یادداشت مظفری

                بسم‌الله الرحمن الرحیم
چندسال قبل، خیلی فکر کردم که میان داستان‌نویسی و فیلم‌نامه نویسی، کدام روش بهتری است، کدام عمیق‌تر است و کدام به‌دردبخورتر...
در جمع‌بندی‌هام یه این نتیجه رسیدم که داستان‌نویسی، عمق بیشتری دارد. در فیلم یا سریال، نویسنده متن صرفاً خط سیر داستان و تا حدودی شخصیت‌پردازی را انجام می‌دهد. طراحی چهره، طراحی صحنه و هزار کار دیگر بر عهده متخصصین خودش است.
برای همین خواندن فیلم‌نامه‌های امروزی، بعد از دیدن فیلم یا سریالش، نه تنها جذابیتی ندارد، بلکه خسته‌کننده است و چیزی بر معلومات و دانسته‌های خواننده‌ای که فیلم یا سریال مدنظر را دیده، اضافه نمی‌کند.
و برعکس، اقتباس‌های سینمایی و تلویزیونی از کتاب‌های بزرگ، ادم را ترغیب می‌کند که اصلش را بخواند و با خواندن کتاب‌هایی مثل بینوایان و... لذت کتاب دوچندان می‌شود.

*
و اما درباره کتاب مشهور بابا لنگ دراز

حرفم را پس می‌گیرم.
به شدت انیمه بابالنگ‌دراز، جذاب‌تر، قشنگ‌تر و دلپذیرتر از کتابش بود. هر چند شاید کم‌کاری نویسنده است که دست نویسنده انیمه را بازتر گذاشته و باعث خلق سریالی جذاب شده‌است.
به هر حال اگر بین دو راهی دیدن انیمیشن یا کتاب گیر کردید، همان را ببینید کتاب جز یک سری خرده‌فرهنگ‌هایی که با سنت و مذهب ما تناسب ندارد، هیچ‌چیز بیشتر به شما نمی‌دهد.