یادداشت‌های فادم|Fadem (54)

          آقای کوره‌چی برای من چیزی بیشتر از این داستان‌هاست و من بی‌اندازه ایشون رو می‌پسندم.
ارجاعات ماجراهای کتاب به تفاسیر قرآنی و احادیث و زیبایی‌های دیگه کتاب بیشتر از همیشه به وجد می‌آره منو. 
ژانر شگفت بی‌نظیره و این قلم بی‌نظیر‌تر.
        

          این کتاب برای من کامل بود، با وجود مشکلات کمی که در ویراستاری داشت بازهم همچنان سرشار از هیجان و حسی بود که مدتها با هیچ کتابی تجربه نکرده بودم.
شخصیت‌پردازی با وجود اینکه جای  قوی‌تر بودن داشت بازهم بسیار زیاد بهم احساس نزدیک‌پنداری می‌داد و پلات تویست‌های پایان کتاب واقعا برام شوکه‌کننده و جذاب بود.
فکر می‌کنم واقعا بعد مدت‌ها یک کتاب با نویسنده‌ای ایرانی بهم چسبید.
        

          شاید رئالیسم فانتزی ژانر من نیست.
برام جالبه که کتابی که‌انقدر برای خریدن و خوندنش ذوق داشتم به اندازه کافی ذوق‌زده‌م نکرد.
کتاب سرشار از نکات زیبا و همچنین جملاتیه که واقعا به درد استوری کردن و گذاشتن توی کانال میخوره. اما نمیشه به عنوان یه کتاب فانتزی بهش نگاه کرد.
کاملا رمان بزرگسالیه که حالا چند تا موجود افسانه‌ای هم داخلش زندگی می‌کنن. البته که باید بگم این ایده نویسنده برای زنده شدن شخصیت‌های یک داستان کاملا عالی بود و انگار درمورد رویای هر کتابخون صحبت شده بود.
متن کتاب روان اما کمی با توجه به ژانر فانتزی سنگینه (که در واقع مناسب ژانر رئالیسمه) و درمورد نظر قطعی و پیشنهاد کردنش باید اول جلدهای بعد رو بخونم.
        

          همیشه خوندن کتاب‌هایی که داخلش درمورد کتاب صحبت میشه رو دوست دارم.
داستان خیلی ویژه و به خصوصی نداره و صرفا گذران زندگی دو همسایه روایت میشه اما ترجمه واقعا روان و زیبایی داره و کتاب به صورت کلی جذبت می‌کنه که ادامه بدی (در واقع باید بگم به صورت نچسبی آبکی نیست).
من دوسش داشتم با اینکه می‌تونست کامل‌تر هم باشه.
        

          زندگی کردن با کتابای آنی اینجوریه که اگر پشت سرهم خوندی که بهترین زندگی رو باهاشون تجربه می‌کنی اما اگر بین‌ دوتا جلد فاصله افتاد باید تا‌وقتی دوباره بتونی به این جو و آرامشش عادت کنی کلی‌ خودزنی کنی.
تا اواسط کتاب کمی برام سخت بود. این جلد بسیار زیاد ترکیب از نامه‌های آنی به گیلبرت و ماجراهای معمولی کتابه و انگار نویسنده خواسته خلاقیت  جدید به‌خرج بده. (اکثر نامه های آنی یهو قطع میشن و نوشته شده‌که مثلا این تیکه لازم نبود نوشته بشه یا دوبند از نامه حذف شد.) اما با همه این‌ها بازهم آنی برای همیشه پیش کلاسیک خون‌ها جایگاه ویژه‌ای داره.
        

          این کتاب، مثل اسمش برای من تبدیل به خاطرات ماندگار و چیز‌های فراموش شده شد.
 خانوم امیدی و نشر دانش‌آفرین که عالی هستن، و داستان‌ها..
خب ادبیات ژاپن سرشار از حذفیات مراحل پیشروی داستان هست و شاید اوایل کتاب درست ارتباط نگرفت اما در آخر به زیبایی تمام نشون داده میشه که این ریتم آرامش‌بخش چقدر روی تو تاثیر گذاشته.
        

          شخصیت‌ها به‌خوبی توصیف شده بودند، دختری که طمع توجه باعث میشه که حتی قتل هم براش ساده باشه و پسری که از توجه فرار می‌کنه..
ترجمه‌ روان و تاحد ممکن بدون سانسور بود.
اما نظر درباره کتاب کاملا سلیقه‌ای و شخصی محسوب میشه. به همون اندازه که برای من زیبا بود ممکنه شخصی دوست نداشته باشه. اما به صورت کلی پلات تویست های زیبایی داشت.
        

          سرشار از حس خوب. آروم و دل‌انگیز مثل مراسم چای‌خوری ژاپنی.
ترجمه؟ عالی. روند داستان؟ معرکه.
درمورد شخصیت پردازی بهتره بگم که غالب نظرات درمورد این شخصیت‌ها منفی بود و اونا رو زوج بدی خطاب کرده بودن اما از نظر من این آدم‌ها فقط بیش‌از اندازه واقعی بودن. 
میشد تک‌تک احساسات رو حس کرد و حتی پایان بندی واقعی و حتی دقیقی داشت.
ادبیاتی که ترکیب با ژاپن شده ارزشش رو داره. حتی برای اینکه برای بار دوم خونده بشه.
        

          داستان میتونست خیلی منسجم‌تر باشه جای اینکه دقیقا شبیه رمان‌های‌ نودوهشتیا یه پسر بد عاشق یه دختر خوب بشه! و از اون بدتر چی؟! همچین کتابی با همچین محتوایی انقدر سانسورشده ترجمه شده بود که آدم هیچ نکته‌ای از داستان متوجه نمیشد و  ناچار بود سراغ ورژن انگلیسی بره تا شاید چیزی از مفهوم متوجه بشه. دقیقا مثل سانسور‌های صداسیما. درواقع از کوله‌پشتی چنین انتظاری نمی‌رفت و اگر انقدر در ترجمه دستش بسته بود بهتر بود به نشر دیگه‌ای می‌سپرد که کمی جسورتر باشه!
و همینطور به عنوان کتابی که قراره دوجلد دیگه داشته باشه پایان بندی خیلی یهویی و بدون دلیلی داشت.
این سه ستاره بخاطر بعضی از شخصیت‌های بانمک و صحنه‌های دلنشین کتاب.
        

          پایان‌بندیش خیلی جالب نبود و خب  ترجمه هم انگار توی مترجم گوگل زده بودن هرچند که من پی‌دی‌اف خوندم و شاید بخاطر همین بوده باشه.
اما داستانش آروم و بامزه بود، با اینکه از نویسنده توقع خیلی بیشتری داشتم.
        

          اینکه تو درمورد غذا بخونی لذت‌بخشه.
کلا داستان‌های سفرنامه‌ای جذابیت منحصر به فرد خودشونو دارن.
ولی کاش عکس از غذاها هم بود، چون خب طبیعتا من با اینکه عاشق جذابیت  غذاهای آسیا شرقی هستم اما اینکه نمیدونستم اون غذاها چیه باعث میشد سخت بشه تصور کرد و هربار دست بر دامن گوگل بشم.
ترجمه و نشر مثل همیشه عالی :)
        

          اگر‌بخوام حالا درمورد کتاب صحبت کنم نظرم با اولش از زمین تا آسمون فرق می‌کنه.
این کتاب یک داستان ساده نیست، قرار نیست مقتل‌خوان ما بشه و با کلمه‌کلمه‌ش روضه بخونیم و اشک بریزیم.
نویسنده بیشتر سعی بر این داره که واقعه عاشورا رو از منظر فلسفی-عرفانی بررسی کنه و متاسفانه یکم دیر خواننده بر این موضوع واقف میشه.
به دید یک کتاب فلسفی نگاه زیبایی داشت، اما به نظر من خیلی زیاد ایرادات روایی داشت که باید در نگاه یک بچه شیعه اصلاح بشه.
ترجیح من کتاب دیگه ای به اسم‌ «صحنه‌گردان عاشورا»س که نثر دقیق‌تر و ملموس‌تری داره.

        

          به عنوان یه دانشجوی هنر که یه دختر ایرانی هم هست.
خوندن داستانک‌هایی از شاهنامه و اساطیر ایران باستان خیلی جذابه.
نثر روونه و کاملا مناسب قصه‌گویی برای کودکان یا هدیه برای نوجوون‌هاست.

        

          دوسش داشتم اما می‌تونست خیلی کامل‌تر باشه اگر ژاپنی‌ها هرجزئیاتی که به‌نظر خودشون غیرضروریه رو حذف نمی‌کردن.
درکل شخصیت ملموسی بود دختر و برام زیبا بود.
و همچنین ترجمه خیلیی زیبایی داشت
        

          تلفیق سپید و غزل و پست مدرنی
انگشت به لب کرده لبت منتقدان را..
با اینکه برخلاف عموم مردم بنده شعر‌های کتاب سرمه‌ای بیشتر پسندم بود.
اما هرآنچه آقای عسکری بسراید برجان می‌نشیند.
        

          سیر کتاب خیلی آرامش‌بخش بود، اما گاهی باعث میشد تو از خط داستانی خارج بشی و حواست پرت بشه‌.
فصل‌های کوتاهش خیلی برای من دوست‌داشتنی بود و خب این‌هم یک ویژگی مثبت بود.
داستانک‌هایی که باعث دلگرمی می‌شن. درست مثل قدم‌زدن داخل یک کتابفروشی کوچیک همراه با لیوان‌قهوه
        

          نامش هرگز آرام نخواهی‌گرفت است و دومین فصل لااقل در خواب گریه مکن..
ماجرای روز‌های سخت ایران روزهایی سرشار از خفقان اما تولد امیدهایی روبه‌ روشنایی فردا.
برای آلنی مارال غمگینم، برای آینازشان، برای آمان جان و همه فداییان
این‌جاده‌هرگز خلوت نخواهد شد، در این روزگار پا روی رد خون کدامشان می‌گذاریم!؟ این آرامش را مدیون که‌ایم؟
        

          آلنی عزیز.
لحظه لحظه سرشارتری از حس فدا شدن.
پس خلوتت را فدای خلق می‌کنی.
از اینجا که داستان کاملا شکل می‌گیره برام همه‌چیز خیلی جالب تره.
قطعا ابراهیمی هیچکس رو ناامید نمی‌کنه..

        

          هر شب عمرم به یادت اشک می‌ریزم ولی
بعد حافظ‌خوانی شب‌های یلدا بیشتر..
 درمورد حامد عسکری نمیشه حرف زد. فقط باید غرق بشی توی کلماتش