یادداشت‌های Mari (86)

          پر از دردهای فروخورده از زخم هایی که جنگ روی تن آدمها جا گذاشته. دردهای ساکت و بی صدای جنگ. سکوت، سنگینی، رنج‌. 
شکست دوم موفق به کسب جایگاه خاصی در روح و قلب من شد. 
از خانم سحر قدیمی عزیز و قشنگم برای ترجمه ای به این روانی هم سپاسگذارم.
        

          وای پسر! عجب کتابی بود!
        

          سطحی و نخ نما، بدون هیچ عمق یا احساسی؛ فقط یک روایت بی روح کهنه و پوچ.
        

          کتاب سلیقه ی من نبود و خوندنش برام لذت بخش نبود. من با کوتاه نویسی های بکمن ارتباط بهتری برقرار میکنم. در نوشته های بلندش اضافه گویی میکنه به جزئیاتی می پردازه که سرسام آوره جزئیات بیش از اندازه ش روی احساساتی که به دست میاری ماله میکشن احساساتتو خشک میکنن نزدیک بود وارد ریدینگ اسلم بشم که گذاشتمش برای مدت طولانی کنار و بعد از مدت طولانی هیچ کششی برای خوندنش احساس نمی کردم دیگه سراغ بکمن نمی رم و نخواهم رفت. آخرین شانسی بود که به خودم و بکمن دادم و از دستش دادیم.
        

          خوشبختانه من التهاب جنگ رو زندگی نکردم و امید دارم که همینطور باقی بمونه. اما باعث شد به بخشی که درون همه ی ما هست، بی پرده، نگاهی بندازم؛ بخشی که در بطن افکارمون پنهان شده و ترجیح میدیم پنهان بمونه.
        

          یاگو ای سگ وحشی که از شکنجه و گرسنگی و امواج دریا بی‌رحم تری.

اونقدری که انتظار داشتم درگیرم نکرد. انگار جایی بین دیالوگ‌های سنگین و روایت کند، از دستم سر خورد. بعضی صحنه‌ها، با اینکه اوج تراژدی بودن، نتونستن اونطور که باید به وجد بیارنم. حسی که دنبالش بودم، به اندازه کافی عمیق حس نشد. برای من فقط در حد دو ستاره بود.
        

          نه داستان خاصی داریم، نه کشش عمیق؛ فقط یه راوی بی‌هویت که نگاهمون رو دنبال خودش می‌کشه تا تهِ داستانی که ته نداره.
این کتاب بیشتر شبیه یه نوشیدنی رنگی قشنگه که مزه‌ش فقط آب‌قنده!
ترومن کاپوتی هم انگار خواسته یه قاب زیبا بسازه، ولی یادش رفته جونِ توی قاب مهم‌تره.
        

          کتاب خیلی تلخی بود.
زندگی بعضی از آدما غوطه‌وره توی رنجی که اگه انگشت یه‌سری از افراد رو لمس کنه، نمی‌تونن تحملش کنن. نمیفهمن، شایدم نمیتونن بفهمن.
سکوت، لای خطوط کتاب سکوتی هست پر از فریاد و رنج.
روایتش شبیه فریادهای بشدت دردناک زیر آب بود.
تلخ بود. خفه کننده. قلبم شکافته می‌شد و دوخته می‌شد با دستای آقای معروفی و قلم توی دستش.
آخ آقای معروفی، چقدر جای خالیتون تو ذوق می‌زنه...
کاش در آرامش بخوابید.
        

          انگار وسط یه خواب سنگین گیر کردی و نه میتونی بیدار شی، نه بفهمی چرا اصلاً خوابیدی.
        

          i liked it, but it is boring. i can't find that feeling of the first chapters in this one's, and it's getting worse and worse
        

          What the heck? this is so messed up! I usually enjoy dark and twisted content, but this is different. I'm not sure how to feel about it. some parts were great, but other parts really bothered me. I'm not into kink or contents like these, and there are trigger warnings literally for everything. it's a lot to take in.
        

          ناگزیر، آواز زمین و دریا آتشفشان و طوفان است.
        

          This volume was quite boring-_-
I like Higuruma T-T and I don't know how I feel about Yuta but Geto's body deserved more :((
        

          Am i torturing myself with reading that shit? Like what is wrong with you, fojimoto? What do you mean? I'm literally stuck in this loop, and i can't do anything. I should keep reading that, or I should keep reading that boring weird. I have no idea what is happening. HELP
        

          زندگی فایده نداره 
وقتی سنگی از سکونی
دیگه آب و ماهی نیستی 
وقتی پشت سد بمونی
        

          تصویر واقعی از انسان‌ها و هم‌نوع‌خواری، بدون اینکه لحظه‌ای فکر کنن یک روزی ممکنه خودشون هم خورده بشن. بدون درک این‌که هیچ فرقی با اونی که می‌خورن، ندارن. بدون فکر به این‌که اگه خودشون هم جای کسی که پرورش داده و بعد خورده می‌شه، قرار بگیرن، توسط یکی مثل خودشون خورده می‌شن. آدم‌ها همه شبیه هم‌ان و همین، اون‌ها رو برابر می‌کنه. هیچ موجود دیگه‌ای غیر از انسان نمی‌تونه هم‌نوع‌خواری کنه، چون انسان‌ها وحشتناکن. همه به یک اندازه.
        

          Murakami’s Men Without Women is a haunting exploration of loneliness, loss, and the quiet pain of existence. His writing, both luminous and melancholic, lingers long after reading. My favorites—An Independent Organ, Samsa in Love, and Men Without Women—deserve five stars for their delicate blend of fantasy and sorrow, while the others felt closer to three.

This book isn’t just about losing someone; it’s about losing moments that will never return. Through Murakami’s lens, we witness the fragile, deeply human edges of solitude—inevitable, irreversible, and beautifully devastating.
        

          یه تراژدی عمیق، یه سقوط دردناک توی تاریکی احساسات، یه کتاب که انگار خودش یه روح حساس و رنج‌کشیده‌س.
        

          توی این کتاب غم عجیبی همه چیز رو احاطه کرده بود. درد در سراسر کلمات و شخصیت ها پخش شده بود. نمیدونم برداشت شخصیه منه یا واقعا اینطور بود اما این کتاب زخم های روحم رو لمس کرد و غم عجیبی رو بهم هدیه داد.

-از مترجم عزیز هم ممنونم که قسمت های سانسور شده رو مشخص کرده بودن