تریسی شوالیه رو به خاطر «دختری با گوشواره‌ی مروارید» می‌شناسم، و وقتی این کتاب را انتخاب کردم فقط همین را ازش می‌دانستم اینکه تریسی شوالیه آن را نوشته است. بدون هیچ پیش‌فرضی شروع به خواندن کردم. داستان بسیار روانی داشت که با وجود آنکه هر بخشش از زبان یک نفر بود گیج نشدم. شخصیت موردِ علاقه‌ام مود بود، مود خیلی صبور و آروم بود و از همون اولم مشخص بود که هر بلایی هم سرش بیاد بالاخره راه خودش را پیدا می‌کنه. شخصیتی که آزارم می‌داد و نمی‌تونستم قضاوتش کنم کیتی بود. کیتی خیلی سردرگم بود و هدفش رو در زندگی از دست داده بود، روحیه‌ی سرکشی داشت و مهم نبود دلیلش برای جنگیدن چیه، مهم این بود که همیشه دلیلی برای جنگیدن داشته باشه. و می‌دونستم که چقدر آخرین دلیلی که داشت براش می‌جنگید یعنی اکتساب حق رأی برای زنان ارزشمند بود، اما نمی‌تونستم واسه اینکه اینطور مود را رها کرده بود ببخشمش. خلاصه که خیلی اذیت شدم. هنوزم اذیتم و نمی‌دونم کیتی رو دوست داشته باشم یا نه.
        

          این کتاب رو چند ماه پیش خوندم و فکر کردم که خب، از اون داستانهایی که بعد از تموم کردنش از یادت میره و همون سه ستاره براش کافیه. اما همون سادگی داستان بعد از چند وقت هنوز توی ذهن می مونه و اصلا نمی دونم چه ویژگی ای توی داستان باعث این اتفاق میشه. در کل تریسی شوالیه رگ خواب خواننده رو بلده و نویسنده خیلی خوبیه.
        

          آسمان خالی از ابر می شود و می توانم ستاره های کوچولو را ببینم. کم کم می ایند و بعد از مدتی، آن تکه ی آسمان بالای سرم پر میشود از آن ها، انگار کسی روی آسمان آرد پاشیده باشد و حالا بخواهد خمیر را بپیچد.
تمام شب ستاره ها را نگاه میکنم. کار دیگری در این قبر ندارم....
        

          خیلی وقته این کتاب رو خوندم ولی تصویرخاش توی ذهنم برام روشنه،  فضای کتاب اون عشق و عاشقی که توی قبرستون اتفاق می‌افته و فرشته‌های نظاره‌گر سنگی یه فضایی رو به وجود میاره که سخت بشه بعد خوندن فراموشش کرد.