق میزدم و نگران بودم که کتاب از ریخت و قیافه نیفتد. احساس خائنی را داشتم که به اسرار محرمانه‌ای دست پیدا کرده که لیاقتش را نداشته... به هر حال کتاب خیلی روان بود و با سرعت خوانده شد. هدیه‌ی مناسبی برای دانشجوی کلاس زبان تخصصی به نظر میرسید. به ویژه که سداریس در کتاب از چالش‌های آموزش زبان فرانسه‌اش گفته بود و کاملاً با موقعیت بچه‌ها در کلاسم تناسب داشت.
و اما جهت دوم که نمی‌توانستم از خواندن کتاب لذت ببرم، نسل‌کشی در حال رخ دادن در غزه بود. کتاب به شدت خنده‌دار بود و من صحنه‌های خنده‌دار را با بغض در گلو می‌خواندم و یکی‌یکی فرو‌میدادم. انگار در شکنجه‌گاه روی صندلی شکنجه نشسته بودم و در حالیکه ناخن‌هایم را از دستانم بیرون می‌کشیدند، در دهانم خامه میریختند. وضعیت متناقض دردناکی بود. در هر صورت کتاب را خواندم و این اعتراف‌نامه را هم نوشتم.
کتاب خوبی بود. تجربه‌ی زیسته‌ی سداریس که مدام ذهن آدم را به گندهایی که خودش در زندگی بالا آورده پرتاب می‌کند. فقط زمان مناسبی برای خواندنش نبود. از روی اجبار خواندم. کاش دنیا ما را برای خواندن آنچه دوست داریم، لحظه‌ای رها می‌کرد.
          

            به نظرم مهم ترین نکته در لذت بردن از کتاب این بود که آن را در زمان و مکان مناسبی خواندم. مگرنه برای مخاطب چرا باید مهم باشد دیوید سداریس داستان با همه هوش کمش چه کارهایی انجام می دهد؟ این ها همه درست، اما این فضای داستانی کتاب است که هر چند عادی است اما با کمدی سیاهش به خصوص در فصل های اول آدم را حسابی سر ذوق می آورد. خواندن زندگی فردی که با همه تلاشش نمی تواند پستی های زندگی را پشت سر بگذارد و فقط می‌تواند قبولش کند. انگار که دیوید سداریس نویسنده نشسته تا واقعیت را توی صورت آدم بکوبد. نمی توانم به این که بخش هایی از داستان ها قطعا تجربیات زندگی خود نویسنده است فکر نکنم و دلم درد نگیرد و بعد نشینم هم ذات پنداری کنم با وقتی که درباره فرانسوی صحبت کردنش با طنز تلخ صحبت می‌کند در حالی که به خودم توی ایتالیا نگاه می‌کنم و می توانم تصور کنم ایتالیایی ها درباره من هم همین تصور را دارند که فرانسوی ها از دیوید سداریس با جملات فرانسوی ابلهانه اش. یاد وقتی می‌افتم که وقتی با آن خانم مسن در آسانسور رو به رو شدم، با همه زورم فقط توانستم به ایتالیایی بگویم من دانشجو هستم و همان جا کلماتم تمام شدند و باقی جمله را به انگلیسی گفتم: برای همین نمیتونم هنوز ایتالیایی حرف بزنم. و خانم ایتالیایی به ایتالیایی جوابم را داد و هر دو لبخندی به هم زدیم به این معنا که هیچ کدام حرف دیگری را نمی‌فهمیم. این ها را گفتم تا بگویم فضا و زمان خواندن داستان آن قدر تاثیر داشت که از کتاب لذت ببرم و به همان نسبت نتوانم توصیه اکید کنم که اگر آن را بخوانید حتما از آن خوشتان خواهد آمد. جذابیت داستان در فصل های مختلف تغییر می‌کند، گه گاهی خسته کننده می‌شود و گاهی هم آدم را سر ذوق می آورد. شروع کتاب قوی تر از بخش های از وسط و قسمت های پایانی آن است. با همه این ها اما اگر تصمیم به خواندن کتاب گرفتید،  مراقب باشید دلتان مچاله نشود.
          

            دلم نمیاد این کتاب رو در دسته‌ی خوانده شده‌ها قرار بدم و تصور رو بر این بذارم که خواندمش چون حقیقتا تجربه کتاب صوتی این کتاب اصلا خوب نبود. در واقع اصلا کتاب صوتی نبود، تئاتر رادیویی بود و این اصلا برام خوشایند نبود به همین دلیل فقط ۳ ستاره خواهد داشت اما امیدوارم روزی برگردم و خود کتاب رو بخونم، چون دیوید سداریس لیاقتش بیش‌تر از این حرفاست
          

            مجموعه داستان ها رو خیلی دوست دارم موقع هایی که آدم بیکاره خیلی دلچسبه
سداریس داستان های کوتاه طنز مینویسه
خوب هم مینویسه
من بهترین داستانش رو در این کتاب پسرگنده میدونم
          

            مجموعه یادداشت های طنز دیوید سداریس که به نقل از پیمان خاکسار، پر مخاطب ترین طنزنویس پانزده سال اخیر آمریکاست. شوخی های برخی از قسمتهای کتاب به دلیل بومی بودن برایم درک نمیشد. مثلا شوخی با یک گروه موسیقی یا یک سریال آمریکایی. با این حال کتاب قسمتهای بامزه کم نداشت به خصوص وقتی نویسنده خاطرات سفر فرانسه اش را تعریف میکند.
          

            "راهنمای گردش در پاریس مکان‌هایی را که ارزش دیدن دارند معرفی می‌کرد و اطلاعاتی می‌داد که شاید به نظر شنونده روشنگر می‌آمد. مثلا فهمیدم که اواخر قرن پانزدهم در میدان کوچکی که نزدیک خانه‌ام بود آدم‌ها را زنده زنده می‌سوزاندند. حالا دور میدان پر بود از مغازه‌های کوچک. سنت همچنان ادامه دارد، هر چند که بیشتر مجازی است تا واقعی."

 نوع طنز کتاب و انتقادهای نویسنده از جامعه‌ای که توش زندگی میکرد برام جالب بود. همینطور خاطراتی که از کودکیش می‌گفت و رفتارهای پدرش، رفتنش به سمت هنر و بعدتر تلاشش برای یاد گرفتن فرانسوی و...
          

            انتهای طنز های دارک
مفرح و عجیب و چندش آور😂
با این که سبک روایت اینگونه رو آنچنان دوست ندارم ولی واقعا یکی از خوب های طنز سیاه بود
حتما با صدای هوتن شکیبای هنرمند بشنوید