«تنفر!»
احساسات خالصانه و ناب هالینگ هودهود در میان تمام صفحات این کتاب موج میزند. هالینگ مطمئن است معلمش، خانم بیکر، کاملا بی دلیل از او متنفر است و قصد اذیت کردنش را دارد! 
من عاشق احساسات هالینگ شدم. هر جا که هالینگ با قطعیت میگفت:«خانم بیکر از من متنفر است!» دوست داشتم پیش هالینگ میبودم و میگفتم:«میفهمم! منم همین فکر رو میکردم هالینگ!» 
آن جا که هالینگ بعد از یک روز سخت در مدرسه به خانه میرفت و با خودش فکر میکرد امروز خانم بیکر با من یک کلمه هم حرف نزد، دوست داشتم از اعماق قلبم با او همدردی کنم و بگویم:«منم اینا رو تجربه کردم هالینگ!!»
با خواندن تک به تک احساسات هالینگ، آرزو میکردم کاش زودتر این کتاب را خوانده بودم! آرزو میکردم کاش زودتر میفهمیدم که گاهی فقط این حس ماست که فکر میکنیم شخصی از ما متنفر است.( البته در بعضی مواقع هم حقیقت دارد!)
من از گری دی اشمیت برای احساسات خالصانه هالینگ متشکرم، که اگر قلم او این احساسات را این چنین دقیق به من نشان نمیداد، خدا میداند سر دانش آموزان آینده ام و خودم چه بلایی می آمد! 
.................. 
«جنگ چهارشنبه ها» تنها داستان احساسات یک پسرک دبیرستانی حوصله سر بر نیست؛ 
سال ۱۹۷۶ است. جنگ ویتنام، وضعیت کسب و کار، خانواده، دوستی ها و... این ها اتفاقات مهمی هستند که در طول روند داستان در حال رخ دادن هستند و سبک روایت این اتفاقات بسیار متفاوت و جذاب است؛ ماجرای جنگ ویتنام، داستان های شکسپیر و زندگی هالینگ در هم گره خورده اند! با تمام این اتفاقات، داستان کاملاً پیوسته است و خواننده از روند داستان خسته نمیشود! و این نکته مثبتی است که خیلی از کتاب ها از داشتنش محروم هستند! 
.................. 
ودر آخر، من بخاطر احساسات ناب هالینگ، عاشق این کتاب شدم و با صدایی بلند که دوست دارم به گوش تمام دانش آموزان و معلمانی که *قطعاً* این احساسات را تجربه کرده اند( یا خواهند کرد) برسد بگویم:« جنگ چهارشنبه ها بخوانید!!!»






        

          داستان پسری که خواندن نمایشنامه های شکسپیر  او را با راه و رسم زندگی آشنا ساخته و افق تازه ای را پیش رویش قرار می‌دهد.افقی که او را برای ورود به دنیای بزرگسالی آماده کرده و نقش به سزایی در بلوغ فکری و هویت یابی او ایفا می‌نماید.
        

          #یادداشت_کتاب 
#جنگ_چهارشنبه‌ها

یک کتاب مدرسه‌ای دیگر از نشر پیدایش.
کتاب درباره پسری کلاس هفتمی است که بخاطر شرایط خاص مذهبی‌اش، چهارشنبه‌ بعدازظهرها با معلم کلاس تنهاست، زیرا نیمی از هم‌کلاسی‌هایش به کنیسه می‌روند و نیم دیگر به کلیسای کاتولیک‌ها، تا دروس دینی فرابگیرند.

قبل از اینکه به ماجرای داستان بپردازم، ذکر چند نکته بد نیست. اول اینکه داستان در سال ۱۹۶۷ می‌گذرد. یعنی حدود ۵۵ سال پیش، آمریکایی‌ها هنوز در این حد مذهبی بوده‌اند. تازه در جریان کتاب می‌بینید که چقدر هم سنتی بوده‌اند، یعنی مردها اقتداری داشته‌اند و زن‌ها چقدر احترام پدرها را حفظ می‌کرده‌اند!! تفاوت زندگی آمریکایی در دهه ۶۰ با الان، خیلی زیبا به تصویر کشیده شده است. این دهه، دهه‌ی جنگ ویتنام هم بوده و داستان کاملا در آن بستر روایت می‌شود. 
باز درباره این موضوع هم باید بگویم که نویسنده در مصاحبه آخر کتاب می‌گوید روزنامه‌های یک سال نیویورک تایمز در کل مدت داستان را خوانده تا نکاتی که در خلال داستان مطرح می‌کند مستند باشد.
این را هم مقایسه کنید با نظر نویسندگان وطنی که هرچه می‌خواهند از اتفاقات جامعه در داستان به خورد مخاطب می‌دهند و وقتی ایراد می‌گیری می‌گویند داستان تخیل است و قرار نیست هیچ بخشی از آن واقعی یا مستند باشد!!

نویسنده در داستان بستر اجتماعی آن دوران را با نشانه‌هایی بیان کرده است. مثلا علاقه خواهر شخصیت اصلی به هیپی شدن، نگاه مخالفان جنگ را به تصویر می‌کشد، هرچند که در نهایت مخاطب حس می‌کند هم سربازان آمریکایی طفلکی هستند هم بچه‌های ویتنامی! و نمی‌فهمد که اصلا سربازان طفلکی آمریکایی آن طرف کره زمین چه کار می‌کنند که هم خودشان کشته می‌شوند هم ویتنامی‌ها را می‌کشند!!

خلاصه که این پسر چون نه به کنیسه می‌رود نه به کلیسای کاتولیک‌ها، چهارشنبه‌ها باید در کلاس بماند و معلمش را هم از دو ساعت تعطیلی لذت‌بخش محروم کند.

کل داستان ماجرای یک سال تحصیلی این پسر است و اتفاقات خانه و مدرسه در بستر اتفاقات مهم اجتماع مثل کشته شدن کندی و مارتین لوتر کینگ و جنگ ویتنام. اما قلم طنز نویسنده و شخصیت‌پردازی جذاب در داستان، کتاب را پرکشش کرده و از ابتدا تا انتها مخاطب را با خود همراه خود می‌کند.

ترجمه خوب کتاب هم توانسته بخش‌های طنز داستان خصوصا بازی با کلمات را در متن فارسی به خوبی جاگذاری کند.

کتاب مورد خاصی ندارد، فقط بخاطر بیان رابطه احساسی شخصیت اصلی و یک دختر هم‌کلاسی و بحث قرار گذاشتن در روز دوستی و ... بهتر است به بالای ۱۴ سال پیشنهاد شود.