پزشکی که در سال ۱۶۵۶ همراه با پادشاه لهستان به دورافتاده‌ترین گوشه‌های سردسیر اروپا رفته، جایی که آخرین لایه‌های تمدن بشری یافت می‌شود و بیرون آن ناشناخته است، به دلیل بیماری خودش ناگزیر می‌شود مدتی را همانجا بماند تا بهبود یابد. سرزمین ملال‌آوری که هیچ سرگرمی درخوری ندارد تا روزی که دو کودک وحشی عجیب شکار ساکنان کوشک می‌شوند و سرانجام یکی‌شان پس از مدتی زبان به سخن می‌گشاید...
داستانی کوتاه، خواندنی، با نثری کند و فاخر که حس جهان سرد و خیال‌انگیز داستان را به خوبی در خواننده فراهم می‌آورد تا آماده رویارویی با شگفتی آخر داستان شود و او را به فکر فرو برد که شاید تا همین چندی پیش در گوشه‌های تمدن بشری، گونه بشر شیوه‌های زیست متفاوتی را از سر گذرانده باشد.
          

            من مسحور زیبایی متن‌های آهنگین و زبان قدیمی نوشته‌ها می‌شم، پس امتیازدهی اصلی رو پای جادوی آهنگین بودن عبارات و استفاده از کلمات سنگین بذارید

پ.ن: البته باید گفت بسیار بسیار حسرت زیبایی اون جهان سبز توصیف شده توی کتاب رو خوردم و دلم میخواست از این تاریکی شدید به اونجا فرار کنم
          

            یه عالم گیاه شناسی اسکاتلندی تو سال 1656 با پادشاه لهستان میره سرکشی به مناطق مختلف... و داره عجایبی که تو این سفر میبینه رو شرح میده. به قول خودش، زندگی در دایره های دورتر از مرکز.... اما بدیش اینه که داستان خیلی کوتاهه. زیادی :( ولی انگار چند صفحه از یادداشت هاش رو داری میخونی.. و جالبه. برای خوندن در یک نشست، خوش میگذره. تو طاقچه بی نهایت هم هست، اگه خواستید برید سراغش.
          

            در وانفسای زندگی طبیب، در اوج جنگ و ترس و رطوبت، همان هنگام که خود را در شلوغی‌های دنیا گم می‌کنی و تصور می‌کنی یک سر و گردن از عام بیشتر زندگی کرده‌ای، دو کودک عجیب پیدا می‌شوند. کودکانی که کم کم به تو می‌فهمانند قدر یک تار سبز رنگ موی هم زندگی نکرده‌ای و اصلا هرگز ماه را از فراز درختان ندیده‌ای.
          

            والله، بالله، تالله، صرفا تسلط به یک زبان به معنی توانایی در ترجمه نیست
اگر هست من را به یک ناشر معرفی کنید تا از همین فردا شروع به ترجمه‌ی تمام آثار موراکامیِ عزیزم کنم، قول شرف می‌دهم ترجمه‌هایم یک سر و گردن از تمام مترجم‌های موجود بالاتر باشد!

سوگند یاد کردم و به خود قول دادم تا اگر جایی کتابی با ترجمه‌ی آقای «کاوه میرعباسی» دیدم آن‌را به آتش بکشم.
این چندمین و صدالبته آخرین تجربه‌ی فاجعه‌‌‌‌ی من از آثار اوست.
ایشان یا هیچ شناختی از زبان فارسی ندارند و یا شخصی معلوم‌الحال همانند «خرزو خان» اسلحه به روی شقیقه‌ی او می‌گذارد و تهدیدش می‌کند تا کتابی را ترجمه کند!

بگذریم...
ویلیام دیویسون(شخص اول داستان)، پزشکی‌ست اسکاتلندی که به دعوت همسر پادشاه وقت لهستان به جهت حضور ۲۴ساعته و خدمت جهت معالجه‌ی پادشاه به لهستان سفر می‌کند تا اینکه... .

داستان شروع جذابی داشت و نویسنده به خوبی به آن شاخ و برگ داد اما حقیقتا توان پرداختن به داستان را نداشت و نتوانست در این سبک (رئالیسم جادویی) از پس کار برآید.

نکته: کار هر بز نیست خرمن کوفتن، گاو نر می‌خواهد و مرد کهن
          

            بچه‌های سبز، اسم جذابی داره، نه؟ برای همین خوندمش، بعد هم خیلی کوتاه بود، دلم میخواست ببینم تو این پنجاه صفحه حرف حسابش چیه. داستان جالبی داشت، یه طبیب اسکاتلندی که برای مداوای پادشاه لهستان فراخوانده میشه تا همیشه کنارش باشه، در سفری با پادشاه ملازمین در هنگام شکار به جای آهو و گراز و ... با دو بچه‌ی وحشی خوی با پوست سبز بر میگردن و الباقی قصه... توصیفات کوتاه علیه جنگ و بی اخلاقی و خرافات هم جالب بود.ه
          

            ترجمه ی بد تمام اثر را حیف کرده است و لذت خواندن را از مخاطب میگیرد.
اگر قرار بود هرکس که زبانی میداند مترجم خوبی باشد، من هم حاضر به ترجمه هستم.
لطفاً تا زمانی که به کاری تسلط ندارید وارد آن نشوید
          

            بسم الله 

به نظرم کتاب تصویر واضحی بود از تبختر و تکبر بی حد و مرز اروپایی...
اروپایی‌های مقیم مرکز، که خود را اندیشمندترین و متمدن‌ ترین افراد قلمداد می‌کردند (می‌کنند) اصلاً تصور اینکه تمدنی همسنگ با خود و بلکه بالاتر وجود داشته باشد را، تصور هم نمی‌توانستند (نمی‌توانند) بکنند.
اما به ناگاه دو کودک تمامی تصورات شان را مخدوش کردند.

داستان کتاب پیرامون همسفری گیاه‌شناسی فرانسوی و پادشاه لهستان است. این دو در منطقه‌ای اتراق می‌کنند و تمام اتفاقات داستان با همین اتراق آغاز می‌شود...

احساس می‌شود که کتاب بیشتر ناداستان است اما می‌توان از زاویه دیگر آن را داستانی کوتاه پیرامون تجربه زیستی بشر دانست...
بشر زیست‌های متفاوتی را تا به امروز تجربه کرده است و اینکه بخواهیم زیستی را بر زیست دیگر ترجیح دهیم کاری است بس اشتباه... چرا که این نوع تجربه‌ها در کنار یکدیگر به سان دو امدادی زندگی بشر را تعالی داده است...
          

            این اولین کتابی هست که بعد از این دو ماه خوندم بعد از مدت ها استرس و پیگیر اخبار بودن...
کتاب یک داستان بلند هست پنجاه صفحه بیشتر نیست و خوندنش هم لذت بخش بود.
داستان در مورد مردی به نام ویلیام دیویدسون گیاه شناس هست که در زمان جنگ لهستان با پادشاه عازم سفری درمانی می شه و در واقع نقش طبیب پادشاه رو بر عهده می گیره،در راه این سفر با دو تا کودک سبز رنگ مواجه میشن و رمز آلودی داستان از همین جا شکل می گیره ...
من مایه های رمز آلود و سورئال داستان رو خیلی دوست داشتم ،وقتی صحبت از کتابی در مورد جنگ می شه ما بیشتر با داستان هایی مواجه می شیم که از سبک رئال پیروی می کنند و مضمون در ارتباط مستقیم با جنگ هست، اما در این کتاب ما به طور مستقیم با مسئله جنگ مواجه نیستیم می دونیم که جنگ در جریان هست اما ما جایی دورتر با قصه ای همراه می شیم که در عین حال که ارتباط مستقیمی با جنگ نداره اما فضای جنگ باعث به وجود اومدنش شده... 

داستان از زبان اول شخص یعنی طبیب پادشاه روایت می شه و رفته رفته بر جنبه های راز آلودش افزوده میشه فکر میکنم برای یک داستان پنجاه صفحه ای خیلی خوب بود و بعضی از رازها حتی تا پایان داستان حل نمیشه و خواننده صرفا حدس هایی میزنه مثل اینکه چه کسی جنازه پسرک رو به بالای درخت برد اصل...

قسمت هایی رو که از کتاب دوست داشتم اینجا میگذارم.⁦ʕ·ᴥ·ʔ⁩

جنگ پدیده ای مهیب و شیطانی است و عواقبش به آبادیهایی هم که مستقیما از نبردها آسیب نبینند گزند می رساند، همه جا پراکنده می شود، به تمام کلبه ها رخنه می کند، قحطی، مرض و ترس به ارمغان می آورد. دل مردم سخت می شود، بی تفاوت می شوند. روحیه و طرز فکر افراد نیز به شکلی اساسی دگرگون می شود، آدم فقط به خودش اهمیت می دهد و بس، به چیزی نمی اندیشد مگر حفظ جان. بدین سان انسان به موجودی بی رحم و بی احساس بدل می شود.
.

.
هر جنگ زمینه ساز می شود تا طبیعت بازستاند از انسان آنچه را از او ربوده، و افزون بر این، بی هیچ ملاحظه و مراعات بر ابنای بشر مستولی می شود و می کوشد آنان را به وضعیت طبیعی ۔ حیوانی شان بازگردانند.
.

پادشاه از من پرسید «خب، بگو ببینم طبیعت چیست؟ » از دل و جان و با بصیرت خرد پاسخ دادم تمام چیزهایی است که ما را احاطه کرده اند، غیر از آن چه انسانی است یعنی خودمان و مصنوعات مان. پادشاه پلک زد، پنداری بخواهد به نقطه ای در دوردست خیره شود. نمی دانم چه دید، اما اظهار داشت:«پس پوچی سترگی است. »
تصور می کنم چشمانی که در دربار پرورش یافته اند و به تماشای نقش مایه های دلفریب پارچه های ونیزی، تاروپود مجلل فرشهای عثمانی و تزئینات و معرق کاریهای فاخر خو گرفته اند، دنیا را چنین می بینند. اگر نگاهشان با پیچیدگی طبیعت مواجه شود جز هاویه نخواهند دید ـــ پوچی سترگ و بس.
.

روزی اپالینسکی از سرد کا پرسید آیا ایزد دارند. دخترک با این سؤال جوابش را داد، « ایزد چیست ؟
از این موضوع سخت یکه خوردیم ولی در عین حال، به نظر مان مجذوب کننده آمد، که گویی عدم آگاهی از وجود پروردگار ساده تر است، چرا که بدین سان انسان از طرح پرسش های فراوانی که خورهی ذهن می شوند معاف می ماند. من باب مثال، این که چگونه خداوند اجازه میدهد مخلوقاتش این چنین عذاب بکشند، حال آن که مهربان و بخشنده است؟