کتاب کوتاه است. ۸۲ صفحه. روایت خواهری است از مرگ برادر ۱۲ ساله‌اش. روایتی است از مواجه با سوگ. بسیار گریستم. ترجمه‌ی بسیار خوب و روان. کاش نازنین دیهیمی زنده بود. خاک بر او خوش باد.
        

          زارى زدم باهاش.
"خوبى سيمان همين است. همين كه تا ابد مى ماند. "
        

          درمورد یک دختری که برادرش را ،تازه از دست داد. 

خیلی خوب نشان داده بود کسی که عضو خانواده اش را از دستت می دهد، چه حسی دقیقا داره و چطوری میشه.
منم خوب درکش می کردم،حسش رو و برام لذت بخش بود، و این کتاب را خوشحالم خواندم.
پیشنهاد میدم اگه کسی رو از دستت دادید یا کسی از نزدیک هایتان بخوندید و به آن هم بدید بخوان.
تا حس این موضوع درک کنید.
کمکتان می کند.
        

          در بین گریه، خنده های بلند...
پر از حرف های در دل...
پایانی بسیار عجیب و زیبا.
        

          روایت ساده، روان و غم انگیزی از فقدان...
راوی یک نوجوان است و جسارت دارد از حساس هایی بگوید که ما در فقدان تجربه میکنیم؛ احساس های متناقض و گاه حتی خنده دار.
اگر خدای نکرده عزیزی از دست داده اید می توانید این کتاب را بخوانید و در طول کتاب بارها سرتان را تکان بدهید و بگویید؛ آره همینه...واقعا همین حس رو داشتم!
و احساس کنید یک نفر با شما کاملا همدلی میکند!
        

          اشکهایی که ناخودآگاه حین خوندن این کتاب ریختم باعث شدن که بعد از تموم شدن کتاب، صفحات یکم دفرمه بشن. بیشتر از این توضیحی نمیدم. :) 
        

          شاید اگر نوجوان بودم به این کتاب پنج ستاره هم میدادم. یک جاهایی اشکم درآمد.
        

          کتابی کم حجم ، زیبا ، ساده ، شیوا .
این کتاب را به تمام سنین توصیه میکنم .
واقعا تأثیرگذار بود.
        

          اگه می‌دونستیم این آخرین باریه که داریم یکی از آدمای زندگی‌مون رو می‌بینیم، چیزی تغییر می‌کرد؟ یا بازم همون‌طوری می‌زدیم توی سر وکله‌ی هم، با هم می‌خندیدیم، از هم ناراحت می‌شدیم و برای هم شکلک در می‌آوردیم؟ اگه می‌دونستیم که یکی از آدمای مهم زندگی‌مون به دلیل یه اشتباه کوچیک، یه غفلت، یه تصادف محض ممکنه برای همیشه از پیش‌مون بره، بیشتر مراقب هم می‌بودیم، بیشتر به هم می‌گفتیم که چقدر همو دوست داریم و زندگی‌مون در کنار هم خیلی ارزش‌مندتره؟

من از خداحافظی‌ها بیزارم. چه این خداحافظی با مرگ باشه، چه دوری، چه ترک کردن‌های ناگهانی. وقتی آدما میرن، زمین سفت زیر پامون خالی میشه. باید دوباره همه چیو از اول شروع کنیم. کاش حداقل نذاریم این رفتنا، از روی غفلت از چیزهای کوچیک باشه.
        

          تصور کنید که در یک روز صبح، با برادر دوست‌داشتنی‌تان دعوا کرده‌اید. بعد از آن، درخواست او برای بردن دوچرخه‌اش به خانه را رد کرده‌اید؛ با او خداحافظی نکرده‌اید و پشت‌تان را به او کرده و با حالت قهر از هم جدا شده‌اید. و درست در همان روز برادرتان که به ناچار با دوچرخه راهی خانه دوستش شده، در مسیر دچار حادثه می‌شود. 
نگران نباشید! چیزی از داستان کتاب لو نرفته است. این تازه آغاز کتاب "میک هارته این جا بود"  است. قرار است در طول داستان با فیبی همراه شوید و همراه با او برای از دست دادن برادرش سوگواری کنید. 

اگرچه داستان بر موضوع تلخی دست گذاشته؛ پایان‌بندی کتاب آرامش‌بخش و در عین حال جذاب است. در پایان داستان با یک پند اخلاقی و توصیه ایمنی مواجه می‌شویم و این احساس به مخاطب منتقل می‌شود که تمام داستان صرفا برای ارائه آن پند و توصیه بیان شده است. با این حال، این احساس به هیچ وجه آزاردهنده نیست! چراکه نویسنده برای ارائه مقصود خود، در طول کتاب با ظرافت و هنرمندی از روایت جذاب و توصیفات دقیق بهره گرفت است.
پی نوشت: کاش اگر می‌خواهیم در داستان‌هایمان پند و اندرز بگنجانیم، از نویسنده این کتاب یاد بگیریم!
        

          کتاب ساده ای بود. با اینکه پر از جملات طنز و خاطره ها و اتفاقت طنز بود اما مگه میشد به روی خودت نیاری که چه غمی توی کتاب هست! 
طنز نویسنده باعث شده بود تا میای بری که غمگین شی،یه خاطره ی طنز  برت گردونه رو مود عادی و این یه ضعف نبود بلکه به نظرم در راستای هدف نویسنده بود: که آره!آدما می میرن در حالی که اصلا توقعش رو نداری، ولی نیست نمی شن، همه جا هستن میشه جای زانوی غم بغل کردن اسمشونو ببری،خاطره هاشونو مرور کنی و به همه خل بازی هاشون بخندی، این جوری اونا برای همیشه توی یادت می مونن، زنده می مونن و تو هم می تونی به زندگی ادامه بدی..
دوست داشتم کتاب رو. هم شروعش رو هم پایانش رو. اصلا پایانش ،جمله های آخرش خیلی خوب بود.ساده ، نه چندان عمیق  ولی دوست داشتنی...
        

          تا به حال کتابی نخوانده بودم که همزمان در حالی که دارم زار زار اشک می‌ریزم، های‌های هم بخندم اما این اتفاق دیشب با این کتاب برایم افتاد.

کتاب درباره دختر نوجوانی است که برادر نوجوانش که همان میک هارته باشد یک روز بر اثر تصادف ضربه مغزی می‌شود و بلافاصله از دنیا می‌رود و این اتفاق ناگهانی باعث می‌شود احساسات و سوالات زیادی برای دختر قصه‌مان ایجاد شود. یکی اش اینکه: میک هارته الان کجاست؟ چکار می‌کند؟ چرا ما را تنها گذاشت و به این وضعیت انداخت؟

قصه درباره مواجهه با مرگ است، درباره سوگواری، درباره اثری که مرگ فرزند روی یک خانواده می‌گذارد و من هنوز از قدرت قلم باربارا پارک شگفت زده‌ام که چطور ماجرای به این تلخی را با زبان طنزش گره زده و خواندن کتاب را برایمان راحت و شیرین می‌کند؟

جملات کتاب واقعا بی‌نظیر و خلاقانه‌اند، آدم می‌ماند که چطور توانسته از چنین اتفاقاتی با چنین عباراتی یاد کند؟
این متمایز بودن جملات را در کتاب "ازدواج مادرم و بدبختی‌های دیگر" هم دیده‌ام.

از طرفی فکر می‌کنم چطور در یک کتاب هفتاد و شش صفحه‌ای می‌شود شخصیت به این خوبی ساخت که آدم نتواند هیچ‌جوره فراموشش کند؟
احساس می‌کنم "میک هارته" همیشه یک گوشه‌ی ذهنم می‌ماند یا هر وقت پسر نوجوانی را می‌بینم که دارد دوچرخه سواری می‌کند یاد میک هارته می‌افتم و حتی شاید برای شادی روحش یک فاتحه هم بخوانم :)
        

          چقققققققققققققققققققدر خوب بود این کتاب ...

اگر کسی رو دارید که کسی رو از دست داده، خودتون این کتاب رو بخونید و بعد هم بدید اون بخونه. بهتون کمک می کنه.
        

          « اگه خدا همه جا هست، و میک حالا پیش خدائه، پس اونم همه جا هست. »


آمیزه دقیقی از همه احساساتی که بعد از سوگ سراغ آدم میان، 
و سعی در نگه داشتن یاد عزیز از دست رفته،
حتی اگه بخوای جمله
«میک هارته این جا بود»
رو روی سیمان یادداشت کنی...
گریه اجتناب ناپذیر بود اینجاش و کلا در طول کتاب...

کوتاه بود و حتی زبونش به اندازه بیان یک دختر نوجوان طنز و بامزه، با همه تلخی های اون اتفاق.
        

          کتاب کوتاه و جذابی بود. طنز توی داستانی درباره مرگ و سوگواری شاید عجیب به نظر برسه ولی خیلی به جا استفاده شده بود.
        

          مرگ کسانی که دوستشان داریم از آن اتفاق هاییست که تا قبل از آن که از نزدیک تجربه اش نکنیم، نمیتوانیم هیچگاه از بزرگی این مصیبت درکی داشته باشیم. 
فیپ دختر سیزده ساله ایست که از برادرش صحبت میکند. همان برادری که حتی یک ساعت قبل از مرگش هم پیش او بود، اما بعد دیگر میک هارته ای وجود نداشت. فیپ از تمام احساستش میگوید؛ آنقدر دقیق میگوید که حرف هایش با تک تک وجودتان لمس میشود و شما را به عمق ماجرا میکشد. فیپ بی وقفه درگیر خاطره هایش با میک است، به دعوا هایشان فکر میکند، به حسرت های در دلش و تمام آن لحظاتی که با هم می خندیدند. یک وقت هایی آن چنان غرق در خاطرات میک و فیپ میشدم، که خودم را کنار آن ها میدیدم و همه چیز برایم وقعی بودند... 
باربارا پارک شخصیت ها را طوری طراحی کرده است که حتی بعد از بستن کتاب آن چنان فکر و ذهن درگیر کتاب میشود که تا مدتی آن ها را کنار خودمان تصور میکنیم. 
این کتاب از آن کتاب هاییست که بعض آدم را میشکند و از یک جایی به بعد، اشک هایت هستند که داستان را همراهی میکنند. 


        

          هم خیلی غمگین بود...
هم خنده دار!
و هم خیلی قشنگ....

        

          اگه مثل من از کتاب هایی که بشه باهاشون گریه کرد خوشتون میاد این کتاب اولین پیشنهاد منه
غم و اندوهی که نویسنده تونسته به تصویر بکشه منو متحیر می کنه 
این حجم از احساسات ، افکار و خاطراتی که در ۸۰ صفحه بیان شدن باعث میشه این کتاب تبدیل به چیزی بشه که شاید هیچ وقت نشه از یاد بردش
شخصیت پردازی قویی نسبت به تعداد صفحه ها داشت
از یکسری زوایا منو یاد شازده کوچولو مینداخت و باعث میشد بیشتر بتونم باهاش ارتباط بگیرم
غمگین اما شیرین 

        

          وقتی داشتم میخوندمش سه چهار باری با صدای بلند خندیدم و با یه بغض بزرگ کتاب رو تموم کردم.

بعد از مرگ تصادفی یه عزیز، هزاران "ای کاش" وجود داره ولی هیچ "کاش‌"ای به اندازه‌ی "کاش فلان احتیاط رو میکردم" غم انگیز و دردآور نیست.
کاش مجبورش میکردم کلاه ایمنی استفاده کنه
کاش مجبورش نمیکردم سریع خودشو برسونه
کاش نمیذاشتم تنها بره...