این کتاب حاوی روایت هایی درباره مادری کردن است و فارغ از محتوا و جذابیت آن، آنچه به این کتاب ارزش خواندن می دهد نَفسِ نوشتن درباره مادری است. در جامعه ای که مادر بودن را بی توجه به وجه زمینی بودن آن مقدس دانسته و مادر را در هاله تقدسی کادوپیچ کرده و قدرت مواجهه با خود را از زنی که نقش مادری را می پذیرد دریغ کرده، نوشتن از مادری کردن و رو به رو شدن با نیمه تاریک و روشن آن به یک اندازه، عملی قابل تقدیر است. از این جهت، خواندن جستارهای مادرانه جرقه خوبی برای خوانندگان، خصوصا مادران است که شروع به کاویدن خود برای بهبود روابطشان با فرزندان و سامان دادن زندگی مادرانه کنند. به اعتقاد نگارنده، جای چنین کتابی در میان ناداستان های منتشر شده و خودنگاره ها بسیار خالی بود. 
        

          با این کتاب به ذهن مادرهای امروزی سرک کشیدم، از چشم بیست مادر به دنیای مادرانه شون  نگاه کردم، با غم و شادی هایی که به کسی جز من نگفته بودند، همراه شدم
و احتمالا ازین به بعد در تعامل با مادرهای اطرافم با مکث بیشتری از واژه ها استفاده کنم که از تاثیر واژه های گذرایی که برای من گفتن شون چند لحظه طول می‌کشه اما روان یک مادر رو مدت ها درگیر می‌کنه آگاه شدم.
مادرهای کتاب دستم رو گرفتند و بهم نشون دادند با این که تفاوت های زیادی توی مدل تربیتی شون دارند اما همه ی تلاش شون رو می‌کنند که بهترین خودشون باشند و بهترین هر مادر با دیگری متفاوته چون دنیای بچه هاشون متفاوته. 
در آخر این که کتاب دوست داشتنیه چون مادرهایی که راوی اند با نهایت صداقت و بدون سانسور، مادرانگی شون رو روایت می‌کنند و 
"هرسخن کز دل برآید لاجرم بر دل نشیند"  :)
        

          من چهار تا از روایت‌ها رو پسندیدم: سومی، بذارم برم و دو تای آخر. بقیه جذبم نکردن. تعدادی هم بسیار خودنمایانه نوشته شده بودن و از این نظر اصلا جالب نبودن. 
در کل مجموعه‌ی در خور توجهیه. اما جای خالی روایت‌های پدرانه به شدت احساس می‌شه.
        

          سوژه جذاب و روایت‌ها هم بعضی‌ها به شدت دلچسب و بعضی معمولی بودند. 
جای خالی چند قشر دیگر از مادرها به شدت احساس می‌شد.
        

          .
هفته چهل و چند روایت بیست مادر است که بیشترشان را میشناسم شناختی‌ که از دریچه‌ی رسانه،نوشته‌ها و فعالیتشان حاصل شده است.این بار اما داشتم بُعد مادرانگی‌شان را می‌دیدم.مادرهای کتاب از دغدغه‌ها،مشکلات،سختی‌ها وشیرینی های روزهای مادری می‌گویند.از اینکه کدام روش درست‌‌تر است،گاهی تمام اصول و قواعدشان در صدم ثانیه‌ای ازبین رفته است و جایی سردرگم و حیران شده‌اند.روایت‌ها را گفته‌اند که مادرهای دیگر بدانند تنها نیستند و مادر خوب و بد تعریف واندازه دقیقی ندارد
شیرین زبانی بچه‌ها،سوالات، تصورات و برخوردشان هم قسمت دلچسب کتاب است 

 کتاب اما با همه‌ی محاسنش از دید من چیزی کم داشت پازل گمشده‌ای که شاید اگر می‌بود خطهای ناتمام روی جلد کتاب را کامل می‌کرد 
آن بخش گمشده روایت مادرهای دیگری با شرایط دیگر است.مادرهایی که فرزند معلول دارند،که مادرزادی کمبودی به همراه دارند،در اثر قصور پزشکی ودارویی دچار کمبود شده‌اند،حوادث آمده‌اند و کمبود تزریق کرده‌اند،آنهایی که میانه مسیر بارداری بارها به هزار و یک دلیل فرزندی در آغوش نکشیده‌اند و یا هر روز با خیال فرزند زندگی کرده‌اند و به دیگران گفته‌اند قصد فرزنددار شدن ندارند.شاید بگویی این دو مورد آخر مادر محسوب نمی‌شوند پس بهتر است تجدید نظر کنی آنان نیز مادرند و تو بی‌اطلاع! 

گروه اول دغدغه سوالات عجیب بچه ها را دارند و برای پاسخش از کتاب، مشاور و گوگل کمک می‌گیرند
گروه دوم دغدغه‌هایش گاهی به نشستن،راه رفتن،بلعیدن و... ختم می‌شود گاهی اصلا مکالمه ای نیست که بخواهد دنبال پاسخی باشد.
گروه اول از رشد و فهم سریع کودکش تعجب می‌کند و گروه دوم از توقف رشدی درمانده.
گروه اول برای فرزندهای بعدی تبریک دریافت می کند وگروه دوم سرزنش 
دنیای عجیبی است مادرهایی از صدای مامان! مامان!گفتن کلافه‌اند و مادرهایی در آرزوی شنیدن مامان! اشک هایشان را پاک می‌کنند 

من اما میدانم یک وجه اشتراک در بین هردو گروه وجود دارد و آن عشق است و چه چیزی در جهان قدرتمندتر و زیباتر از عشق میشناسی؟!
هر دو گروه اذعان دارند که بعد از فرزند دنیا شکل دیگری است،زیباتر....حتی با سختی.
فرزند والدش را می‌سازد..

اگر خدا طرح تعویض فرزند بگذارد گروه دوم خواهد گفت تعویض را نمیخواهم، خواستی خدایی کن کمبودهایش را ببر... 

پ ن:نقاشی صفحات کتاب هنر یک کودک سندرم داون است 

امام سجاد:بزرگترين روز براى آدميزاد، روزى است كه از مادرش متولّد مى شود.
پیامبراکرم:هر درختى ميوه اى دارد و ميوه دل فرزند است
امام صادق:فرزند مايه آزمايش است.
قرآن:عنکبوت آیه ۸
        

          این کتاب تلاش جمعی قابل قبولی است برای تصویر کردن وجه زمینی برخی  مادران امروز. بین راویان شباهت بسیار است و البته تفاوت هم وجود دارن.  جای خالی روایت برخی مادرها به چشم می آید مثل مادران شاغل تمام وقت یا مادران فرزند معلول و... این نشر کتاب پروژه ی پدری را هم منتشر کرده که روایت های پدرانه است و به نظر من جامع تر و پخته تر از این کتاب. خواندن هر دو کتاب را به مادران و پدران و روایت دوستان، توصیه می کنم.
        

          هو

نشستم پای صحبت آدمای مختلف
همه خانوم بودن،  ولی تو فضاهای متفاوت،  شخصیت هاو دغدغه های جورواجور
چیزی که دورهم جمع شون کرد، وروجک هاشون بود، 
 همه شون مادر بودن، با تخصص و حرفه های مختلف،  
روایت کردن که بعد مادری چه حسی داشتن و باشرایط جدید چه کردن و  چه طور پیش رفتن

 روایت تجربه ها،  به مادر ها مخصوصا مادرهایی که یا درس میخوندن یا سرکار میرفتن،  میتونه کمک کنه.  گاهی به حس شون،  گاهی به مدیریت  شرایط جدیدشون،و گاهی هم به استفاده خلاقانه از تخصص های جورواجورشون توی تربیت. 
بعضی روایت ها قلم شون هم شیرین بود. 
لذت بردم و توصیه می کنم. 
        

          کتابی عالی برای کسایی که مادرن و یا حتی هنوز مادر نشدن و میخوان در آینده نزدیک مادر بشن. کتاب پر از خاطرات تلخ و شیرین مادرهاییهکه به صورت واقعی با مسائل بچه داری روبرو شدن از دغدغه های مذهبی گرفته تا تربیتی و دوزبانه کردن بچه ها. نکته جالب اینه که داستان ها همه از زبون مادرای تحصیل کرده س که هم دغدغه مادر خوب بودن دارن و هم در عین حال میخوان تو جامعه نقش داشته باشن و چالش های پیشه روشونو مطرح میکنه
        

          #هفته_چهل_و_چند کتاب خوبی است برای پدر و مادرهای امروزی
روایت تجربه‌ ی بیست مادر تحصیل کرده که عموما با کتاب انس دارند و یا خود اهل قلم هستند
تجربه هایی متفاوت و جذاب از دنیای ارتباط با کودکانشان؛ از رنج‌ها و گنج‌ها؛ از قند لبخند تا نمک گریه‌!
کتابی شیرین و پر از طعنه و کنایه به سبک زندگی های امروز که کم غلط و کجی ندارد و گاها با طعنه‌هایی به وضعیت سیاست های اقتصادی و سیاسی کشور.
        

          مادر بودن...... لذت بخش ترین کار دنیا ♥
        

          همه‌ی روایت‌ها را جز یکی، دوست داشتم.
کتاب، حداقل در نشان دادنِ این یک نکته که: "همه‌ی مادران احوال و دغدغه‌های مشترک دارند" موفق بود به نظرم.
        

          تا جایی که یادمه تا آخر نخوندم. کتاب خوبی بود در مجموع ولی بهترین بخشش برای من، جستار مربوط به اجاره رحمش بود. خیلی حرفش خاص و جدید بود و فکر کنم اکثرا در این رابطه اطلاعات زیادی نداشته باشن... 
        

          برخلاف اکثر نظرات که نیم بیشتر کتاب رو معمولی و روتین دیدن چندتاش رو دوست داشتنی، من همهههه شون رو دوست داشتم
راستش وقتی مادر میشی عاشق همین روتین های معمولی میشی. اصا برای مادر هیچ چیز دنیای مادری معمولی نیست حتی اون چیزهایی که از بیرون معمولی ترینن:)
        

          هم خوانده‌ام و هم نخوانده‌ام.
روایت‌ها اکثرا گنگ، از موضع بالا، برای مادرانی با شرایط مناسب‌تر مالی و خانوادگی بود. 
یه دورهمی دوستانه از خانم‌های دارای فرزند که‌ همدیگه رو می‌شناسن و ناشر گفته یه چی بنویس منم‌ چاپ کنم.


        

          کتاب بیست روایت مادرانه است، از مادرهایی که احتمالا بین ۲۵ تا ۴۰ ساله هستند و همگی تحصیل‌کرده و  در طبقه‌ی متوسط با بالای جامعه.
از این نظر روایت‌ها شامل همه نوع مادری نیستند ولی همین تعداد روایت هم جالب است، بخصوص برای تازه‌مادرها. بخصوص‌تر که دغدغه‌ی کار و بچه‌داری و تربیت هم در روایت‌ها زیاد دیده می‌شود؛ دغدغه‌ی مادران تحصیل‌کرده‌ی امروزی. 
        

          بعضی از روایت ها رو خیلی دوست داشتم. اما در مجموع نقدی که به کتاب دارم اینه که تصویر کلی که از مادر نمایش میداد تصویر یک "سوپر مام" یا "ابرمادر" بود. بیشتر روایت ها از زبان مادرهایی بود که فقط یک بچه داشتند و خب طبیعتا نحوه مادری کردن و تعامل با فرزند و وقتی که صرف اون فرزند می‌کنند، با شرایط چندفرزندی متفاوت هست.
        

          در این کتاب، مادرها لذت همراهی با فرزندی را تجربه می‌کنند که تازه دارد با دنیا آشنا می‌شود. مادرهایی که سال‌ها درس خوانده‌اند و حالا می‌بینند که آنچه یاد گرفته‌اند، به کارشان نمی‌آید. اجتماع از آنها انتظار دارد که کار کنند و در مقابل، فرزندشان به حضور تمام‌وقت آنها نیاز دارد. مادرهایی که نگران پرورش فرزندشان هستند؛ نگران فضای مجازی، نگران غریبه‌ها، نگران فارسی یاد گرفتن در غربت. مادرانی که در مسیر بزرگ شدن فرزند، خودشان هم رشد می‌کنند و صبور می‌شوند.

خواندن خاطرات مادر و فرزندی برای من تجربه فوق العاده‌ای بود. شیرین‌زبانی بچه‌ها، سوال‌های سختی که می‌پرسند، هم‌بازی‌های خیالی که با آنها صحبت می‌کنند، گوشی موبایل خیالی که با آن پیام می‌فرستند و بچه‌ای که به عروسکش می‌گوید «بدو زود باش»، به نظرم عالی بودند.

مادری، تجربه‌ای بسیار سخت و البته بسیار لذت‌بخش است. درست مثل تجربه عشق. در فرهنگ امروز دنیا، قصه عاشقی بسیار زیاد تعریف شده است و همه دوست دارند عاشق یا معشوق باشند. متاسفانه قصه مادری را زیاد تعریف نمی‌کنند و خیلی‌ها دوست ندارند که مادر شوند. مادری بسیار بی‌ارزش شده است.
        

          همراه شدن با چندتا مامان مختلف و شنیدن تجربه های مادرانه
        

          اگه از مادر شدن میترسید یا نگران هستید یا براتون گنگه 
این کتاب میتونه بخشی از استرس هاتون رو کم کنه به راحتی😇
        

          خواندن بیست روایت از تجربه فرزندپروری مادران امروز، خالی از لطف نیست اما انتظار گشوده شدن بابی نو در ذهن و نگاهتان نداشته باشید.
کتاب حاوی بیست روایت مختلف است، همگی در یک راستا و یک قالب. مادریِ مادران کتاب‌خوان و اغلب نویسنده/ مترجم که اکثرا کار را رها کرده و مادرِ تمام وقتِ  یک فرزندِ سالم شده‌اند در شرایطی ایده‌آل.

جای خالی صدای مادرانی با شرایط غیر ایده‌آل، در کتاب به شدت حس می‌شود. مادران با فرزند چندقلو، مادران فرزند از دست داده، مادران با فرزند بیمار، مادران بیمار، مادران با فرزند به سرپرستی گرفته شده، مادران با فرزند مهدکودکی، مادران جداشده و بسیاری از مادران جامعه.

از بین بیست روایت، دو روایت «من و مُف دماغ پسر خانم سانتاگ» و «قصه نوح و تشت پلاستیکی» کمی از دغدغه‌های معمول و روزمره فراتر رفته و حرفی برای گفتن داشتند. دو روایتی که به نگاه من یا نگاهی که می‌پسندیدم از آنِ من باشد، نزدیک‌ و در نتیجه دلچسب بود.