چند جایی خوانده بودم که جلال آل احمد تلگرافی می‌نویسد و بنظرم این بهترین توصیف برای نثر اوست.
کوتاه، صریح و روان اطلاعات را  به خواننده می‌دهد و  سرش را با خیالات گرم نمی‌کند.
تنها از واقعیت و بیشتر از خاطرات خودش می‌نویسد.
مجموعه داستان زن زیادی را از پنج داستان بیشتر دوست داشتم.
پیشنهاد می‌کنم بعد از خواندن داستان ها نقد آثار را هم در اینترنت جستجو کنید و بخوانید.
          

            نسبت مقدمه ی کتاب رو با بقیه کتاب اصلا متوجه نشدم 
که چرا ترجمه ی انجیل برنابا_ که بسیار سخت بود و بعضی از فصل های آن تکرار شده بود_ آورده شده بود .
و اما کتاب شامل نه داستان کوتاه بود که دو تای آنها از همه کوتاه تر بود.
اولین بار بود قلم‌ جلال آل احمد رو میخوندم و البته انتظار بیشتری داشتم اما باز هم لذت بردم از قلم و داستان ها .
          

            بیشتر شخصیت‌های این مجموعه داستان، زن یا معلم بودند.  شخصیت‌پردازی زن‌ها خیلی خوب صورت گرفته بود و طرز تفکر سنتیِ جامعه نسبت به زن را نشان می‌داد. قلم جلال هم مثل همیشه عالی و دلنشین بود.
"عکاس بامعرفت" داستان جالبی داشت و با چاشنیِ طنز نوشته شده بود.
درعوض داستان "خداداد خان" کشش کمتری داشت.
 داستان "مسلول" را فوق‌العاده دوست داشتم. شايد خیلی بی‌ربط باشد ولی یک جاهایی از آن یاد فیلم "پابرهنه در بهشت" افتادم 😅 
داستان "زن زیادی" هم خیلی قشنگ نوشته شده بود و انتخاب واژگانش دست‌مریزاد داشت؛ آن‌قدر لحن خوب درآمده بود که لذت خواندن داستان را دوچندان می‌کرد.
          

            کمی متفاوت تر از دو کتاب قبلی بود. از لحاظ نوع شخصیت ها و حتی تفکر پشت اون. 
داستان ردپا رو امروز صبح می خوندم و وقتی از مترو بیرون اومدم (تازه داستان تموم شده بود) توی برف ها سر در آوردم و مزه مزه اش کردم :) تصادف جالبی بود.
داستان زن زیادی از یه جهت برام جذاب بود. اول به خودم گفتم که چی؟ چی می خواست بگه؟ بعد یهو متوجه نکته داستان و درون مایه اش شدم
          

            مجموعه‌ای از چندتا داستان کوتاه با یه تم مشترک: زن‌هایی که خودشون رو فقط در آینه‌ی وجود یه مرد تصویر می‌کنن و بدون مردهای زندگیشون، هویتی از خودشون ندارن. بهترین داستانها به نظرم سمنوپزان و زن زیادی بودن. من کتاب صوتی رو گوش دادم و صدا و لحن گوینده (محمدرسول مجدآبادی) رو خیلی دوست داشتم.
          

            دومین کتاب با فیدیبو تموم شد بالاخره. البته این رو هم مثل مدیر مدرسه با فیدیباکس و فقط تو مترو خوندم برای همین تموم کردنش یکم طول کشید. ولی دلیل مهم‌ترش این بود که نهایتا و خیلی خوشبینانه بشه گفت تنها نیمی از داستان‌های این مجموعه داستان خوب بود. و مثلا من فقط از یک‌سومش لذت بردم. مسئله ممکن این هم باشه که من این رو بعد از مدیر مدرسه خوندم که به نظرم خیلی خوب بود به خاطر همین این «زن زیادی» یکم تو ذوقم زد.
          

            جلال در «زن زیادی» به سراغ معضلات اجتماعی رفته و سعی کرده در قالب چند داستان کوتاه اثر آن بر زندگی مردم را به تصویر بکشد.
مشکلاتی از قبیل هوو آوردن زوجی برای همسرش، نازا بودن زن و تبعات خانوادگی آن، کم توجهی اطرافیان به یکدیگر، مشکلات فرهنگیان، سیاست زدگی مردان و...
دو داستان اول به غایت جالب و البته مثبت ۱۸هستند(!) اما روندی که با اوج آغاز میشه یکم رو به افول میره ولی از مفهوم داشتن شان چیزی کم نمی شود.
          

            جلال خوب می‌نویسد. از حق می‌گوید و مسائل روزمره سال‌های دور جامعه را مطرح می‌کند. نوشته‌هایش صمیمی است و مسائل آن روز هم بی‌شباهت به مسائل امروز نیست.

اما به نظر من، جلال از هیچ جهت شاخص نیست. نه قالب و نه محتوی. در میان نویسنده‌های خارجی و در میان نویسنده‌های بسیار جوان داخلی افرادی را می‌شناسم که مطالب عمیق‌تری را بسیار خواندنی‌تر تعریف می‌کنند. به نظرم جلال اسطوره نیست و جایزه جلال یا بزرگراه جلال را واقعا نمی‌فهمم.
          

            لاک صورتی بهترین داستان در مورد زنان و فقر و عدم درک زنان از جلال هست. من توی نوجوانی سالها با این داستان زندگی کردم و غصه خوردم. دیدگاه جلال نسبت ب زن تحقیر آمیز نیست. شاید دائم از زنهایی حرف میزنه ک مورد تحقیر قرار گرفتند، یا خاله زنک هستند یا دائم دنبال شوهر یا دنبال جنبل و جادو برای جلب محبت همسر یا مثل هاجر داستان لاک صورتی در حسرت یک لاک صورتی. (چقدر براش گریه کردم). جلال این زن ها رو ب تصویر میکشه تا ب ما بفهمونه چقدر زن مورد بی مهری قرار گرفته. ی جورایی در تلاش تا زن جایگاه از دست رفته خودش رو ب دست بیاره. لاک صورتی یکی از بهترین داستان های کوتاه جلال هست
          

            توقعم این بود که هر ۹ داستان کوتاه مربوط به مسائل زنان باشه ولی فقط ۳ تاش بود.
همون ۳ تا رو بیشتر دوست داشتم.
تصویری نسبتا صریح و واقعی از وضعیت زنان ایرانی در حوالی سال های ۱۳۳۰
داستان سمنوپزان اوجش بود برام. 
زن زیادی و خانم نزهت الدوله هم خوب بود.
بقیه هم عی، بد نبود!

 «زن زیادی» را از طاقچه دریافت کنید
https://taaghche.com/audiobook/39386