این کُپۀ کاغذ که اسم کتاب را به ناحق بر آن گذاشته‌اند اثری بی‌سر و ته از حاصل جهان مدرن است؛ معنی و مفهومی جز ناله‌های دختری ناتوان در نویسندگی ندارد.
این نوشته‌ها جز تلاشی رغت‌انگیز برانگیختن احساس همدردی محتوایی ندارد و نخواهد داشت.
        

          نویسنده آدم شجاعی بوده که تونسته احساساتش رو چه خوب و چه بد بنویسه و در اختیار هزاران آدم غریبه که ممکنه خیلی بد قضاوتش کنن قرار بده. به عنوان یه نوجوان بسیاری از خرف هاش رو درک کردم ومی خوام بدونه که(دوست داشتن آدمی که دوستت نداره اشکالی نداره، اون چیزی که اشکال داره احساس ناکافی بودن و دور ریخته شدن توسط اون فرده). نمی دونم مشکل از اون نویسنده بوده یا مترجم  ولی نحوه ی نوشتن کلمات (به صورت شکسته)  به نظرم اصلا جالب نبود:(
        

          قشنگ بود به نظرم ادم بخونه خوبه 
        

          اونقدر خفن نبود که میگفتن اونقدر بدم نبود که میگفتن.
        

          کتاب بدی نبود جمله های عاشقانه و غمگین قشنگی داشت ولی بعضی جاها به صورتی نوشته شده بود اصلا متوجه نمیشدی کی داره حرف به کی میگه به خودش داره میگه یعنی تو ذهنشه یا نه ولی چیز خیلی خاصی نداشت به عنوان یه کتابی که جملات ...داره خوب بود.
ولی می‌تونست کمی جملاتش رو بهتر بگه و کتاب یه جوری نوشته شده بود که احساس میکردی بعضی جملات رو شخص دیگری داره میگه .
        

          چطور میتونه اینقدر قشنگ باشه ؟!
تک تک کلماتش نوازش کننده روح هست و میتونه سر ذوقتون بیاره 
        

          این کتاب و سیصدو شصت و پنج روز بدون تو و سین زدی ولی جواب ندادی کاملا بی محتوان و فقط معروف شدن، نه تنها چیزی بهت اضافه نمیکنن بلکه وقتتو هم هدر میدن و تفکرات و قلمتو سطحی میکنن. همونطور که گفتم فقط برای انتشار تیکه کتاب خوبه. 
        

          درست مثل ۳۶۵ روز بدون تو بود .
عاشقانه ، حرف های بزرگسالانه.
این هم به سنین بالای ۱۵ سال پیشنهاد میشه ..
        

          ژورنال نویسی ایده ای جذاب هست، کوتاه، مفید و مختصر اما پر از حرف، پر از حرف...
        

          کتاب جالبی بود،قشنگ بود واقعا
ولی از نظر من یکم زیادی افسرده‌طور بود
پ.ن:فکر میکردم راجب چیزای دیگه باشه
        

          فکر کنم بهم چیز های جالبی یاد داد 
        

          جملات انگشت شماری از تو کتاب رو دوست داشتم ولی در کل خوشم نیومد. تکراری بود و بعضی وقتا نویسنده وقتی حرف کم می‌اورد، همون جملات بیست سی صفحه قبل خودشو با کمی تغییر می‌نوشت.
        

          دلم میخواد پیشت گریه کنم 
ولی نمیتونم 
چون اگر باهات بودم
نمیتونستم 
جلوی لبخند زدنم رو 
بگیرم :))...