نه داستان خاصی داریم، نه کشش عمیق؛ فقط یه راوی بیهویت که نگاهمون رو دنبال خودش میکشه تا تهِ داستانی که ته نداره.
این کتاب بیشتر شبیه یه نوشیدنی رنگی قشنگه که مزهش فقط آبقنده!
ترومن کاپوتی هم انگار خواسته یه قاب زیبا بسازه، ولی یادش رفته جونِ توی قاب مهمتره.
