عالی نبود
اما از خریدن و خوندنش پشیمون نیستم.
        

          ازون کتاب هاست ک وقتی تموم شد پیش خودت میگی خوب چی شد؟؟؟
        

          کتاب بسیار جذاب و خوشخوان نوشته شده و در فضایی کمتر تجربه شده در ادبیات داستانی این روزهای ما می‌گذرد. محمود حسینی زاد که با ترجمه‌های دست اولش از نویسندگان آلمانی او را می‌شناسیم این بار با داستانی مافیایی به سراغ لحظاتی از زندگی دانه‌درشت‌ها رفته تا ابعادی از هیولای فساد در اقتصاد رانتی را نشانمان دهد و در عین حال لحظاتی جذاب و پرکشش همچون فیلمی سینمایی پیش رویمان بگذارد.
آن را به سرعت و بی وقفه خواندم و بی شک از خواندن کتاب لذت بردم، و خوشحالم که نویسنده و مترجم کارآزموده‌ای چون محمود حسینی زاد به سراغ این ژانر کمتر آزموده رفته است

پ.ن. نمی‌دانم چرا نقل قول‌ها در گیومه نبود و خواندن را کمی با دست‌انداز همراه می‌کرد
        

          «همیشه این بوده که وقتی بر مغز می‌کوفتند، مرد می‌مُرد و بس. ولی حالا با بیست زخمِ کاری بر فرقِ سر، از جا برمی‌خیزند و ما را تارومار می‌کنند…»

رمان با این پیشگفتار از نمایشنامه‌ی «مکبث» از «شکسپیر» آغاز می‌گردد. بخشی از اثرِ شاعر و نمایشنامه‌نویس انگلیسی که به موجزترین حالت، فضای حاکم بر «بیست زخم کاری» را بر ما نمایان می‌کند. فضایی که پر است از حس انتقام، کینه و جاه‌طلبی.

«محمود حسینی‌زاد» متولد ۱۳۲۵ در تهران است. نویسنده‌ای که علاوه بر نوشتن رمان و نمایشنامه، آثار متعددی را نیز از ادبیات آلمانی به فارسی برگرداننده است. این نویسنده در سال ۲۰۱۳ به عنوان یکی از برگزیدگان مدال گوته معرفی شده‌ است. همچنین «انستیتو گوته» او را یکی از مهم‌ترین مترجمان ادبیات آلمانی به زبان فارسی می‌داند.

حسینی زاد در بیست زخم کاری به سراغ داستانی رفته که به بررسی روابط مالی و جاه‌طلبی‌های خانواده‌ای می‌پردازد که مالک یکی از بزرگ‌ترین هلدینگ‌های کشور است. داستانی که تلاش دارد تا به موضوعاتی همچون فساد مالی، طمع، خیانت و ریاکاری بپردازد. رمانی که می‌خواهد آینه‌ای باشد از وضعیت و زیست امروزی.

رمان از ابتدای خود با قتل «حاج‌عمو» مالک هلدینگ «ریزآبادی» آغاز می‌شود. شروعی که نمایانگر یک تریلر خشن است و نشان می‌دهد که با روایتی پرکشش و دارای تعلیق روبرو هستیم.

با اینکه تعداد شخصیت‌های داستان نسبتا بالاست و می‌تواند کمی مخاطب را در ابتدا به دردسر بیندازد، اما نحوه‌ی پرداخت شخصیت‌ها و عمق‌بخشی به آن‌ها به خوبی انجام شده به طوری که شخصیتی‌ را نمی‌توان یافت که بدون اثرگذاری لازم در پیش‌برد روایت رها شده باشد. از نکات برجسته‌ی دیگر در رابطه با شخصیت‌ها می‌توان به لحن‌‌ آن‌ها اشاره کرد که سبب‌ساز به وجود آمدن داینامیک خوبی بین افراد در داستان شده است.

رمان در لحظات زیادی مرز بین خیال و واقعیت را درهم‌ می‌‌شکند و وارد فضای ذهنی شخصیت‌ها، کابوس‌ها و توهماتشان می‌شود. این موضوع لایه‌های عمیق‌تری به رمان می‌افزاید که نشان می‌دهد کتابی روبروی ماست که قابلیت نقد و بررسی از وجوه مختلفی را داراست.

همانطور که در ابتدای این معرفی اشاره شد این اثر گوشه‌چشمی نیز به نمایشنامه مکبث از شکسپیر داشته است. برای مثال همانطور که در نمایشنامه‌ی مکبث، پادشاه اسکاتلند، «دانکن» سردار خودش را از میان دیگر سرداران برجسته می‌سازد، اینجا هم رابطه‌ی بین حاج‌عمو به عنوان مالک هلدینگ و «مالک» به عنوان یکی از زیردست‌هایش چنین چیزی است. در اثر شکسپیر دانکن با وسوسه‌های «لیدی مکبث» سبب می‌شود تا مکبث به دلیل جاه‌طلبی و وسوسه‌ی نفس دانکن را به قتل برساند. اتفاقی که دقیقا بین مالک و حاج‌عمو با وسوسه‌های همسر مالک می‌افتد. قتلی که شروع چالش‌های آینده می‌شود. البته بررسی‌های دقیق‌تر درباره رابطه‌ بینامتنی دو اثر می‌تواند فراتر از این چند خط برود و خود به یادداشتی جدا بدل شود.

باید اضافه کرد، سریالی نیز به نام «زخم کاری» با کارگردانی «محمدحسین مهدویان» با اقتباس از این رمان ساخته شده است. سریال در جاهایی با روایت موجود در کتاب تفاوت‌هایی دارد که البته از ویژگی‌های بسیاری از اقتباس‌های سینمایی‌ست.

این رمان را به کسانی که دوست دارند با قلم قدرتمند محمود حسینی‌زاد آشنا شوند و به فضاهای دراماتیک و در عین حال جنایی علاقه‌مند هستند، پیشنهاد می‌کنم.
        

          واقعا داستان ضعیفی بود.
شخصیت پردازی که اصلا نداشت.
خط داستانیش هم کم اشکال نبود.
فضای داستان هم اگرچه نویسنده سعی داشت ایران رو نشون بده اما ایران نبود. 
انگار زور زده بودن که داستان پدرخوانده های ایتالیایی رو بچپونن تو فضای ایران.
کلا نمیدونم چه فازیه که نویسنده های ایرانی سعی میکنن انقدر چرک بنویسن. انگار فرق فضای انتقادی-اجتماعی و چرک برای بعضی نویسنده ها اصلا مشخص نیست.
        

          بیست زخم کاری در تلاشه یک داستان هیجان‌انگیز و دلهره‌آور خلق کنه اما زرشک! داستان یک خانواده‌ی وسیع شناور در فساد که یک بزرگ خاندان جمع‌شون کرده و حالا یکی از عموزاده‌ها در فکر گرفتن سهم خودش از این خاندانه. یک سریال به اسم «زخم کاری» از روی این کتاب ساخته شده که ده‌ها برابر بهتر از کتابه و اگه سریال رو دیدید وقتتون رو برای خوندن این کتاب تلف نکنید. قطعا اگه سریال رو ندیده باشید یک کتاب در هم بر هم و گنگ در انتظار شماست...ه
        

          پیرنگ و داستان خیلی جالبی داشت.کمتر کتابی توی ادبیات فارسی میتونید پیدا کنید که انقدر صریح به مسائلی مثل قاچاق و قتل و همجنسگرایی و خیانت پرداخته باشه.داستان ضرب آهنگ تندی داشت که در عین حال پر از نماد و توصیفات بود.البته توصیفاتی که مرتبط با روند داستان هست و پیش برنده.داستان رو میتونید از منظر روانکاوی خیلی راحت بررسی کنید.
تنها نکته ای که به نظرم روند خوانش رو کند میکنه،استفاده نکردن از علائم نگارشی هست.من البته نسخه الکترونیک رو خوندم نمیدونم توی نسخه ی چاپی هم اینطوریه یا نه.
اگر از پرش های زمانی و مکانی توی داستان خوشتون نمیاد و ممکنه گیجتون کنه،پیشنهاد میکنم با دقت بیشتر و با سرعت کمتری این داستان رو بخونید.
تعدد شخصیتها هم من رو مقداری اذیت کرد.مشخص نکردن روابط بینشون و وجود ادم هایی که توی روند ماجرا نقشی ندارن در یک داستان بلند حقیقتا اضافیه و به نظرم نویسنده بهتره یه تجدید نظری کنه.
خلاصه که اگر از سبک تریلر و دارک درام لذت میبرید این کتاب رو بخونید.
        

          متن بسیار ضعیف، پیوسته نوشته نشده.

بی دلیل از کلمات  غیر مرسوم در مکالمات روزانه استفاده شده.
        

          خوب اما متاثر کننده نبود به نوعی سبک داستان تکراری اوایل خوب بود اما رفته رفته تحلیل رفت
        

          داستان شروع نسبتا خوبی داره ولی هرچه پیش میره، از هیجان میفته و ریتم کندی پیدا میکنه. در ولی در مجموع کتاب قابل قبولی بود.
        

          این داستان به این شکل بود که انگار یکی اسلحه گذاشته روی سر نویسنده و گفته بدو بدو تند تند بنویس!
        

          چرت محض، بی سر و ته، بی معنی، یه آماتور بهتر مینویسه...

وقتتونو هدر ندین
        

          اثری که پر قدرت آغاز میشود اما با همان قدرت تمام نمیشود. وجه ممیزه این رمان ضرباهنگ بالای آن است که نتیجه یک رویکرد مینی مالیستی در روایت است. رویکردی که نیازی به توصیف هیچ شخصیت و مکان و صحنه ای نمی بیند مگر در خلاصه ترین شکل آن. به قول مینی مالیستها نویسنده اتاق را ترک میکند تا مخاطب وارد آن شود و آن را همانگونه که خودش دوست دارد بسازد
به شکل دقیق با یک رمان ژانر جنایی سر و کار داریم که در آن چهار قتل اتفاق می افتد و شبکه های قدرت و ثروت و فساد دقیقا حضور دارند اما همان نگاه مینی مالیستی باعث شده که من و شمای مخاطب اصلا به دل روابط و ماجراهای فسادآلود این آدمها (حتی شخص قهرمان) راه داده نشویم. مثلا فکر کنید یک جا بین شخصیت قهرمان و یکی دیگر از شخصیت ها چنین گفگویی رد و بدل بشود:
- پس ماجرای قرارداد با ایتالیایی ها چی میشه؟
- اون رو باید بندازیم عقب. فعلا پول توی کار کردن با عربهاست. من شنبه میرم دوبی و وقتی برگشتم درباره ایتالیایی ها حرف میزنیم.
و بعد فکر کنید که ماجرای ایتالیایی ها و عرب ها فقط در حد این دو سطر در رمان مطرح بشود و شما نفهمید چه جور قراردادی و چه شرکتی و هیچ. آن وقت اگر این ماجرا پنج بار در یک رمان کم حجم تکرار شود به شک می افتید که نکند نویسنده خودش هم نمیداند از چه قراردادی و چه شرکتی حرف میزند. و من واقعا همین فکر را کردم. مخصوصا که توصیفها به شدت مجمل هستند. خیلی از سطرهای این رمان 127 صفحه ای قبل از رسیدن به انتهای صفحه تمام شده اند و انگار جملات بسیاری از میانشان حذف شده است.
با این همه مشکل اصلی داستان به نظرم این است که به اندازه کافی طرح پیچیده ای نداشت. چیزی که باعث شود مخاطب حدسهای متفاوت بزند. گرهی که بین مالکی و خانواده ریزآبادی بود به ساده ترین شکل باز شد. این به سادگی پول قرارداد با نروژی ها (قرارداد چی؟!) را بالا کشید و آنها هم راحت شرکت (چه شرکتی؟!) را! و جاهایی هم که نویسنده مثلا میخواهد بگوید اینها کارهای خطرناک میکنند فضا خیلی پدرخوانده ای میشود:

 اگه کسی باید جای حاج عمو رو بگیره، مالکه و بس. یک عالمه فکرهای تازه داره. دیگه میخواد دور مواد و زیرخاکی و نمیدونم بسازبفروشی و شهرک سازی رو خط بکشه... خب؟
        

          به نام خدا

محمود حسینی‌زاد را به ترجمه‌های دست‌اولش از ادبیات امروز آلمان می‌شناسم. و خوشبختانه با ترجمه خود او دو اثر از یودیت هرمان خوانده‌ام که در نقد این رمان بسیار راهگشا بودند.

بی‌شک حسینی‌زاد در خط به خط رمانش تأثیرگرفته از داستان‌هایی است که ترجمه کرده. همین مسئله بزرگ‌ترین ایرادِ بیست زخم کاری است که سرچشمه ایرادات دیگری است.

در این متن یودیت هرمان را به عنوان نماینده‌ای از ادبیات امروز آلمان آورده‌ام.

در آثار هرمان( دست‌کم دو کتابی که من خوانده‌ام) رویکردی مینی مالیستی دیده می‌شود. درباره شخصیت‌ها توضیحات کمی ارائه می‌شود. توصیفات فضایی گاهی با دو سه کلمه انجام می‌شود.
 به طور کلی نوعی ابهام در داستان جریان دارد.
این ویژگی‌ها به خودی خود بد یا خوب نیستند و باید نسبت به ایده اصلی اثر سنجیده شوند‌. یودیت هرمان دغدغه کلان ندارد و موضوع داستان‌هایش مسائل جزئی‌ِ روزمره است. 
 بیشترْ روابط عاشقانه، شکست‌ در زندگی و مواردی از این دست...

ایده اصلی رمان حسینی‌زاد اما بسیار گسترده و پردامنه است: عصیان یکی از اعضای خانواده مافیا علیه تمام خانواده. 
موقعیت‌های داستانی او هم متنوع‌اند: خارج از کشور، جنوب، شمال، پایتخت. برای ملموس شدن تمام موقعیت‌ها نیاز به فضاسازی هست که در این رمان نیست‌. روابط خانوادگی و بازی قدرت هم بسیار سطحی باقی می‌ماند. تعداد شخصیت‌ها نیز بسیار زیاد است‌ اما هیچ‌کدام کامل پرداخته نشده و ما با تعدادی فامیل( نه حتی اسم کوچک!) طرفیم که عطش قدرت کورشان کرده و همه مانند هم رفتار می‌کنند. 
نباید سبک روایت و پرداخت یودیت هرمان برای چنین رمانی استفاده شود. چرا که برای باورپذیر شدن فضای مافیایی اثر، باید توصیف کرد، فضاسازی داشت، شخصیت‌ها را پرداخت. در عمل چند صد صفحه برای چنین رمانی لازم است نه صد و بیست و هفت صفحه با بسیاری فضای خالی بین خطوط و بند‌ها!
حال آن که هرمان نیازی به این کار‌ها ندارد، برای او مهم نیست گذشته شخصیتش چه بوده. چرا که او می‌خواهد استیصال شخصیت را در زمان حال نشان بدهد. هرمان برشی از زندگی را پیش چشم ما می‌گذارد که قرار نیست کامل باشد.

زبان یودیت هرمان مقطع و دارای جملات کوتاه است. دیالوگ‌ها در متن پخش‌اند و ساختار جملات متفاوت است. اینجا هم نویسنده بیست زخم کاری از هرمان تقلید کرده و همین ویژگی‌های زبانی را در رمانش انعکاس داده که باعث شده جملات کتاب غیرفارسی به نظر برسند‌. در واقع او با ساختاری خاص از جملات آلمانی می‌خواسته فارسی بنویسد!


این دو ایراد عمده اثر (زبانی و ساختاری) هر دو ریشه در تقلید نابجا از ادبیات روز آلمان دارند و نشان می‌دهند که هیچ وقت نباید بی‌توجه به ایده اصلی، فرمولی از پیش تعیین شده را در اثرمان پیاده کنیم.

نتیجه این گرته‌برداری ادبی، ناتوانی مخاطب از عمیق‌شدن در اثر است. به گونه‌ای که به خاطر پرداخت کمِ همه‌چیز، نه اشخاص و نه رویداد‌های داستان برای مخاطب اهمیتی پیدا نمی‌کنند و تأثیری بر او نمی‌گذارند.

پ.ن: امیدوارم سریال خوبی از رویش ساخته باشند.



        

          یک تریلر  ایرانی با ایده و شروع جذاب ولی صحنه پردازی و شخصیت پردازی ضعیف و ناقص.جوری که انگار نویسنده برای  تمام کردن کتاب عجله داشته!

پ.ن: به نظرم سریالش چند پله از کتابش بالاتره