به این ترتیب با کلمه «عشق» آشنا نبود و نمی دانست به آنچه احساس میکند چه نام باید داد. اما چه فرق میکند؟ اگر کسی نام بیماری خود را نداند، کمتر بیمار است؟

اما روشنایی شادمانی نمی آورد. آدمی در روشنایی رنج می برد، و هر چه بیشتر در روشنایی فرو می رود، وجودش گُر می کشد و می سوزد. شعله دشمن بال و پر است. سوختن و از پرواز درنماندن، از عجایب هوشمندی و نبوغ است. هنگامی که بیشتر می دانید و هنگامی که دوست می دارید، بیشتر رنج خواهید برد. روز با دیده گریان و شبنم زده آغاز میشود. اگر روشن اندیشان، هیچ بهانه ای برای گریستن نداشته باشند، در غم ظلمت زدگان اشک می ریزند.

آدمی دایره نیست که تنها یک مرکز داشته باشد، بلکه بیضوی است و مانند هر بیضی دو مرکز دارد؛ یکی مرکزش عمل است و مرکز دیگرش اندیشه.