یادداشت‌های زهرا میکائیلی (390)

          مناسب نوجوان دوره‌ی دوم است. اوایلش البته خیلی ساده است ولی کمی بعد نوجوان می‌شوند و کتاب واردفضای عشق و عاشقی و خواستگاری می‌شود.

قطعا به پای آن شرلی نمی‌رسد. و ترجمه‌ی جملات جودی واقعا روی اعصابم بود. درست است که جودی یک لهجه‌ی عجیبی دارد و مترجم این لهجه را از خودش اختراع کرده ولی خیلی نچسب و اعصاب خرد کن بود.
بجز آن بقیه‌ی ترجمه خوب بود.
        

          در این جلد آیوی می‌گوید شنیده پسری هست که آن‌قدر رفتار و اخلاق خوبی دارد که حیوانات و گیاهان هم با او دوست هستند و از او نمی‌ترسند. آیوی تصمیم گرفته همان‌قدر خوب شود و در این راه به نظرشان می‌رسد که بهتر است بین الکی کارهای بد انجام دهد و آیوی او را به راه درست هدایت کند!!

برای اجرای این نقشه ماجراهای بامزه‌ای رخ می‌دهد. کارهای آیوی و بین واقعا بد نیستند، فقط شیطنت‌های کوچک بچه‌گانه‌اند؛ پس نگران بدآموزی کتاب نباشید.
همانند جلدهای قبل ماجراها در محله‌ی آیوی و بین رخ می‌دهند و طنز هستند.

نظر دختر ۱۰ ساله‌ام:
 آیا آیوی و بین آنقدر قلبشان پاک هست که حیوانات دورشان جمع شوند؟! وقتی آیوی به بین درمورد پسری می گوید که آنقدر قلب پاکی دارد که  حیوانات و پرندگان دورش جمع می‌شوند، آن ها هم تصمیم می‌گیرند که قلبشان به پاکی او باشد، ولی چرا خوب پیش نمی‌رود ؟پس آیوی نقشه می‌کشد که بین  نقش بچه ی بد را بازی کند و آیوی او را بچه خوب کند .ولی آيا اين راه جواب می دهد؟
داستانی طنز که موقع خواندنش حسابی می‌خندید. 

        

          این جلد در اصل جلد سومی است که توسط نویسنده نوشته شده ولی به عنوان جلد دوم ترجمه شده.
این یعنی ما از یک سری اتفاقات خبر نداریم و بخصوص در اوایل داستان کمی گیج می‌زنیم.
 (گمانم موارد منشوری زیاد داشته چون در جلد اول می‌خوانیم دایی فرانک مجرد است و تا به حال ازدواج نکرده ولی در این جلد می‌بینم یک دختر بچه ۵_۶ ساله دارد و فقط ۹ ماه از آشنایی پسر با روباه گذشته. شاید آنجا سرزمین معجزه‌های مختلف باشد‌، مثل حرف زدن روباه و ماجرای دختردایی!!😎)
بعد هم که در این جلد روباهِ جذابِ سخنگویِ ما حرف زدن را فراموش می‌کند و یک‌ روباه عادی می‌شود و به طبیعت برمی‌گردد و تقریبا همه را فراموش می‌کند. نمی‌دانم در جلدهای بعدی چه می‌شود و چطور روباه دوباره با پسر داستان دوست می‌ماند، چون این مجموعه ۷ جلد است.
این ماجرای حرف نزدن روباه و برگشتنش به طبیعت هم برای خواننده‌ی کودک خیلی غم‌انگیز است. دختر من که حداقل یک ساعت و شاید هم بیشتر، با شدت گریه کرد و گفت دیگر از این کتاب خوشش نمی‌آید.

خلاصه که حواستان به بچه‌های دل نازک هم باشد.
        

          به قول خود نویسنده آشنایی با آداب و رسوم عجیب بعضی از کشورهای دنیا با چاشنی طنز!
نویسنده به سراغ کشورهای مختلفی رفته و کمی از جغرافی و تاریخ و هنر و آب و هوا و حیوان ملی و دیدنی‌ها و آداب و رسوم عجیب و غریب یک آش شله قلمکار خوشمزه ساخته.

به نظرم برای اواخر دبستان و بعد هم دبیرستان جذاب است.
        

          خب بد نبود ولی بجز قسمت قیمت غافلگیر کننده، بقیه‌اش خیلی جذاب نبود.
برای بچه‌های ۴ سال تا ۷ ساله شاید جذاب‌تر باشه.

        

          داستان درباره‌ی یک دایناسور است که در دوران ما زنی می‌کند و به همه‌ی اهالی شهر کمک می‌کند، و درباره‌ی پسرکی که هرچه می‌گوید دایناسورها منقرض شده‌اند کسی حرفش را گوش نمی‌کند.
داستان درباره‌ی معجزه‌ی خوب شنیدن است و همین‌طور کمک کردن به دیگران. 
        

          از بار اولی که کتاب را خریدم و خواندم، خیلی سال گذشته است. آن دفعه از خشونت آمیخته به کثیف‌کاری (مثل درآوردن چشم مرغها یا اخته کردن حیوان و..) به علاوه‌ی توصیفات اروتیک داستان آن‌قدر بدم آمد که کتاب را بعد از چند سال نگه داشتن در ردیف کتاب‌های نامطلوب، به کتابخانه هدیه دادم!😅

این بار برای همراهی با چند دوست عزیز کتاب‌خوان از کتابخانه امانت گرفتم. اتفاقا رویش نوشته بود اهدایی، و خیلی دلم می‌خواست علامتی چیزی رویش گذاشته بودم که می‌فهمیدم همان کتاب است که فکر کرده در حقش بی‌انصافی شده و دوباره خودش را وارد خانه‌ام کرده یا نه.

بهرحال این بار از رمان لورا خانم بدم نیامد. هرچقدر رئالیسم جادویی در صد سال تنهایی عجیب است، اینجا دلچسب از کار درآمده.
مشکلاتی که دفعه قبل با داستان داشتم هنوز هم پابرجا است، فقط من کمی سخت‌تر شده‌ام. 



❗️هشدار❗️خطر لو رفتن داستان!!😁
پایان کتاب را همچنان دوست ندارم. نه از پدرو خوشم می‌آید نه از اخلاقش. اینکه تیتا عاشق چه چیزی در پدرو شده بود خدا می‌داند. حیف که لیاقت عشق جان را نداشت و به بختش پشت پا زد.
با این حال روز عروسی پدرو و روسورا و گریه‌های تیتا در بغل ناچا هم خیلی غم‌انگیز بود.
و ناچا... چقدر این زن دوست‌داشتنی بود. برخلاف ماما النا که تا توانست کاری کرد که همه ازش متنفر باشند.
        

          یک رمان کوتاه دلنشین از زبان پسری که به دلیل مشکلات مالی به خانه‌ی مادربزرگ مادرش اثاث‌کشی می‌کنند و همان خانه را هم به دلیل پرداخت نکردن مالیات به زودی از دست خواهند داد.

نقطه‌ی روشن زندگی پسر، روباه سخنگویی است که دور و بر مرغدانی مادربزرگ پیدایش می‌شود.
مناسب ۹ سال به بالا
        

          این کتاب با لحنی طنز و تصاویری بسیار جذاب نتایج افراط و زیاده‌روی را به بچه‌ها نشان می‌دهد، بدون اینکه بخواهد نصیحت کند یا مستقیم‌گویی کند.

        

          خیلی بامزه بود. مادربزرگ از تمام دوستان دزد دریایی‌اش شجاع‌تر است. آنها با اینکه لقب‌های ترسناکی برای خودشان گذاشته‌اند اما از چیزهای کوچکی می‌ترسند و گریه می‌کنند و می‌لرزند!

مادربزرگ بجای ما به بچه‌ها نشان می‌دهد که هیولاهایی که به نظرشان می‌رسد همان وسایل روزمره زندگی هستند. چیزهای کوچکی که در تاریکی بزرگ و ترسناک دیده می‌شوند.
        

          یک شب آن‌قدر باران می‌بارد که خانه‌ی مورگان و خانواده‌اش از جا کنده می‌شود  و روی آب راه می‌افتد. اهل محل و مردم شهر با تعجب به این خانه که مثل کشتی روی سیل داخل شهر روان است نگاه می‌کنند و اهالی خانه با هیجان منتظرند ببینند به اقیانوس می‌رسند یا خیر!
پدر، مادر، مادربزرگ، مورگان و برادر خیلی کوچکش به همراه گربه‌شان مسافران خانه اند.
این خانواده آنقدر سرخوش و بی‌خیال هستند که آرزو می‌کردم مثل آنها باشم. با دزدان دریایی روبرو می‌شوند، گرفتار طوفان می‌شوند، در یک جزیره با اهالی عجیب و غریبش گیر می‌افتند و همچنان راحتند.

داستان طنز خوبی دارد. می‌شود هر شب قبل از خواب یک فصلش را خواند. تصاویرش هم زشت ولی بامزه‌اند! و در آخر گنج سلطنتی دزدیده شده را پیدا می‌کنند و ملکه انگلستان برایشان کمک می‌فرستد و مثل قهرمان‌ها به شهرشان برمی گردند.
        

          سه جلد طولانی مه‌زاد تمام شد با اندوه و آرامشِ بعد از خواندنِ یک چنین ماجرای پیچیده و طولانی‌ای.
گمانم سندرسون نابغه باشد وگرنه چطور می‌توان چنین ماجرای پر جزئیات و عجیبی را خلق کرد و برای هر چیزی برنامه داست و حتی از یک گوشواره‌ی کوچک هم نگذشت؟

بدون لو دادن داستان بیش از این نمی‌توانم چیزی بگویم. اما با تمام غم‌ها و سختی‌های داستان پایانش را دوست داشتم. البته  اگر من بودم چنین پایانی انتخاب نمی‌کردم ولی وقتی به وسعت زندگی نگاه می‌کنم به نظرم راضی کننده بود.

عاشق شخصیت‌های داستانم. وین، کلسیر، الند، سیزد، هام، بریز، کلابس، داکس، تیندویل، تن سون و حتی ست. 
سندرسون بهم نشان داد که عاقبت آدم‌ها مهم است و به همین راحتی نمی‌شود قضاوت کرد، که ایمان داشتن تنها راه نجات است، که حتی ذره‌ای شر درصورت ادامه دار شدن می‌تواند سرنوشت کسی را عوض کند، که روزهای سخت بلاخره تمام می‌شوند...

        

          هالینگ یک پسر معمولی و نسبتا ساده‌ی کلاس هفتمی است، با خواهری دبیرستانی که به او محل نمی‌گذارد، مادری منفعل و پدر پولداری که فقط کار برایش مهم است.
هالینگ توی مدرسه هم اوضاع چندان خوبی ندارد. چهارشنبه عصرها باید با معلم جدی‌اش _که هالینگ فکر می‌کند از او متنفر است_ تنها سر کلاس بماند و کلاس هشتمی‌ها همیشه بهانه هایی برای اذیت کردنش پیدا می‌کنند.

ما داستان نه ماه تحصیلی را از زبان هالینگ می‌شنویم. نه ماهی که در آن اتفاق‌های خوب و بد زیادی می‌افتند و هالینگ کم‌کم چیزهایی درباره‌ی انسان بودن یاد می‌‌گیرد.

خیلی خوب بود. از آن داستان‌های آمریکایی نبود که آخرش همه چیز به خیر و خوشی می‌گذرد، امید و اتفاقات تلخ و شیرین در هم تنیده بودند و همین خواندنش را جذاب‌تر کرد.
        

           پرهام، شایان و هادی که دانش آموزان کلاس چهارمی یک دبستان هستند که با هم یک گروه دوستی و موسیقی تشکیل داده‌اند. راوی داستان پرهام است؛ کسی که تحقیقش گم شده و می‌خواهد تا زنگ چهارم ان را پیدا کند تا نمره‌اش در کارنامه بالاتر برود. در همان حین که او و شایان در حیاط مدرسه دنبال برگه‌ی تحقیق می‌گردند، یک دانش آموز کلاس ششمی که هیکل درشتی دارد به زور خودش را وارد گروه آنها می‌کند و به آنها می‌گوید که کمکشان خواهد کرد تا دزد تحقیق را پیدا کنند.
 پرهام و شایان به چند نقشه فکر می‌کنند اما زنگ بعد کلاس ششمی به آنها یک ایده‌ی ساده می‌دهد و بعد هم وارد کلاس چهارم می‌شود و شروع می‌کند به گشتن کیف‌ها. و همین کارش برای بچه‌ها دردسر درست می‌کند.

برای پسربچه‌ها بامزه است.
        

          ماجرای رشد و بزرگ شدن دو دوست، یک جوجه قو و یک کرم. 

        

          درواقع ۷۰ درصد کتاب را خواندم‌. بیشتر برای معلمان مدارس پرجمعیت و پر آسیب مناسب است.
با فرهنگ آمریکایی و مدل مدارس آنها بیشتر منطبق است.

        

          روایت مصور همراه با متن درباره‌ی آخرین روز زندگی تنها درخت باقیمانده و تبر.
روایتی نمادین از مبارزه علیه ظلم، تبری که تمام درخت‌ها را قطع کرده و به آخرین درخت پیشنهاد فرار می‌دهد. اما درخت حاضر نمی‌شود از زمینش فرار کند و با ایستادگی‌اش هم تبر را نابود می‌کند هم فرصت جوانه زدن نهال‌های جدید را فراهم می‌کند.


        

          کتاب خیلی نمادین است. نمی‌دانم کودک زیر ۹ سال متوجه آن می‌شود یا نه.
اینکه چه کسی صاحب خانه‌ی "تمام" شده معلوم نیست. فقط در کتاب می‌گوید نکبت و شکست و هفتاد سال تاریکی آن شهر را از او دور کرده است. اما چرا "تمام" از شهرش رفته؟ چرا نمانده؟ وقتی می‌گوید ۷۰ سال تاریکی، کودک دچار اشتباه می‌شود که آیا "تمام" هنوز کودک است یا یک پیرزن؟ 
بعد وقتی "تمام" سراغ خانه‌اش می‌رود خانه هنوز رنگ دارد، وقتی  او گریه می‌کند، رنگ‌ها می‌روند. یعنی اگر "تمام" برنمی‌گشت آن دختر غاصب به راحتی زندگی می‌کرد و خانه احساس غصب شدن نداشت؟
به علاوه صاحب خانه هم یک دختر است. کودک نمی‌تواند بفهمد چرا او گناهکار است. چون غالبا کودک تصمیمی در محل زندگی ندارد. درست این بود که صاحب‌خانه یک آدم بزرگسال می‌بود.

در مجموع به نظرم برای کسانی است که کاملا در متن وقایع هستند مثل خود فلسطینی‌ها، و خیلی هم پرسنده نباشند!

        

          برای درس غ خوب است. تقریبا الفبا کامل شده و بچه فرق قوقولی و غوغولی را می‌فهمد.
روی موزائیک یا سرامیک می‌توانید باهم صدای پای غول‌ها را در بیاورید و داستان را بخوانید.

راستش بیشتر از این معنا و مفهومی ندارد!
        

          افسانه‌های قدیمی کلا به روح و روان کودک کاری نداشته‌اند. هوش و ذکاوت نبات خانومی رو دوست داشتم ولی اون لحظه‌ای که نبات میره آشپزخونه و می‌فهمه اونی که توی خونه راهشون داده دم داره و شاخ داره؛ واقعا ترسناکه.