یادداشت‌های دخترماه (17)

          قشنگ بود. اوایلش داستان خیلی گیرا تر بود اما یکم که گذشت انگار خود نویسنده حوصله نداشته بنویسه، یکم اواخرش رو دوست نداشتم. یسری چیزا هم بهش اشاره شده بود که بنظر من اونقدراهم نیاز نبود. درکل کتاب قشنگی بود. 
        

          روند و ایده ی داستان خاص بود. هیچ پاراگرافی از هیچ صفحه ای تورو یاد کتاب دیگه ای نمی‌انداخت. همش منحصر بفرد بود. با خوندن هر یه کلمه‌ش تو ذهنم سریالشو میساختم:)) 
        

          حقیقتا من یه مقدار ِقابل توجهی از کتابو نخوندم، واقعا حوصلم نمیکشید. تا اواسطش و اونجاهایی که روث بود خیلی قشنگ بود ولی بعدش خیلی یکنواخت شد. اتفاق تازه ای نداشت. 
        

          این کتاب و سیصدو شصت و پنج روز بدون تو و سین زدی ولی جواب ندادی کاملا بی محتوان و فقط معروف شدن، نه تنها چیزی بهت اضافه نمیکنن بلکه وقتتو هم هدر میدن و تفکرات و قلمتو سطحی میکنن. همونطور که گفتم فقط برای انتشار تیکه کتاب خوبه. 
        

          دقیقا همون سیصدوشصت‌وپنج‌روزبدون تو؛ همونقدر الکی و بی محتوا . 
        

          قشنگ بود، ولی مفهومی نداشت. چیزی در آخر به آدم اضافه نمیکرد ولی برای انتشار تیکه کتاب مناسبه . 
        

          قلم ِآقای عسکری واقعاا قشنگه، مشکلی که این کتاب داشت این بود که از یه جایی به بعد بخاطر یکنواخت بودن داستان حوصله ی ادامه دادنش رو نداشتم و نامه ها رو یکی در میون میخوندم. وگرنه ایده ی جذابی بود. 
        

          کلا کتاب های خانم زهرا اسعد بلند دوست رو میپسندم. هیجان داستان ها و معما های ریز و درشت جذابیتشونو بیشتر میکنه. 
        

          داستان آخر جذابیت بیشتری داشت، بقیشون خسته کننده و یکنواخت بودن. 
        

          نمیدونم، شاید این ژانر کتاب مورد ِپسند من نیست . 
        

          اولین کتابیه که بهش پنج تا ستاره ی کامل رو میدم و این یعنی واقعا دوستش داشتم. جز بهترین های رمان نوجوانه؛ واقعا خوندنش رو پیشنهاد میکنم. 
        

          قشنگ بود اما پایان خیلی بازی داشت؛ بهتر بود بود تکلیف شخصیت های داستان مشخص میشد. 
        

          جز اون رمان هاییه که خوندنش خیلی لذت بخشه؛ مخصوصا شخصیت پروانه و خونوادش که ایرانی هستن و این جذابیت داستان رو برای ما چند برابر میکنه. 
        

          هیچوقت فکر نمیکردم کره ی شمالی اینطور باشه؛ روایت طنز گی دولیل گاهی تعجب بر انگیز و گاهی آدمو میخندوند؛ مشکلش اینجا بود که بعضی جاها همه چیز بهم میریخت و امروز و فرداش مشخص نبود. 
        

          کتاب قشنگی بود و داستانش هم یجورایی به واقعیت بعضی از زندگی ها نزدیک بود؛ بنظرم برای بچه های نه تا دوازده سال مناسب تره
        

          کتاب قشنگی بود و داستان خیلی جالبی داشت؛ تنها مشکلش این بود که یسری جاها آدمو گیج میکرد و یه چیز جدید به داستان اضافه میکرد؛ انگار خود نویسنده هم اواسط داستان متوجه شده بود دقیقا قراره چه اتفاقی بیوفته. در کل خیلی خوب بود. 
        

          از چشمان تو
دورانی از شعر آغاز می‌گردد؛ 
که در آن
هر شعری
صورت نماز میبندد...