یادداشت‌های صدیقه واضحی (38)

          داستان جالبیه.

        

          تا همیشه این کتاب رو به دخترها و پسرهای ۱۰ تا ۱۳ ساله پیشنهاد میکنم. 
        

          متأسفانه چون فایلش در طاقچه پی‌دی‌اف هست نمیتونم چیزی ازش شیر کنم اینجا.
کتاب دلچسب و آرام و پر از حس خوبیه.
من دوسش داشتم
ولی همیشه در مواجهه با این مدل کتاب‌ها برام سوال پیش میاد آیا این محتواها به بچه استرس نمیده و اونو کمالگرا نمیکنه که حتما باید کاری بکنه و راهی بسازه؟ یا اصلا این حس خوب و مناسبه؟
ولی بعنوان یه بزرگسال حال خوبی برام داشت خوندنش
        

          برای نوجوانان علاقه‌مند به فلسفه خیلی خوبه

        

          از زیبا و جالب‌ترین‌ها بود
        

          کوتاه و ساده برای بچه‌های کوچک زیر ۵ سال
        

          مثل همیشه به ترجمه‌های رضی هیرمندی اعتماد کن.
        

          اروس به روایت فیلسوف آلمانی-کره‌ای در قرن بیست و یکم.
کتاب بسیار کوتاهیه ولی سر هر پاراگراف میشه حرف زد و نقد یا تحلیل کرد.
این کتاب با ترجمه‌های مختلفی به فارسی چاپ شده و با توجه به محتوای کتاب فکر میکنم عنوان تقلای اروس بهترینش باشه.
مشکل اصلی من با نویسنده یکی این بود که خیلی ضد سرمایه‌داری بود و دیگه اینکه تمایز اروس ـ به معنای عشق افلاطونی ـ با عشق عادی بعضی جاها در متن مشخص نبود. در یک نوسانی بود انگار. سوم هم اینکه در جایگاه نقد می‌گفت تفسیر فلانی از فلان فرد اینه و اینه و ... ولی وقتی به نظر خودش می‌رسید نمی‌گفت تفسیر و دیدگاه من از فلان فیلسوف اینه، می‌گفت اما نظر فلان فیلسوف اینه. خب چنین مغالطه‌ای برای یک فلسفه خوانده خیلی خطرناکه.
در نهایت ارتباطی که در فصل آخر بین اروس و تفکر برقرار کرد برام جالب توجه بود.
        

           داستان کوتاهیه و در یکی دو روز میشه خوندش.
داستان در یک کافه میگذره و شخصیت‌های ثابتی داره که در هر فصل به رابطه دو نفرشون می‌پردازه. از روی اسم فصلها هم معلومه که اون دو نفر چه رابطه‌ای با هم دارن.
پایان داستان رو دوست داشتم چون هم چیزای خوب داشت و هم بد و البته بعضی چیزها رو در داستان مبهم گذاشته بود بمونه.
و البته من کلا کتاب و فیلم‌هایی که با مقوله زمان بازی می‌کنند رو دوست دارم.
این کتاب هم جالب بود و در کنار روایت داستانیش برای من یک پیام مهم داشت: منتظر حسرت خوردن آینده نباش، کاری که فکر می‌کنی درسته و دوست داری رو انجام بده.
ولی خب میتونست قوی‌تر باشه و برا همین بیشتر از ۳ بهش نمی‌دم.
        

          امتیاز واقعی این کتاب بنظرم ۳.۵ هست.
شخصیت اصلی کتاب یک خانم میانسال مجرد هست که در سالهای میانی قرن بیستم در لندن زندگی می‌کنه و عضو فعال یک کلیسای آنگلیکنه.
قلم نویسنده طنز جالبی داره و ارتباطات آدما با هم در طول داستان این کشش رو ایجاد می‌کنه که تا آخر بخونیمش.
پایان داستان خیلی یهویی بود، هرچند که آنچه معمولا در انتهای رمان‌های این چنینی انتظار میره نبود و همین امتیاز مثبت برای کتابه.

        

          بعضی داستانها خیلی خوب بودن و بعضی انگار دست نویس یک نویسنده تازه کار باشن، افتضاح.

        

          تصویرگری بسیار زیبایی داشت
ولی همینجوری روخوانی یا تعریف کتاب زیاد جالب یا جذاب نیست. کتابیه که اگر تو جمع و با تعریف فعالیت با کودک خوانده باشه مفید و آموزنده و جالبه.
        

          واقعا من این بودایی‌ها رو نمی‌فهمم ولی اگر به اندیشه‌های شرقی و ذهن‌آگاهی و مراقبه و اینا علاقه دارین و تو معنایابی و معناسازی زندگی کمکتون میکنه، این کتاب رو حتما بخونید چون اولا نویسنده‌اش یک راهب بوداییه و شما یک متن دست اول و معتبر از خود بوداییا میخونین، دوم اینکه کوتاهه و زیاده‌گویی نداره و سوم اینکه یه سری تمرین هم در پایان کتاب داره.
نکته جالب توجه کتاب برای من تاکید نویسنده رو این بود که شادی و رنج بدون هم معنا ندارن، مثل روز و شب، کوتاه و بلند و... که اساسا بر مبنای یک تضاد وجود و معنا دارن.
ولی جداً این دنیای بی‌نیازی و مراقبه و تکرار عبارت 《در لحظه زندگی کن》 تا فلان فلان فلان، هزاران کیلومتر با دنیای من فاصله داره.
        

          آریل دورفمان نویسنده‌ی معروف شیلیایی که سال‌ها در تبعید زندگی کرده در این کتاب، روند دستگیری و محاکمه‌ی پینوشه -دیکتاتور سابق شیلی که نظامی، راست‌گرا و فاشیست بوده- رو روایت می‌کنه.
در زمان نه چندان دوری فاشیسم هم به‌اندازه چپ‌گرایی و کمونیسم خطرناک بوده ولی گویی بعد از جنگ دوم جهانی و حذف افرادی چون هیتلر و موسولینی و همزمان با اون گستردگی و ادامه‌ی کمونیسم و فجایعش باعث شده تا خیلی از ما فاشیسم رو دست کم بگیریم.
این روایت که در برخی صفحاتش هم به شرح شکنجه‌ها و قتل‌های وحشتناکی پرداخته، یادآوری میکنه که هرگز و هرگز خطر فاشیسم رو دست کم نگیریم (من البته شخصا صفحات مربوط به شکنجه و قتل‌ها رو اسکیپ کردم).
.
بخش مهم دیگر این روایت چیزی است که در خصوص قوانین کیفری حقوق داخلی کشورها و  حقوق بین‌المللی، شاهد آن هستیم. اینکه آیا مجامع بین‌المللی صلاحیت بررسی مسائلی ازین دست -محاکمه‌ی دیکتاتور و حاکم مجرمی در خارج از مرزهای سرزمینش- رو دارن یا خیر؟ نویسنده نظرات مختلف رو مطرح میکنه و در چندجای کتاب ما رو با این پرسش روبرو میکنه و البته در پایان کتاب نظر خودش رو هم درین خصوص مینویسه.

        

          برای کودکانی که والدینشون با توافق جدا شدند یا میخوان جدا بشن و بچه‌شون رو بازیچه‌ی اختلافات خودشون نمیکنند، این کتاب میتونه خیلی کمک کننده باشه.
        

          من این مجموعه کتاب‌های انتشارات مهرسا رو خیلی دوست دارم و خب اینم یکی از بهتریناش بود.
البته میدونم که تجربه‌ی خیلی از آدما از خانواده شبیه این چیزی که کتاب تصویر میکنه نبوده ولی خوبه که حالا ما سعی کنیم و این خانواده رو برای خودمون و بچه‌هامون بسازیم و اگر این تجربه رو داشتیم قدردان و ادامه‌دهنده‌اش باشیم.
        

          من آخر نفهمیدم اصل این داستان واقعی بود یا کلا تخیلی بود در قالب واقعیت ولی داستان خوبی بود. شروع و پایان مناسب و فراز و فرودهای به‌موقعی داشت. ارتباط روایات با هم و ترتیب فصول کتاب هم دقیقه.
کلا هم سیر و سفر در داستان‌های نویسندگان عرب رو دوست دارم و سعد محمد رحیم هم به خوبی فضای عمومی عراق در سالهایی که داستان در حال رخدادن هست رو توصیف کرده.
این کتاب در سال ۲۰۱۶ کاندیدای جایزه بوکر عربی هم بوده
        

          اینجوری بود که هم جذاب بود و دوست داشتم تند تند بخونم و هم هر بخش سفرنامه رو میخواستم دقیقه‌ها بهش فکر کنم و در روایتش حل بشم... سخت بود تعادل برقرار کردن بین این دو حالت.
مهزاد الیاسی در خلال نوشتن سفرنامه‌، بخشی از سفر درونی و دگرگونی احوالات شخصی خودش رو هم نوشته که این کیفیت و جذابیت متن رو دو چندان کرده.
شروع و پایان و مسیر روایتش رو هم دوست داشتم.
امیدوارم باز هم سفر بره و باز هم سفرنامه بنویسه.

        

          درباره این سری نمایشنامه‌های بیدگل حتما یادداشت پایان هر نمایشنامه رو بخونید چون بخش مهمی از فهم ماجرا و تاثیرش در تاریخ و فرهنگ، در فهم نقد و تحلیل شخصیت‌ها است.