این کتاب حاوی روایت هایی درباره مادری کردن است و فارغ از محتوا و جذابیت آن، آنچه به این کتاب ارزش خواندن می دهد نَفسِ نوشتن درباره مادری است. در جامعه ای که مادر بودن را بی توجه به وجه زمینی بودن آن مقدس دانسته و مادر را در هاله تقدسی کادوپیچ کرده و قدرت مواجهه با خود را از زنی که نقش مادری را می پذیرد دریغ کرده، نوشتن از مادری کردن و رو به رو شدن با نیمه تاریک و روشن آن به یک اندازه، عملی قابل تقدیر است. از این جهت، خواندن جستارهای مادرانه جرقه خوبی برای خوانندگان، خصوصا مادران است که شروع به کاویدن خود برای بهبود روابطشان با فرزندان و سامان دادن زندگی مادرانه کنند. به اعتقاد نگارنده، جای چنین کتابی در میان ناداستان های منتشر شده و خودنگاره ها بسیار خالی بود. 
          

            با این کتاب به ذهن مادرهای امروزی سرک کشیدم، از چشم بیست مادر به دنیای مادرانه شون  نگاه کردم، با غم و شادی هایی که به کسی جز من نگفته بودند، همراه شدم
و احتمالا ازین به بعد در تعامل با مادرهای اطرافم با مکث بیشتری از واژه ها استفاده کنم که از تاثیر واژه های گذرایی که برای من گفتن شون چند لحظه طول می‌کشه اما روان یک مادر رو مدت ها درگیر می‌کنه آگاه شدم.
مادرهای کتاب دستم رو گرفتند و بهم نشون دادند با این که تفاوت های زیادی توی مدل تربیتی شون دارند اما همه ی تلاش شون رو می‌کنند که بهترین خودشون باشند و بهترین هر مادر با دیگری متفاوته چون دنیای بچه هاشون متفاوته. 
در آخر این که کتاب دوست داشتنیه چون مادرهایی که راوی اند با نهایت صداقت و بدون سانسور، مادرانگی شون رو روایت می‌کنند و 
"هرسخن کز دل برآید لاجرم بر دل نشیند"  :)
          

            .
هفته چهل و چند روایت بیست مادر است که بیشترشان را میشناسم شناختی‌ که از دریچه‌ی رسانه،نوشته‌ها و فعالیتشان حاصل شده است.این بار اما داشتم بُعد مادرانگی‌شان را می‌دیدم.مادرهای کتاب از دغدغه‌ها،مشکلات،سختی‌ها وشیرینی های روزهای مادری می‌گویند.از اینکه کدام روش درست‌‌تر است،گاهی تمام اصول و قواعدشان در صدم ثانیه‌ای ازبین رفته است و جایی سردرگم و حیران شده‌اند.روایت‌ها را گفته‌اند که مادرهای دیگر بدانند تنها نیستند و مادر خوب و بد تعریف واندازه دقیقی ندارد
شیرین زبانی بچه‌ها،سوالات، تصورات و برخوردشان هم قسمت دلچسب کتاب است 

 کتاب اما با همه‌ی محاسنش از دید من چیزی کم داشت پازل گمشده‌ای که شاید اگر می‌بود خطهای ناتمام روی جلد کتاب را کامل می‌کرد 
آن بخش گمشده روایت مادرهای دیگری با شرایط دیگر است.مادرهایی که فرزند معلول دارند،که مادرزادی کمبودی به همراه دارند،در اثر قصور پزشکی ودارویی دچار کمبود شده‌اند،حوادث آمده‌اند و کمبود تزریق کرده‌اند،آنهایی که میانه مسیر بارداری بارها به هزار و یک دلیل فرزندی در آغوش نکشیده‌اند و یا هر روز با خیال فرزند زندگی کرده‌اند و به دیگران گفته‌اند قصد فرزنددار شدن ندارند.شاید بگویی این دو مورد آخر مادر محسوب نمی‌شوند پس بهتر است تجدید نظر کنی آنان نیز مادرند و تو بی‌اطلاع! 

گروه اول دغدغه سوالات عجیب بچه ها را دارند و برای پاسخش از کتاب، مشاور و گوگل کمک می‌گیرند
گروه دوم دغدغه‌هایش گاهی به نشستن،راه رفتن،بلعیدن و... ختم می‌شود گاهی اصلا مکالمه ای نیست که بخواهد دنبال پاسخی باشد.
گروه اول از رشد و فهم سریع کودکش تعجب می‌کند و گروه دوم از توقف رشدی درمانده.
گروه اول برای فرزندهای بعدی تبریک دریافت می کند وگروه دوم سرزنش 
دنیای عجیبی است مادرهایی از صدای مامان! مامان!گفتن کلافه‌اند و مادرهایی در آرزوی شنیدن مامان! اشک هایشان را پاک می‌کنند 

من اما میدانم یک وجه اشتراک در بین هردو گروه وجود دارد و آن عشق است و چه چیزی در جهان قدرتمندتر و زیباتر از عشق میشناسی؟!
هر دو گروه اذعان دارند که بعد از فرزند دنیا شکل دیگری است،زیباتر....حتی با سختی.
فرزند والدش را می‌سازد..

اگر خدا طرح تعویض فرزند بگذارد گروه دوم خواهد گفت تعویض را نمیخواهم، خواستی خدایی کن کمبودهایش را ببر... 

پ ن:نقاشی صفحات کتاب هنر یک کودک سندرم داون است 

امام سجاد:بزرگترين روز براى آدميزاد، روزى است كه از مادرش متولّد مى شود.
پیامبراکرم:هر درختى ميوه اى دارد و ميوه دل فرزند است
امام صادق:فرزند مايه آزمايش است.
قرآن:عنکبوت آیه ۸
          

            این کتاب تلاش جمعی قابل قبولی است برای تصویر کردن وجه زمینی برخی  مادران امروز. بین راویان شباهت بسیار است و البته تفاوت هم وجود دارن.  جای خالی روایت برخی مادرها به چشم می آید مثل مادران شاغل تمام وقت یا مادران فرزند معلول و... این نشر کتاب پروژه ی پدری را هم منتشر کرده که روایت های پدرانه است و به نظر من جامع تر و پخته تر از این کتاب. خواندن هر دو کتاب را به مادران و پدران و روایت دوستان، توصیه می کنم.
          

            کتابی عالی برای کسایی که مادرن و یا حتی هنوز مادر نشدن و میخوان در آینده نزدیک مادر بشن. کتاب پر از خاطرات تلخ و شیرین مادرهاییهکه به صورت واقعی با مسائل بچه داری روبرو شدن از دغدغه های مذهبی گرفته تا تربیتی و دوزبانه کردن بچه ها. نکته جالب اینه که داستان ها همه از زبون مادرای تحصیل کرده س که هم دغدغه مادر خوب بودن دارن و هم در عین حال میخوان تو جامعه نقش داشته باشن و چالش های پیشه روشونو مطرح میکنه
          

            کتاب را سال‌ها پیش خوانده‌ام و بعضی روایت‌هایش را دوست داشته‌ام. این‌بار با قلب دومی در بطنم، بازش می‌کنم و همان اول «شکوفه‌ی سیب» و این حجم از رمانتیک جلوه دادن بارداری می‌زند تو صورتم...
اولین بار که به دکتر زنان مراجعه می‌کنم، در اوایل پنج هفتگی، می‌گوید جنین توی دلم به اندازه‌ی یک ارزن است. این ارزن کوچک اما تمام بدنم را تصاحب کرده. به هم ریختن معده از هفته‌ی چهارم به سراغم می‌آید و حالت تهوع از هفته‌ی پنجم. صبح تا شب حالت تهوع دارم و نسبت به بوها و غذاها حساس شده‌ام: بوی نان، بوی چای، بوی غذای در حال پخت، بوی گل رز، بوی مایع دستشویی و ... به هفته‌ی ششم که می‌رسم به جز ماست و سیب و موز هر چه می‌خورم برمی‌گردانم. یکی دو هفته با این رژیم ادامه می‌دهم تا دوای دردم را کشف می‌کنم: آش رشته و قرمه‌سبزی. دو سه هفته به جز این دو غذا چیز دیگری از گلویم پایین نمی‌رود. 
وبلاگ‌ها و سایت‌های بارداری همه توصیه کرده‌اند که صبح‌ها بعد از بیدار شدن بلافاصله از جای خود بلند نشوید، اول کمی بیسکوییت بخورید تا حالت تهوع صبحگاهی کمتر شود. من اما هر روز، سر ساعت شش صبح از خواب بیدار می‌شوم تا برگردانم. یعنی تا چشم‌هایم را باز می‌کنم، برمی‌گردانم. بعد صبحانه‌ی مختصری می‌خورم و نیم ساعته برمی‌گردانمش. اگر خوش‌شانس باشم صبحانه‌ی دوم توی دلم می‌ماند. اگر نه، وقتی برای رفتن به سر کار آماده شده‌ام، صبحانه‌ی دوم را هم برمی‌گردانم. قرمه‌سبزی ناهار توی دلم می‌ماند، اما معمولاً در راه برگشت ماشین زده می‌شوم و توی ماشین، یا به محض ورود به خانه دوباره برمی‌گردانم. و این اتفاق هر روز تکرار می‌شود. 
قرص دیمیترون هیچ تأثیری ندارد. به عمرم لب به کله پاچه و اینها نزده‌ام، اما به توصیه‌ی چند نفر سیرابی را امتحان می‌کنم. چشم‌هایم را می‌بندم و می‌جوم و قورت می‌دهم و سر می‌کشم و به قد یک روز برنمی‌گردانم. می‌گویند باید چندبار بخورم که اثر کند، اما دفعه‌ی دوم که سیرابی را امتحان می‌کنم، دو ساعت بعد برمی‌گردانمش. قرص زنجبیل هم همینطور، هر درمانی نهایتاً یک روز جواب می‌دهد و تمام. دکترم می‌گوید تا پایان ماه چهارم تحمل کنم و جوری در مورد این ده هفته‌ی باقیمانده صحبت می‌کند، انگار ده ساعت است. 
می‌دانم بارداری هر کسی منحصر به فرد است و خیلی‌ها بارداری راحتی دارند، اما بارداری سخت‌تر از من هم هست: دخترخاله‌ام بعضی روزها تا شش بار برمی‌گرداند، یکی از دوستانم سرکلاژ کرد و استراحت مطلق داشت، آن یکی ریسک سندرم داون بالایی داشت و تا جواب آمینوسنتز بیاید، ده روز دلش مثل سیر و سرکه می‌جوشید و این‌ها همه مال سه ماه اول است، قبل از اینکه سنگین بشوند و به ماه‌های پایانی برسند، قبل از تولد بچه، عوارض زایمان، هشت هفته‌‌ی اول که به بی‌خوابی می‌گذرد، افسردگی پس از زایمان و ... که هرکدام حکایت دیگری دارند. 
و جای آدم‌های شبیه ما و تجربه‌هایمان در این کتاب خالی‌ست.
          

            به جز یکی دو داستان نتونستم با بقیه هم‌ذات پنداری کنم، شاید چون مدل زندگی این مادرها با من متفاوت بود.
طیف مادرها و دغدغه هاشون اونقدر مختلفه که نمیشه ازش یه کتاب جامع و کامل بیرون آورد، اما همین کتاب می‌تونست مادرهای متفاوت تری رو هم پوشش بده، نه صرفا مادرهای تحصیل کرده و بعضا شاغل در منزل رو . جای خالی  مادرهای روستایی، مادرهای تحصیل نکرده (به هر دلیلی) ، مادرهای شاغل بیرون از منزل، مادرهای خانه دار(فقط خانه دار) ، مادرهای چند فرزندی و و و...خیلی احساس می‌شد در این کتاب. 

          

            تعداد کمی از روایات را دوست داشتم. با خیلی از روایات دیگر نتوانستم ارتباط بگیرم. انگار کسی که آن روایت را می‌نوشته از دنیای دیگری آمده و تابه‌حال ترس و آشفتگی و اضطراب و افسردگی و هزاران حس و متناقض دیگر در دوره بارداری را تجربه نکرده. راحت با همه‌ی ترس‌ها کنار آمده و راحت‌تر از آن توانسته نظرات دیگران را در مادری کردنش حذف کند و راه خودش را پیش بگیرد و تبدیل به مادری ایده‌آل شود ..
          

            هفته چهل و چند کتابی روایت محور و تجربه گونه است. تجربه چندین مادر از مادر شدن و مادری کردن و چگونه خود را در این وادی یافتن. روایت سختی‌ها، انتخاب‌ها، مشغله‌ها و دغدغه‌ها از دیدگاه تازه مادران کتاب را جذاب می‌کند و زوایای جالبی را به آدم می‌آموزد. آن‌قدر از خواندن این کتاب لذت بردم که جرعه جرعه روایت‌ها را می‌نوشیدم تا مبادا تمام شود. و مطمئنم که این کتاب برایم جزو آن دسته از کتاب‌هایی است که حتما دوباره سراغش می‌روم


          

            کتاب بیست روایت مادرانه است، از مادرهایی که احتمالا بین ۲۵ تا ۴۰ ساله هستند و همگی تحصیل‌کرده و  در طبقه‌ی متوسط با بالای جامعه.
از این نظر روایت‌ها شامل همه نوع مادری نیستند ولی همین تعداد روایت هم جالب است، بخصوص برای تازه‌مادرها. بخصوص‌تر که دغدغه‌ی کار و بچه‌داری و تربیت هم در روایت‌ها زیاد دیده می‌شود؛ دغدغه‌ی مادران تحصیل‌کرده‌ی امروزی. 
          

            بعضی از روایت ها رو خیلی دوست داشتم. اما در مجموع نقدی که به کتاب دارم اینه که تصویر کلی که از مادر نمایش میداد تصویر یک "سوپر مام" یا "ابرمادر" بود. بیشتر روایت ها از زبان مادرهایی بود که فقط یک بچه داشتند و خب طبیعتا نحوه مادری کردن و تعامل با فرزند و وقتی که صرف اون فرزند می‌کنند، با شرایط چندفرزندی متفاوت هست.
          

            در این کتاب، مادرها لذت همراهی با فرزندی را تجربه می‌کنند که تازه دارد با دنیا آشنا می‌شود. مادرهایی که سال‌ها درس خوانده‌اند و حالا می‌بینند که آنچه یاد گرفته‌اند، به کارشان نمی‌آید. اجتماع از آنها انتظار دارد که کار کنند و در مقابل، فرزندشان به حضور تمام‌وقت آنها نیاز دارد. مادرهایی که نگران پرورش فرزندشان هستند؛ نگران فضای مجازی، نگران غریبه‌ها، نگران فارسی یاد گرفتن در غربت. مادرانی که در مسیر بزرگ شدن فرزند، خودشان هم رشد می‌کنند و صبور می‌شوند.

خواندن خاطرات مادر و فرزندی برای من تجربه فوق العاده‌ای بود. شیرین‌زبانی بچه‌ها، سوال‌های سختی که می‌پرسند، هم‌بازی‌های خیالی که با آنها صحبت می‌کنند، گوشی موبایل خیالی که با آن پیام می‌فرستند و بچه‌ای که به عروسکش می‌گوید «بدو زود باش»، به نظرم عالی بودند.

مادری، تجربه‌ای بسیار سخت و البته بسیار لذت‌بخش است. درست مثل تجربه عشق. در فرهنگ امروز دنیا، قصه عاشقی بسیار زیاد تعریف شده است و همه دوست دارند عاشق یا معشوق باشند. متاسفانه قصه مادری را زیاد تعریف نمی‌کنند و خیلی‌ها دوست ندارند که مادر شوند. مادری بسیار بی‌ارزش شده است.
          

            خواندن بیست روایت از تجربه فرزندپروری مادران امروز، خالی از لطف نیست اما انتظار گشوده شدن بابی نو در ذهن و نگاهتان نداشته باشید.
کتاب حاوی بیست روایت مختلف است، همگی در یک راستا و یک قالب. مادریِ مادران کتاب‌خوان و اغلب نویسنده/ مترجم که اکثرا کار را رها کرده و مادرِ تمام وقتِ  یک فرزندِ سالم شده‌اند در شرایطی ایده‌آل.

جای خالی صدای مادرانی با شرایط غیر ایده‌آل، در کتاب به شدت حس می‌شود. مادران با فرزند چندقلو، مادران فرزند از دست داده، مادران با فرزند بیمار، مادران بیمار، مادران با فرزند به سرپرستی گرفته شده، مادران با فرزند مهدکودکی، مادران جداشده و بسیاری از مادران جامعه.

از بین بیست روایت، دو روایت «من و مُف دماغ پسر خانم سانتاگ» و «قصه نوح و تشت پلاستیکی» کمی از دغدغه‌های معمول و روزمره فراتر رفته و حرفی برای گفتن داشتند. دو روایتی که به نگاه من یا نگاهی که می‌پسندیدم از آنِ من باشد، نزدیک‌ و در نتیجه دلچسب بود.
          

            «هفتۀ چهل‌وچند» شامل بیست روایت از مادرهایی است که در همین روزها سرشان به بچه‌داری گرم است. نگاه‌‌ها، صداها و دل‌مشغولی‌های متفاوتی که با سبک زندگی و اندیشۀ این نویسنده‌ها گره خورده و در کتاب منعکس شده، متن چهل‌تکه‌ای آفریده که تصویر دقیق و زنده‌ای از تجربۀ تربیت فرزند در دنیای معاصر را بازسازی می‌کند. هدف این کتاب ارائۀ الگویی برای مادر نمونه نیست. روایت هر یک از این مادرها که در پستوهای ذهنی‌شان در جستجوی هویت انسانی و مستقل خود هستند، داستان شکل‌گیری سبکی از مادرانگی است که حاصل ارتباط دو انسان منحصربه‌فرد و تکرارناپذیرند؛ داستان شیرینی که قصۀ مادری در هیاهوی عصر حاضر را روایت می‌کند.