درمورد یک دختری که برادرش را ،تازه از دست داد. 

خیلی خوب نشان داده بود کسی که عضو خانواده اش را از دستت می دهد، چه حسی دقیقا داره و چطوری میشه.
منم خوب درکش می کردم،حسش رو و برام لذت بخش بود، و این کتاب را خوشحالم خواندم.
پیشنهاد میدم اگه کسی رو از دستت دادید یا کسی از نزدیک هایتان بخوندید و به آن هم بدید بخوان.
تا حس این موضوع درک کنید.
کمکتان می کند.
          

            در بین گریه، خنده های بلند...
پر از حرف های در دل...
پایانی بسیار عجیب و زیبا.
          

            چقققققققققققققققققققدر خوب بود این کتاب ...

اگر کسی رو دارید که کسی رو از دست داده، خودتون این کتاب رو بخونید و بعد هم بدید اون بخونه. بهتون کمک می کنه.
          

            هم خیلی غمگین بود...
هم خنده دار!
و هم خیلی قشنگ....

          

            بله بله
میدانم این کتاب خیلی معروف است، ولی آنقدر معرکه است که دلم نیامد اینجا درموردش حرف نزنم.
یک نوجوان پانزده ساله که برادرش را در اثر تصادف از دست داده،  مرحله به مرحله از تجربه‌ی سوگش برای مان میگوید.
باربارا پارک واقعا نویسنده‌ی عجیبی است. بلد است طنز را طوری در تار و پود سوگ ببافد که بی آنکه از جدیت اثر کم شود، نگذارد تلخی جانکاه  «از دست دادن» مخاطب نوجوان را تلخکام و افسرده کند.

میک هارته اینجا بود تلخ است، شیرین است، ترش است، گس است و دلچسب.
درست مثل خود زندگی.

▫️میک هارته را بخوانید و به نوجوانانی که تجربه از دست دادن عزیزان ِ نزدیکشان را داشته‌اند هدیه بدهید.
اما واقعا نمی‌دانم برای نوجوانانی که این تجربه را نداشته اند چقدر مناسب باشد.
❗️اهل فن روشنگری کنند لطفا.
          

            کتابی کم حجم ، زیبا ، ساده ، شیوا .
این کتاب را به تمام سنین توصیه میکنم .
واقعا تأثیرگذار بود.
          

            اگه می‌دونستیم این آخرین باریه که داریم یکی از آدمای زندگی‌مون رو می‌بینیم، چیزی تغییر می‌کرد؟ یا بازم همون‌طوری می‌زدیم توی سر وکله‌ی هم، با هم می‌خندیدیم، از هم ناراحت می‌شدیم و برای هم شکلک در می‌آوردیم؟ اگه می‌دونستیم که یکی از آدمای مهم زندگی‌مون به دلیل یه اشتباه کوچیک، یه غفلت، یه تصادف محض ممکنه برای همیشه از پیش‌مون بره، بیشتر مراقب هم می‌بودیم، بیشتر به هم می‌گفتیم که چقدر همو دوست داریم و زندگی‌مون در کنار هم خیلی ارزش‌مندتره؟

من از خداحافظی‌ها بیزارم. چه این خداحافظی با مرگ باشه، چه دوری، چه ترک کردن‌های ناگهانی. وقتی آدما میرن، زمین سفت زیر پامون خالی میشه. باید دوباره همه چیو از اول شروع کنیم. کاش حداقل نذاریم این رفتنا، از روی غفلت از چیزهای کوچیک باشه.
          

            تصور کنید که در یک روز صبح، با برادر دوست‌داشتنی‌تان دعوا کرده‌اید. بعد از آن، درخواست او برای بردن دوچرخه‌اش به خانه را رد کرده‌اید؛ با او خداحافظی نکرده‌اید و پشت‌تان را به او کرده و با حالت قهر از هم جدا شده‌اید. و درست در همان روز برادرتان که به ناچار با دوچرخه راهی خانه دوستش شده، در مسیر دچار حادثه می‌شود. 
نگران نباشید! چیزی از داستان کتاب لو نرفته است. این تازه آغاز کتاب "میک هارته این جا بود"  است. قرار است در طول داستان با فیبی همراه شوید و همراه با او برای از دست دادن برادرش سوگواری کنید. 

اگرچه داستان بر موضوع تلخی دست گذاشته؛ پایان‌بندی کتاب آرامش‌بخش و در عین حال جذاب است. در پایان داستان با یک پند اخلاقی و توصیه ایمنی مواجه می‌شویم و این احساس به مخاطب منتقل می‌شود که تمام داستان صرفا برای ارائه آن پند و توصیه بیان شده است. با این حال، این احساس به هیچ وجه آزاردهنده نیست! چراکه نویسنده برای ارائه مقصود خود، در طول کتاب با ظرافت و هنرمندی از روایت جذاب و توصیفات دقیق بهره گرفت است.
پی نوشت: کاش اگر می‌خواهیم در داستان‌هایمان پند و اندرز بگنجانیم، از نویسنده این کتاب یاد بگیریم!
          

            روایت ساده، روان و غم انگیزی از فقدان...
راوی یک نوجوان است و جسارت دارد از حساس هایی بگوید که ما در فقدان تجربه میکنیم؛ احساس های متناقض و گاه حتی خنده دار.
اگر خدای نکرده عزیزی از دست داده اید می توانید این کتاب را بخوانید و در طول کتاب بارها سرتان را تکان بدهید و بگویید؛ آره همینه...واقعا همین حس رو داشتم!
و احساس کنید یک نفر با شما کاملا همدلی میکند!
          

            وقتی داشتم میخوندمش سه چهار باری با صدای بلند خندیدم و با یه بغض بزرگ کتاب رو تموم کردم.

بعد از مرگ تصادفی یه عزیز، هزاران "ای کاش" وجود داره ولی هیچ "کاش‌"ای به اندازه‌ی "کاش فلان احتیاط رو میکردم" غم انگیز و دردآور نیست.
کاش مجبورش میکردم کلاه ایمنی استفاده کنه
کاش مجبورش نمیکردم سریع خودشو برسونه
کاش نمیذاشتم تنها بره...
          

            کتاب ساده ای بود. با اینکه پر از جملات طنز و خاطره ها و اتفاقت طنز بود اما مگه میشد به روی خودت نیاری که چه غمی توی کتاب هست! 
طنز نویسنده باعث شده بود تا میای بری که غمگین شی،یه خاطره ی طنز  برت گردونه رو مود عادی و این یه ضعف نبود بلکه به نظرم در راستای هدف نویسنده بود: که آره!آدما می میرن در حالی که اصلا توقعش رو نداری، ولی نیست نمی شن، همه جا هستن میشه جای زانوی غم بغل کردن اسمشونو ببری،خاطره هاشونو مرور کنی و به همه خل بازی هاشون بخندی، این جوری اونا برای همیشه توی یادت می مونن، زنده می مونن و تو هم می تونی به زندگی ادامه بدی..
دوست داشتم کتاب رو. هم شروعش رو هم پایانش رو. اصلا پایانش ،جمله های آخرش خیلی خوب بود.ساده ، نه چندان عمیق  ولی دوست داشتنی...
          

            بعد از علاقه به ادبیات کودک حالا به ادبیات نوجوان علاقه‌مند شدم. این عالی بود. درونیات یک نوجوان، آن پرش‌های ذهنی، آن حساسیت‌ها، آن سرخوشی‌ها را خیلی خوب تصویر کرده بود. چند گره اعتقادی هم راجع به خدا، مرگ و دنیای پس از مرگ مطرح می‌کند که خیلی نرم و زیرپوستی پاسخش را هم می‌دهد. خلاصه کتابی است درباره فقدان، سوگواری، خانواده، احساس گناه و روابط خواهر و برادرها. راستی اگر خواهر و برادر نوجوانی می‌شناسید که زیاد با هم دعوا می‌کنند این کتاب می‌تواند تلنگر خوبی باشد.
          

            تا به حال کتابی نخوانده بودم که همزمان در حالی که دارم زار زار اشک می‌ریزم، های‌های هم بخندم اما این اتفاق دیشب با این کتاب برایم افتاد.

کتاب درباره دختر نوجوانی است که برادر نوجوانش که همان میک هارته باشد یک روز بر اثر تصادف ضربه مغزی می‌شود و بلافاصله از دنیا می‌رود و این اتفاق ناگهانی باعث می‌شود احساسات و سوالات زیادی برای دختر قصه‌مان ایجاد شود. یکی اش اینکه: میک هارته الان کجاست؟ چکار می‌کند؟ چرا ما را تنها گذاشت و به این وضعیت انداخت؟

قصه درباره مواجهه با مرگ است، درباره سوگواری، درباره اثری که مرگ فرزند روی یک خانواده می‌گذارد و من هنوز از قدرت قلم باربارا پارک شگفت زده‌ام که چطور ماجرای به این تلخی را با زبان طنزش گره زده و خواندن کتاب را برایمان راحت و شیرین می‌کند؟

جملات کتاب واقعا بی‌نظیر و خلاقانه‌اند، آدم می‌ماند که چطور توانسته از چنین اتفاقاتی با چنین عباراتی یاد کند؟
این متمایز بودن جملات را در کتاب "ازدواج مادرم و بدبختی‌های دیگر" هم دیده‌ام.

از طرفی فکر می‌کنم چطور در یک کتاب هفتاد و شش صفحه‌ای می‌شود شخصیت به این خوبی ساخت که آدم نتواند هیچ‌جوره فراموشش کند؟
احساس می‌کنم "میک هارته" همیشه یک گوشه‌ی ذهنم می‌ماند یا هر وقت پسر نوجوانی را می‌بینم که دارد دوچرخه سواری می‌کند یاد میک هارته می‌افتم و حتی شاید برای شادی روحش یک فاتحه هم بخوانم :)