یادداشت‌های نیایش مجدی (13)

          بهترین اثر مصطفی مستور که تابه حال خوانده ام.
حتی از روی ماه خداوند را ببوس هم بهتر!
علت بی مهری ها به این اثر را نمی دانم، اما شیفته ی شخصیتِ فلسفی و حقیقتا ادبی نادر فارابی شدم.
 از امثال معلمانی که چه در این روزها و چه در همه روز اندک اند، بسیار اندک!
        

          یک روایتِ معمولی
از انسان هایی غیر معمولی و دردمند!
        

          سال هاست که مسرورم به لذت مستور خوانی..
نام گذاری قصه ها با شهرهایی که خود مبدا قصه اند،
هوشمندانه بود و بس دوست داشتتی!
 و البته که، پی رنگ و اساس هر قصه از نگارشش قوی تر بود
        

           از ماجرای سال ۱۴۰۱ و شورشی که بر پا شد، سوالات بسیاری در ذهنم بی جواب مانده بودند
از کشته سازی های دروغین و آمارهای غلو آمیز کم و بیش خبر داشتم اما برای پذیرفتن حقیقت انگار، ادله ی محکم تری نیاز بود!
 الحمدالله جنابِ ثابتی گران قدر واسطه شدند برای پذیرش حقیقت و یادآوری تمام آنچه که می دانستم اما عبور از آن ساده نبود..
        

          تمام آن چه که باید رو، خودِ محبوبه خانوم آخر داستان گفتن و چقدر هم قشنگ گفتن؛ شب شراب نیرزد به بامداد خمار..
        

          مجموعه ی ایران شهر به قدری مرا سیراب کرد و لبریز از هر آنچه که باید، که به گمانم تا سال های سال جایگزینی برایش نخواهم یافت؛
مملو بود از انواع عشق:
عشق به وطن، عشق به خانواده، عشق به محبوب، عشق به آزادگی و استقلال
و در این میان غیرت بی داد می کرد
واژه ای که چه بسیار بودند شیر مردان و دلیر زنانی که آن را در دل جنوب و میان هجوم بی امان آتش معنا بخشیده اند
و حیرانم!
حیران از اینکه سیاست میان این همه عشق و شور و دل مشغولی چه جای دارد که آقایان چاپ پنج جلد بعدی این مجموعه را به صلاح ندیده اند..
ایران شهر؛ شهرِ من و ماست
شهری که باید باهم بسازیم!
        

          ساده ترین تعبیری که از "آیا زن بودن گناه است؟" می توانم داشته باشم این است:< محتوایی مطلوب و استاندارد در زندانِ کلماتی سخت و پیچیده>
البته که هضم کتاب های غیر داستانی و دارای نثر سنگین، به طور کلی برای من ساده نیست!
چهار و نیم امتیاز برای محتوای کتاب بود که حرف های متفاوتی برای گفتن داشت..✨️
        

          روایت های حامد و خانواده ش بسیار شیرینه
به شرطی که با مجموعه ی آبنبات ها مقایسه  نکنید  و هویت مستقل ش رو به رسمیت بپذیرید
روان،ساده و دل نشین🌱
        

          قصه را با صدای مژده لواسانی شنیدم
به رغم روایت خوب و فراز و فرودهای مناسب، شاکله کلی چندان جذابیتی نداشت
نه حرفی برای گفتن و نه نکته ای برای آموختن..
        

          برای من، صرفِ ادبیات  قجری  یک کتاب دلیل محکمی ست برای شروعش ؛ با آوازه ای که از این نویسنده و کتاب سراغ داشتم، منتظر قصه ای قجری و خوش خوان و گوارا بودم اما دریغا که جزو بدترین کتاب هایی که می شناسم شد!
شخصیت ها، روند داستان و هدفِ غایی نویسنده همه گنگ و مبهمند و تنها اتفاق قشنگ کتاب برای من، کتاب خوان بودنِ فخر النساء بود!
        

          دریغا که امکان ستاره ندادن به کتاب ها وجود ندارد!
بی سر و ته بودن یک کتاب را، ماهیِ بی نام برایم معنا کرد..