یادداشت‌های نفیسه خراسانی (42)

          و عاشق شدن دقیقا چیست؟
معنا دادن به چیزی که معنایی ندارد.
عشق به یک نفر فقط عشق به تصوری از آن شخص است و نه خود آن شخص.
آدم‌ها عاشق می شوند تا چیزی را در خودشان پیدا کنند که همیشه داشته‌اند. 
        

          و اما فقط یک ساعت به عمر آن طفل گریان افزوده شده بود٬ این خود نشان می دهد که زمان برای همه یکسان نیست٬ حتی اگر ساعت هایمان سعی کنند که عکس این را به ما بقبولانند....
        

          زندگی ما سفر درازی است از زمین به بهشت. غم از شادی بهتر است و دل آدمی حتی در نشاط احساس غم میکند.
اندوهی نیست که آمیخته با امید نباشد.
آدمی پیوسته زاده میشود پیوسته از عالم ظلمت به عالم نور میرود
        

          آسمان خالی از ابر می شود و می توانم ستاره های کوچولو را ببینم. کم کم می ایند و بعد از مدتی، آن تکه ی آسمان بالای سرم پر میشود از آن ها، انگار کسی روی آسمان آرد پاشیده باشد و حالا بخواهد خمیر را بپیچد.
تمام شب ستاره ها را نگاه میکنم. کار دیگری در این قبر ندارم....
        

          کنار بخاری نشستند و در مورد مطالب غیرشخصی به گفتگو پرداختند در حالی که هر یک دقت میکرد خودش اولین کسی نباشد که به این مسئله ای که مورد علاقه طرفین است بپردازد......
        

          باید نگاه مثبت تری اتخاذ کنم و سعی کنم بازمانده روز را دریابم. چه حاصلی دارد که مدام به پشت سرمان نگاه کنیم و خودمان را سرزنش کنیم ,که چرا زندگیمان آنطور که میخواسته ایم از آب در نیامده؟
        

          اما در اینجا صحبت عشق واقعی در میان است: و آن شبکه پیوندهایی است که از ما انسان دیگری می سازد.
        

          هیچ وقت نفهمید آدم ممکن است دلش برای چیزی تنگ شود که هیچ وقت نداشته؛ ممکن است برای چیزی که نداشته سوگواری کند.....
        

          ما گمون میکردیم که: به راه بادیه رفتن، به از نشستن باطل 
که گر مراد نیابیم به حد وسع بکوشیم
ولی یک لحظه هم فکر نکردیم که در مسیر غلط، هر چه تندتر و بیشتر راه بروی، از مقصد دور میشی.
        

          اگر ما از شک کردن به درستی وضعیت موجود خودداری می کنیم، دلیل این امر- غیر از آب و هوا و اندازه شهرهایمان- در درجه اول این است که امر مورد پسند همگان را با امر درست یکسان می پنداریم.
        

          آنچه باید حفظ کرد شاید این باشد که هرگز نباید از پیشروی باز ایستاد و  هرگز نباید گفت 
اینجا خوب است همین جا می توان ماند.
        

          زندگی فی نفسه نه جدی است و نه سرسری، نه خسته کننده است و نه جالب، بلکه این موضوعی است که به وضع خود ما بستگی دارد...
        

          پاییز با فصل های دیگر تفاوت دارد شاید نوریست که به تدریج به تاریکی می گراید و همه چیز را در چشم انسان بی ارزش می نمایاند و تو می پنداری که پیدا کردن راه برایت دشوارتر است.
        

          راه بهترش این است که بدانی روزی می میری و برای این مردن آماده باشی. 
این گونه بهتر می توانی تا روزی که زنده هستی درگیر زندگی باشی
        

          میلیاردها سال برای خلق یک انسان لازم است و تنها چند ثانیه برای مردن.
        

          بار دیگر نزدیک پنجره نشستم و مدت طولانی به آنچه که در جلوی چشمانم اتفاق افتاده بود اندیشیدم
        

          کسی که پرنده‌اش از جایی پر بکشد، مشکل می‌تواند همان‌جا بماند. در خانه خودش هم غریبه می‌شود.
        

          فهمیده‌ام که می‌توان مرد و از نو متولد شد، می‌توان اردنگ خورد و ته چاه افتاد و به دستی، ریسمانی، امیدکی آویزان شد و بیرون آمد..... 
        

          هر چه ذهنت نیرومندتر باشد، مشکلاتت ناچیز خواهدنمود. این منشا آرامش درون است، این یکی از بزرگترین کلیدهای کامیابی است.