برای اینکه دوران طلایی نوجوانی ام با خواندن چنین کتاب هایی زیباتر شد، خوشحالم! بی نهایت!
بعضی شخصیت های کتاب ها در ذهنم حک شدند و مدام سعی کردم گوشه ای از اخلاق و رفتارشان را در زندگی ام پیاده کنم. جو مارچ و جودی ابوت در صدر این جدول ذهنی من جا دارند. یادم است وقتی بابا لنگ دراز را می خواندم، آن قدر برایم کارهای جودی جذاب بود که نامه هایی به یک شخص فرضی می نوشتم و پایان نامه هایم، نقاشی از اتفاقات آن روز می کشیدم و آنها را با جمله هایی مثل جودی تمام می کردم: با اخلاص فراوان ... هم مرام شما...با محبت...با یک دنیا عشق بیکران...
نگه شان داشتم وقتی حالا هم به آنها نگاه می کنم، خاطرات شب هایی که با نامه های جروشا ابوت می خوابیدم، زنده می شود:)
حاضر نیستم جایگاه احساس زیبایی که کتاب ها می دهند را با هیچ نکته ی دیگری هنگام نقد کتاب ها عوض کنم:) پس از جو، سالی و جولیا ممنونم بابت این حس ناب!
          

            و گاهی کتابایی رو توی گودریدز می‌بینی که وقتی خوندی‌شون که چیز زیادی از گودریدز و اینترنت نمی‌دونستی. اما چندین و چند بار خوندی‌شون و باهاشون بزرگ شدی.

از جین‌وبستر به خاطر "بابا لنگ دراز" و "دشمن عزیز" تا ابد ممنونم. وقتی نوجوان بودم آن قدر دوستش داشتم که آرزو می‌کردم وقتی بزرگ شدم مثل "سالی مک براید" در دشمن عزیز پرورشگاه بزنم. گرچه بزرگ شدم و پرورشگاه نزدم. اما تک‌تک نامه‌های کتاب هایی که با آن‌ها رویا بافتم را فراموش نمی‌کنم!
          

            کتاب دیگه از این بهتر هم مگه داریم ؟ مگه میشه ؟
با خوندنش کلی حال آدم خوب میشه و اینه که جدای از بحث هایی که کتاب داره باعث میشه بهش 5 ستاره بدم
اگر نخوندین و حالتون خوبه نگهش دارید برای روزهای ناراحتی و غم ، اون وقت خانوم ابوت و بیارید که براتون نامه هاش به بابا لنگ دراز عزیز و بخونه تا دلتون باز بشه
          

            بسم‌الله الرحمن الرحیم
چندسال قبل، خیلی فکر کردم که میان داستان‌نویسی و فیلم‌نامه نویسی، کدام روش بهتری است، کدام عمیق‌تر است و کدام به‌دردبخورتر...
در جمع‌بندی‌هام یه این نتیجه رسیدم که داستان‌نویسی، عمق بیشتری دارد. در فیلم یا سریال، نویسنده متن صرفاً خط سیر داستان و تا حدودی شخصیت‌پردازی را انجام می‌دهد. طراحی چهره، طراحی صحنه و هزار کار دیگر بر عهده متخصصین خودش است.
برای همین خواندن فیلم‌نامه‌های امروزی، بعد از دیدن فیلم یا سریالش، نه تنها جذابیتی ندارد، بلکه خسته‌کننده است و چیزی بر معلومات و دانسته‌های خواننده‌ای که فیلم یا سریال مدنظر را دیده، اضافه نمی‌کند.
و برعکس، اقتباس‌های سینمایی و تلویزیونی از کتاب‌های بزرگ، ادم را ترغیب می‌کند که اصلش را بخواند و با خواندن کتاب‌هایی مثل بینوایان و... لذت کتاب دوچندان می‌شود.

*
و اما درباره کتاب مشهور بابا لنگ دراز

حرفم را پس می‌گیرم.
به شدت انیمه بابالنگ‌دراز، جذاب‌تر، قشنگ‌تر و دلپذیرتر از کتابش بود. هر چند شاید کم‌کاری نویسنده است که دست نویسنده انیمه را بازتر گذاشته و باعث خلق سریالی جذاب شده‌است.
به هر حال اگر بین دو راهی دیدن انیمیشن یا کتاب گیر کردید، همان را ببینید کتاب جز یک سری خرده‌فرهنگ‌هایی که با سنت و مذهب ما تناسب ندارد، هیچ‌چیز بیشتر به شما نمی‌دهد.
          

            نمیدونم چطوری اینو تو لیست کتابای خوانده شدم نزاشته بودم و در ستایشش 4 صفحه حرف نزدم
کتاب به شدت حال خوب کنی بود و البته من کارتون شو ندیده بودم و خوب غافلگیر شدم.
9.5/10
          

            سبک نوشتار کتاب رو دوست داشتم. نامه هایی که در ابتدا شاید برای جودی وظیفه بود اما کم کم به تبدیل به یه عادت شیرین شد. از تک تک نامه ها لذت می بردم. مخصوصا نامه هایی که در آخر کتاب نوشت.
کتاب صوتی:
https://taaghche.com/audiobook/124549
          

            خیلی حس قشنگی داشت ...کلا شخصیت هایی مثل جودی ابوت و انی شرلی رو خیلی ستایش میکنم....ادم هایی ک هیچی نمیتونه نا امیدشون کنه..هیچی نمیتونه شکستشون بده! ناراحت میشن ولی بلدن دوباره خودشون حال خودشونو خوب کنن...برای حال خوبشون نیازی به بقیه ندارن و انگار از همه ی دنیای و مشکلاتش قوی ترن!