یادداشت‌های مریم (73)

          کتاب شبیه فیلمای ژانر وحشت از ترس و اضطراب ناشی از تکرار پر بود ولی یون فوسه‌ی محبوب برای من توی رمان‌های طولانیه و نوولا نمی‌تونه فرم محبوبم از یون فوسه باشه. 
        

          یه کتاب جالب و جمع‌وجور برای وقتی که زندگی  انسان‌ها برات چیز جالبی نداره و مثل کاراکترهای کتاب باید به زندگی حیوانات نگاه کنی مخصوصا زندگی زناشویی ماهی‌های قرمز که قطعا بالا و پایین‌های بیشتری داره نسبت به انسان‌ها با توجه به طول عمر و اندازه‌ی فضای زیستشون. 
        

          فقر در زشت‌ترین شکل خودش با زیباترین شکل بیان. پارادوکس همیشگی ادبیات. 
        

          "فرق بسیاری بود بین در خفا افی بریست خواندن و مده‌آ را تحسین و ستایش کردن با علنی گفتن این ماجرا."

هربار که در کتابی آلمانی گریزی به توماس مان زده می‌شه از خوشحالی می‌خوام بال دربیارم؛ چرا که ما همه باید توماس مان بخونیم و ادبیات برامون با وجودش معنای دیگه‌ای پیدا کنه.

        

          این کتاب رو وقتی انگلیسی خونده بودم گفته بودم یکی از جذاب‌ترین پایان‌ها رو داشت و همه‌ش می‌گفتم حیف که بعید می‌دونم ترجمه بشه و خیلی‌ها از خوندنش محروم می‌شن. 
بعد امروز داشتم این کتاب رو می‌خوندم که اول‌هاش عجیب بود برام آشنایی داستان تا رسید به پلاتش و یادم افتاد خوندمش  :))
از مصائب شاید هم مزایای در خاطر نموندن اسم نویسنده‌ها و کتاب‌ها اینه که از همچین داستانی دو بار لذت می‌بری.
من هر دو باری که خوندم در یک نشست خوندمش از بس که روان و گیراست. 
از اون کتاب‌هاست که واقعا می‌گم در خوندنش تعلل نکنید.
شاید پایانش قابل حدس زدن باشه ولی مسیرش و دنیای پر از کتاب بین کلمه‌ها بی‌نظیره. 
        

          کتاب همونیه که جلدش می‌گه، زندگی‌نگاره‌ی پسرک جان به‌دربرده از قتل عام ارمنیان. پسرک ١۵ ساله که همون نويسنده‌ی امروزه. نویسنده‌ای که شیفته‌ی جزئیاته. از قتل عام نجات پیدا می‌کنه و  پس از اون هر کاری می‌کنه تا زنده بمونه، کوچکترینش همراهی با دشمنانشه و بزرگترینش تظاهر به تغییر دین برای بیشتر زنده موندن. در میانه‌ی همه‌ی این آوارگی‌ها اما چشمش از دیدن زیبایی‌ها دور نمی‌مونه و هر بار که چشماش رو می‌بنده تا بخوابه بیشتر از رنجی که متحمل می‌شه از طبیعت و زیبایی‌های اون لحظه می‌گه. پسرکی که هرچقدر هم سختی بکشه باز در آستانه‌ی بلوغه و این هیجان روی تمام خاطراتش سایه انداخته و همیشه پررنگ‌تر از حوادث تاریخی اطرافشه. گاهی چنان غرق عشقه که انگار نه انگار بزرگترین رنج‌های جهان رو تجربه می‌کنه. چنان در بحبوحه‌ی جنگی که تمام دنیا رو گرفته صدای آرام طبیعت رو می‌شنوه که غبطه می‌خوری به این اصالت زیست.
        

          داستان‌های راجع به مادربزرگ‌ها تو ذهن خیلی‌ها خیلی گرم و صمیمین. یادآور دوست داشتن و محبتن ولی مادربزرگ وبستر یک داستان گوتیک و سرده. مادربزرگی که راوی در چهارده سالگی دو ماه رو به خاطر جراحی‌ای که داشته کنارش می‌گذرونه و از اونجا وارد ماجراهای خانوادگی می‌شه. مادربزرگی که در حقیقت مادرِ مادربزرگ راویه. شخصیت خسیس و سردی که در نگاه اول عجیب‌ترین شخصیت یک خانواده به نظر میاد اما در طول داستان ما هر بار از زاویه دید کسی دیگر اعضای این خانواده رو می‌شناسیم و هر بار این خانواده بیشتر نفرین‌شده به نظر می‌رسه و گاهی مادربزرگ وبستر متعادل‌ترین شخصیت داستانه. تو طول داستان قرار نیست ماجرای پیچیده‌ای اتفاق بیفته یا اتفاق خاصی پیش بیاد که ما تا لحظه‌ی آخر کتاب منتظر روشن شدن تکلیفش باشیم؛ اما فصل آخر این کتاب یکی از بهترین پایان‌هاست. جوری که حین خوندنش تمام صداهای اطرافت قطع می‌شن و تو چند دقیقه‌ای میری تو همون فضا که داستان داره روایت می‌شه و همین باعث می‌شه تک‌تک شخصیت‌های این کتاب کوتاه از شخصیت‌های ماندگار ذهنت بشن. انگار که هزار صفحه همراهشون بودی.

فکر کنم این کتاب اولین کاریه که از بلک‌وود ترجمه شده و اگه تاریخچه‌ی زیست جنون‌آمیز این نویسنده رو بخونید دلیل کافی برای خوندن کتاب رو پیدا می‌کنید.
        

          کلماتی که شاید عاقبت به‌خیر شوند. 
        

          فکر کنم با چیزایی که شنیده بودم توقعم خیلی بیشتر بود از این کتاب ولی خب سرگرم‌کننده بود. 
        

          لافکادیو از اولین کتاب‌های نوجوونی منه و هر بار اسمش رو ببینم می‌رم دوباره ورق می‌زنمش🫠
        

          از ضعیف‌ترین کارهایی که امسال خوندم. 
        

          چیز جدیدی نداشت و لحن جالبی داشت. بیشتر از این چیزی برای گفتن ندارم :)) 
        

          عشقی که در زندگی ماست آیا قراره تغییری ایجاد کنه؟ این تغییر در حین حضورشه یا سال‌ها پس از نبودنش؟
اول کتاب گفته این داستان زن و مردیه که عاشق هم می‌شن و زن می‌میره و هرچه در این میان هست ادبیاته. همین کافی نیست برای خوندنش؟
داستان دوم هم داستان مردیه که سیگار می‌کشه(می‌کشید، نمی‌کشید، می‌کشید، نمی‌کشید، تونست ترک کنه؟) اگه قرار بود ترکش کنه چرا از اول وجود داشت و.... 
        

          در یک کلمه شاهکار بود. 
        

          مرز اخلاق کجاست؟
خود نویسنده  و شخصیت حرفه‌ایش مهم‌تره یا  شخصیتش به عنوان شهروند آزاد جهان؟
مسئولیت خواننده چیه؟
نویسنده از چیزی که می‌نویسه جداست؟ اصلا بدون نوشته‌هاش کجای هستی قرار می‌گیره؟
ما در چه جهتی باید به اخلاق نگاه کنیم؟ 
        

          زندگی بدون پروست رو چطوری تاب بیارم از این به بعد🥲
        

          نوشته‌های شاعرانه‌ی بوبن در هر حالی من رو دوباره به زندگی وصل می‌کنن. این بار با این نامه که به پی‌یر سولاژ نوشته بود و به دل نقاشی‌ها و کلمات رفته بود، یک ساعتی واقعیت زندگی برام تحمل‌پذیر شد. 
        

          فکر کنم اگر ملکوت رو دوست داشته باشید اسم کتاب جذبتون کنه که بخونید (مثل من). داستانی که از نوشته‌ی نیمه‌تمام و کاراکترهای ملکوت بهرام صادقی الهام گرفته و به نظر میاد نویسنده تو سرش داره با بهرام صادقی زندگی می‌کنه. داستان پتانسیل خوبی داشت ولی به نظرم شکست خورده بود در اجرای ایده‌هاش. اما خوندنش خالی از لطف نبود. 
        

          این جلد شبیه یه چرخ‌وفلک برای احساسات بود که کلی بالا پایین رفت و بالاخره ایستاد و تموم شد🥲
        

          خوندن نوشته‌های پتی اسمیت برای من یک‌جور راحتی به همراه داره که وقتایی که در دنیای اطرافم چیزی برای دیدن پیدا نمی‌کنم می‌رم سراغش. شاعرانگیش در دیدن هرچیزی حتی یک صندلی الهام‌بخشه. از هیچ می‌نویسه ولی هیچ رو اونقدر زیبا می‌نویسه که برای زیباییش می‌خونم.