یادداشت‌های سیده مریم طیار (49)

          رمان خوبی بود. موضوع جالبی داشت و نویسنده توانست به زیبایی از پس رساندن منظورش بربیاید. فقط کمی شاید نیاز بود شخصیت‌پردازی بیشتر شود هرچند که شاید مقصود نویسنده در همین حد هم تامین می‌شد و نیازی به توضیح اضافه ندیده بود. به هر حال رمان کوتاهی برای نوجوان بود و حرف بزرگی می‌زد.
خوانش این رمان را به علاقمندان تاریخ ایران و دوستداران حماسه و دفاع توصیه می‌کنم.
        

          رمانی فلسفی‌طور که ظاهرا در چند روز می‌گذرد ولی رفت‌وبرگشت‌های ذهنی شخصیت اصلی در طول دوره‌ای چندین‌ساله به آن عمق و غنایی دلپذیر می‌بخشد. 
رمان به گوشه‌ای از تاریخ ایران پیش از پیروزی انقلاب می‌پردازد و دنبال چرایی حوادث و اتفاقات و رویکردهاست. و به نظرم موفق عمل کرده است.
یک جاهایی واقعا تعجب می‌کردم از میزان توانایی نویسنده در نوشتن. چقدر زیبا و عمیق دیالوگ‌پردازی کرده بود و چه خوب توانسته بود قصه‌پردازی کند. چقدر گره‌گشایی دلچسب بود و چه خوب بودند خرده‌داستان‌های اینجا و آنجای رمان. 
احساس می‌کنم همین یک رمان توانسته یک آشنایی کلی از همدان پیش از انقلاب در ذهنم ثبت کند و حتی در بعضی موارد شناخت دائمی؛ مثل جغرافیا و میدان و خیابان اصلی و محله‌هایش.
فقط یکی دو جای رمان احساس کردم محتوا از قالب بیرون زد و زیادی بود. شاید نویسنده می‌خواست همدان را کامل معرفی کند برایمان. مثل حضور آن زن مسیحی و مجسمه سنگی‌اش که حرف‌هایش ان بخش از رمان را از نفس انداخت و به تئاتری بی‌روح تبدیل کرد. علت کم شدن یک ستاره از امتیاز هم همین بود.
خوانش این رمان را به همه علاقمندان رمان ایرانی و تاریخی بخصوص تاریخ انقلاب توصیه می‌کنم. همچنین به کسانی که رمان‌های تفکربرانگیز از نوعی که به مکاشفه ذهنی می‌پردازد علاقمندند.
        

          کتابی بسیار عالی درباره فنون طنزنویسی که با ذکر جزییات فراوان، مخاطب را با فوت و فن‌های طنزنویسی بخصوص برای قالب‌های داستان و رمان آشنا می‌کند. در حین آموزش، گریزهایی به سایر قالب‌های نوشتاری طنز نیز می‌زند و سعی می‌کند برای مخاطب به‌خوبی جا بیندازد که طنز چیست و چگونه به وجود می‌آید؟ و چطور باید داستان و رمان طنز نوشت؟ بایدها و نبایدها را با ذکر مثال‌های دقیق و ملموس بیان می‌کند و نمی‌گذارد مخاطب کتاب را نصفه نیمه رها کند؛ تاجایی که حتی اگر وقت نباشد یا کتاب دم دست نباشد، مخاطب یک جوری کتاب را پیدا می‌کند تا خوانش را به پایان برساند. درست مثل من که بعد از چندین و چندماه که شاید در مجموع به یک سال هم رسید، برگشتم و کتاب را تمام کردم. و چقدر لذت بردم از این کار.
خوانش کتاب را به همه علاقمندان طنزنویسی که مشتاق نوشتن طنز داستانی هستند توصیه می‌کنم.
        

          رمان طنز کوتاهی که برگزیده جشنواره خودنویس بوده و در کارگاه رمان‌نویسی این جشنواره و زیرنظر استاد باباخانی نوشته شده است. رمان خوبی بود. طنز بود. جذاب بود. تعلیق و کشش داستانی خوبی داشت. شروع بسیار خوب و غافلگیرکننده و جذابی داشت. در ادامه هم مدام غافلگیری و کشمکش باعث می‌شد بخواهی خوانش را ادامه بدهی. چندتایی هم نقطه‌ضعف داشت مثل شخصیت‌پردازی ناکافی که باعث می‌شد نتوانی شخصیت‌ها را دقیق و کامل ببینی. انگار از پشت شیشه غبارگرفته داری تماشا می‌کنی و دستت هم نمی‌رسد شیشه را دستمال بکشی. دوست داشتم شخصیت اصلی و سایر شخصیت‌ها را بیشتر می‌شناختم. بااینکه نویسنده در حد ضرورت شناختی به ما داده بود ولی از خیلی جنبه‌ها نیاز به اطلاعات احساس می‌شد. مثلا من متوجه نشدم  شخصیت‌ها چه رنگی لباس می‌پوشند یا خانه محل سکونتشان چه شکلی است؟ یا محل کار مرد خانواده چقدر با خانه فاصله دارد؟ و... سوالاتی از این دست اگر پاسخ داده می‌شد احساس صمیمیت و درک مخاطب بالاتر می‌رفت و لذتش از خوانش بیشتر می‌شد. هرچند که در همین حد فعلی هم رمانی خواندنی بود و صرفا رعایت این نکات می‌توانست رضایت بیشتر مخاطب و امتیاز کامل‌تری را برای رمان به همراه بیاورد.
پایان‌بندی رمان را هم دوست داشتم. طبیعی بود و با نگاه مثبت. ولی البته از بار طنز رمان به مرور کم شد حتی یک جاهایی به طنز تلخ و گزنده تبدیل شد. ولی در مجموع خوب و تحسین‌برانگیز بود.
        

          کتاب جامع و کاملی بود. از خواندنش لذت بردم. به صحنه‌پردازی در رمان پرداخت، به‌علاوه مقادیری چیزهای دیگر که دانستن‌شان برای نوشتن رمان لازم است مثل انواع پایان‌بندی‌های بد و ارائه نوع خوبش، ساختاربندی، بازنویسی، حتی طنزنویسی و... که فهرست کتاب گویاتر از نوشتار من است.
حتی اگر سال‌هاست نویسنده‌اید و فوت و فن نوشتن را خوب بلدید، یکبار خواندن این کتاب، نویسندگی‌تان را طراوت می‌بخشد. دست‌کم نگیریدش.
        

          یک مجموعه‌داستان که هم خودش کوتاه است، هم داستان‌هایش. هر داستانی سبک نگارش، لحن و مضمون خاص خودش را دارد. بعضی جذاب هستند و بعضی دور از انتظار؛ حالا یا از جهت زاویه‌نگاه نویسنده به موضوع، یا شخصیت، یا مضمون و... شاید بشود گفت وجه اشتراک همه‌ داستان‌ها، وجود یک یا دو زن در هر داستان است که نقشی محوری در شکل‌گیری مضمون دارد یا مضمون اساسا بر حول شخصیت ایشان شکل گرفته است.
خوانش این کتاب برای اهالی داستان، مفید است و برای علاقه‌مندان داستان‌های کوتاه، خالی از فایده نیست.
        

          کتاب را در نمایشگاه دیدم و دودل بودم تهیه کنم یا نه که نهایتا تهیه نکردم ولی وقتی در کتابخوان‌ها دنبال نسخه الکترونیکی‌اش گشتم و نیافتم، پشیمان شدم و به ناچار همراه یک کتاب دیگر که خیلی وقت بود بخاطر سبک بودن سبد خرید، در انتظار مانده بود دعوتش کردم خانه‌مان و به محض رسیدن شروع کردم به خواندن. 
داستان آموزنده‌ای داشت و مناسب بچه‌ها. تا حدود زیادی غافلگیرکننده بود و جذاب.
مقداری فصل‌بندی‌ها برایم عجیب بود و هرچقدر فکر کردم متوجه نشدم چرا فصل دوم آن‌قدر طولانی بود در حالیکه می‌توانست به چندین فصل کوتاه‌تر تقسیم شود و در عین حال جذابیت داستان سر جایش باقی بماند. یک سناریوی جذاب هم با توجه به آن‌چه که نویسنده در داستان چیده بود به ذهنم رسید که البته داستان را به سمت و سوی دیگری می‌برد و هدف تربیتی نویسنده را برآورده نمی‌کرد. گذاشتمش برای داستانی که شاید در آینده بنویسم؛ شاید.
خوانش کتاب را به کودکان و نوجوانان و مادران این بچه‌ها توصیه می‌کنم.
        

          خانواده تُت یک نمایشنامه کوتاه با طنزهای موقعیت فراوان است که در عین حال، هم به طنز سیاه گره می‌خورد و هم در گونه ابزورد جا می‌گیرد.
در این نمایشنامه‌ نویسنده توانسته بخشی از تأثیرات ناپیدای جنگ را بر افرادی که درگیری مستقیم یا غیرمستقیم‌ با جنگ دارند، بیان کند و البته نگاه انتقادآمیزی به فرماندهان جنگی دارد. این افراد را خودخواه، از خودراضی، قدرناشناس و بی‌درک نسبت به مردم عادی تصویر می‌کند که با رفتارهای خود دیگران را به ستوه می‌آورند.
معرفی و پردازش شخصیت‌ها، فضاسازی و قصه‌پردازی، عالی انجام شده و نویسنده به‌خوبی توانسته سردرگمی و تلاش شبانه‌روزی شخصیت‌های خانواده تت را همراه با رفتار تحمیلی فرمانده، به تصویر بکشد.
در این نمایشنامه قلم توانمند نویسنده، شما را به تحسین و شگفتی وامی‌دارد.
اگر مخاطب به تفاوت‌های پشت‌پرده و آشکار میان جنگ‌های جهانی با جنگ‌های مرتبط با ایران توجه کند، خوانش این اثر نه‌تنها می‌تواند بی‌اشکال باشد که حتی اثرات مثبتی هم بر درک و فهم و شناخت این دو نوع جنگ که در دو ساختار ایدئولوژیک متفاوت تعریف شده و شکل گرفته‌اند، خواهد گذاشت ان‌شاءالله.
        

          برای بار دوم در عمرم و با فاصله سه دهه جلد دوم داستان‌راستان را بلافاصله بعد از اتمام مجدد جلد اول مطالعه کردم و چه حظی بردم از این مطالعه. 
قلبم مالامال از محبت حضرت علی علیه السلام شد.
بله. جلد دوم مجموعه داستان‌راستان بیش از هر کسی به معرفی شخصیت امیرالمؤمنین ع می‌پردازد و این کار را با نقل داستان‌های واقعی از گوشه‌هایی از زندگی حضرت انجام می‌دهد. هرچند که قطعا همه داستان‌های زندگی حضرت را شامل نمی‌شود و با مطالعه این کتاب، حضرت را کامل نمی‌شناسیم ولی داستان‌ها و ابعادی که از زندگی حضرت باز می‌شود، آنقدر جذابیت دارد که مشتاق شناخت بیشتر حضرت باشیم و سراغ نهج‌البلاغه برویم، گرد و غبارش را پاک کنیم و کم‌کم شروع کنیم به انس گرفتن با مفاهیم عمیق، آموزنده و راهگشای خطبه‌ها، نامه‌ها و کلمات قصارش؛ و از این رهگذر حضرت علی علیه السلام را بیشتر و بیشتر بشناسیم و مجذوب و شیفته‌تر شویم. ان‌شاءالله این علاقه و محبت از قلب‌مان فراتر برود و در رفتار و اعمال‌مان هم تأثیر بگذارد.
به امید رستگاری همه مؤمنین و مؤمنات🤲🏻
        

          اولین‌بار در نوجوانی خوانده بودمش. یکی از معدود کتاب‌های داستانی کتابخانه پدرم بود و یادم هست که انگار گنجی پبدا کرده باشم خیلی با ذوق و شوق و تقریبا بلعیدمش.
وقتی عضو باشگاه اندیشه مطهر شدم تا یکبار برای همیشه به دغدغه طولانی‌مدتم برای مطالعه دوره کامل آثار شهید مطهری پاسخ داده باشم، فکر نمی‌کردم داستان‌راستانی که قبلا خوانده بودم جذابیت و تازگی چندانی برایم داشته باشد ولی تصورم کاملا اشتباه بود. علاوه بر این‌که کتاب جذاب و خواندنی بود، خیلی چیزها را درباره خودم، ذهنم و تاثیراتی که از مطالعه می‌گیرم برایم روشن کرد.
متوجه شدم بخشی از اطلاعاتم درباره تاریخ صدر اسلام و زندگی پیامبر ص از همین کتاب بدست آمده. ریشه بعضی افکار مثبتم بخاطر تأثیر داستان‌های واقعی این کتاب بر روح و روان و فکر و اندیشه‌ام بوده است. بخشی از محبت و علاقه‌ای که نسبت به پبامبر ص و حضرت علی ع و حضرت فاطمه س و امام حسن ع و امام حسین ع احساس می‌کنم به مطالعه داستان‌های موجود در این کتاب برمی‌گردد که در عین بیان ساده و بی‌پیرایه، بسیار تاثیرگذار است؛ شاید چون اتفاقاً لب مطلب را بدون رفتن به حاشیه بیان کرده؛ و اجازه نداده روح پاک موجود در حقایق اتفاقات، در میان توصیفات اضافه نویسنده مخدوش شود.
وقتی بار دیگر بعد از گذشت حدود سی سال این کتاب دوجلدی را خواندم، متوجه شدم از داستان‌ها برداشت دقیق‌تری دارم. طبیعتا تجربه زندگی و مواجهه بیشتر با دنیا و حوادثش، درکم را عمیق‌تر کرده است.
نکته دیگری که متوجه شدم این بود که جلد یک مجموعه دوجلدی داستان‌راستان روی شناخت شخصیت حضرت محمد ص متمرکز است هرچند که از بعضی افراد دیگر نیز صحبت می‌شود و حتی چند داستان از زندگی افراد غیرمسلمان اعم از ایرانی و اروپایی نیز بیان می‌شود ولی به نظر می‌رسد خواسته یا ناخواسته توجه و تمرکز شهید مطهری روی معرفی و شناساندن رسول الله ص بوده است.
خدا بر مقامش بیفزاید. خوشحالم که توفیق مطالعه مجدد این کتاب ارزشمند را پیدا کردم.
به همه مسلمانان توصیه می‌کنم یکبار هم که شده این کتاب را مطالعه کنند.
        

          اولین رمان جنایی معمایی از ادبیات ژاپن بود که می‌خواندم. طبیعتا با توجه به عدم شناختم از ادبیات معمایی ژاپن، انتظار خواندن رمانی جذاب را نداشتم ولی این رمان کوتاه خواندنی بود هرچند که می‌توانست بهتر باشد. البته گره‌گشایی اصلی رمان غافلگیرکننده و عالی بود ولی پایان‌بندی قوی نبود.
خواندنش برای علاقمندان رمان‌های جنایی و معمایی می‌تواند مفید باشد.
        

          مجموعه‌ای از داستان‌های کوتاه آقای بهرام صادقی که پیش از این در سال‌های مختلف دهه‌های ۳۰ و ۴۰ شمسی  در مطبوعات منتشر شده بود و اغلب لحن و رنگ و بوی طنزآمیزی دارند.
سوژه داستان‌ها بسیار متنوع بود ولی در نوع استدلال‌ شخصیت‌ها می‌شد شباهت‌هایی پیدا کرد.
یکی از داستان‌ها با عنوان «غیرمنتظر» شخصیت‌پردازی بسیار خوبی داشت و طنزپردازی‌اش بیش از بقیه به چشم می‌آمد بخصوص که طنز موقعیت، طنز کلامی، طنز در لحن و طنز در شخصیت‌پردازی را با هم تلفیق کرده بود.
        

          طنزهای یک‌صفحه و نیم‌صفحه از زبان حیوانات که هر صفحه به یک حیوان اختصاص دارد و از زبان او و درباره یک اتفاق خاص در زندگی‌اش روایت می‌شود.
کتاب بدی نیست و غافلگیری‌هایی دارد ولی می‌توانست بهتر باشد. بخشی که برای اولین‌بار در این کتاب باعث خنده خودم شد همین قسمتی است که تصویرش را گذاشتم. بند اول که در عکس جا نشد می‌گوید: «اینجا هیچکس زبانم را نمی‌فهمد حتی صاحبم که مرا با زحمت زیاد از ورامین به پاریس آورده.» تصویرسازی همین یک جمله کافیست تا گاه و بیگاه خنده به سراغ‌تان بیاید؛ از انواع روش‌های حمل غیرمجاز گربه تا روش‌های رسمی و معمول و گران‌قیمت😂
و نکته آخر این‌که:
اگر طنزخوان هستید به یکبار خواندن می‌ارزد.
        

          یک فقره خاطره‌نگاری با چاشنی طنز؛ منتها طنزش خیلی رقیق بود و باید دقت می‌کردی تا متوجهش شوی. شاید هم اگر در خاطرات اول، کمی بیشتر  فضاسازی و معرفی شخصیت اصلی انجام شده بود درک مخاطب از لحن و منظور و زاویه‌دید راوی بیشتر می‌شد و حظ بیشتری از خاطرات نصیبش می‌گردید. 
با این‌که انتظار بیشتری از کتاب داشتم ولی باز هم خوانشش بر اطلاعاتم از دادگاه و دادسرا و حال و هوایش افزود. 
هرچند که اکثر خاطرات نهایتا لبخند به لبم آوردند و نه بیشتر، ولی یکی از خاطرات ابتدای کتاب از خنده اشکم را درآورد؛ از بس که غیرمنتظره، عجیب و جالب بود😂
خوانش این کتاب دور از فایده نیست مخصوصا اگر ادعای طنز بودنش را نادیده بگیرید و اجازه بدهید اندک‌طنزی که دارد غافلگیرتان کند.
        

          مثل اغلب رمان‌های آگاتا کریستی ماجرای جذابی داشت همراه با غافلگیری‌های متعدد و از همه مهم‌تر؛ پایانی غیرقابل پیش‌بینی که باعث می‌شد مخاطب با رضایت کتاب رو ببنده و اون‌چه که تابحال خونده رو یک دور دیگه مرور کنه و مخاطب رمان پلیسی-کارآگاهی مگه چه چیز دیگه‌ای از یه رمان خوب می‌خواد؟؟
تنها نقطه‌ضعفی که توش دیدم عدم رعایت ملزومات روایت از دیدگاه راوی اول شخص بود که دو سه جا خیلی به چشم میومد. یکی دو جا ممکن نبود راوی از مسائل آگاه باشه ولی آگاه بود و یک‌جا هم فاصله راوی با شخصیت‌ها اونقدر زیاد بود که نمی‌تونست صداشونو بشنوه و با اون جزئیات اتفاق رو گزارش بده ولی داد.
در کل با اینکه نسبت به تعریف‌هایی که ازش شنیده بودم، معمولی‌تر بود ولی در مجموع دوستش داشتم.
        

          جذاب ولی محدود بود. انتظار داشتم با زوایای بیشتری از ژاپن دیروز و امروز  مواجه شوم. البته در همین حد هم غافلگیری‌های زیادی در کتاب هست؛ ضمن این‌که  یک‌جاهایی نویسنده از پس‌زمینه روح اندیشه‌ورز خودش هم حسابی استفاده کرده و تحلیل‌های جالبی از مشاهداتش ارائه داده. از این جهات کتاب مغتنمی است و از خواندنش پشیمان نخواهید شد. ولی به عنوان یک سفرنامه همه انتظارات را برآورده نمی‌کند. شاید هم چون سفر فقط یک هفته بوده و آن هم در قالب سفری ویژه برای شرکت در مراسم موزه صلح و نمی‌شد بیشتر از این در زیر و بم زندگی و مناسبات اجتماعی، فرهنگی و... ژاپنی‌ها کنجکاوی کرد.
خواندنش برای دوست‌داران سفر و شناخت کشورهای دیگر مفید است؛ به علاوه مقادیری تحلیل جامعه‌شناختی، سیاسی و...
        

          کتاب خوبی بود ولی خیلی کوتاه و مختصر بود. آدم عطشناک را تشنه‌تر می‌کرد.
حالا که با این کتاب، چند جمله‌ای درباره شهید مدرس فهمیدم، لازم است چندتایی از فهرست منابع انتهای کتاب را هم بخوانم که دانشم لااقل به چند پاراگراف یا صفحه برسد.
در کل بخواهم شهید مدرس را معرفی کنم:
قهرمانی بی‌همتا؛ و حیف که تبعید و شهید شده.
خدا بیامرزدش
        

          فوق‌العاده لذت‌بخش و آموزنده. 
خیلی از انیمیشنش جذاب‌تر است به لحاظ شخصیت‌پردازی کامل‌تر و آن چیزی که من اسمش را روان‌شناسی شخصیت می‌گذارم. برای هر کدام از شخصیت‌های اصلی داستان، این روان‌شناسی شخصیت انجام شده و ما به مرور که قصه جلو می‌رود با درونیات‌ و علت رفتارهای هر کدام از شخصیت‌های داستان آشنا و آشناتر می‌شویم و این آشنایی همراه با شگفتی‌ست. همین است که خوانش رمان را به امری لذت‌بخش تبدیل می‌کند.
        

          پر از استنادات قوی و آمار ‌ و اطلاعات جالب درباره پیشرفت‌های مختلف ایران قبل و بعد از انقلاب که در خیلی از موارد با کشورهای دیگر دنیا هم مقایسه‌هایی انجام داده بود.
بعضی جوانب پیشرفت مواردی بودند که به صورت عادی به ذهن نمی‌آیند ولی وقتی اشاره کتاب را دیدم، با خودم گفتم چه جالب! چرا تابحال بهش فکر نکرده بودم؟!  مثل مقایسه پیشرفت در جاده‌سازی‌های شهری و روستایی، میزان سفرهای هوایی و جابجایی مسافر با قطار؛ که قبل و بعد از انقلاب اصلا قابل مقایسه نبود.
از نظر علمی هم خیلی پیشرفت کرده‌ایم که از جوانب مختلف در کتاب به آن پرداخته شده.
از جهت زیرساختی هم پیشرفت‌ها جذاب بود.
بقیه قسمت‌ها هم خواندنی و جالب بودند؛ منتها چون زمان زیادی بین شروع و پایان کتاب گذشت، ذهن فراموش‌کار من به خاطر نمی‌آورد.
خودتان بخوانید و لذت ببرید. مطمئنم شگفت‌زده خواهید شد.
        

          از نظر من رمان سخت‌خوانی بود. قطعات پازل داستان خیلی پراکنده و تکه‌پاره بود. احساس می‌کردم تناسب در پرداخت داستانی بین بخش‌های مختلفش رعایت نشده. هرچند که در پایان متوجه می‌شدیم طرح داستانی مدنظر نویسنده بسیار زیبا و تاثیرگذار بوده، ولی تا نزدیک اواخر داستان، مخاطب در سردرگمی آزاردهنده‌ای باقی می‌ماند و نویسنده کمک چندانی برای رهایی از این احساس معلق ماندن بین زمین و آسمان انجام نمی‌داد و خونسردانه قصه را با سبک دلخواهش روایت می‌کرد.
اسم رمان جذاب است ولی شخصا انتظار داشتم چنین اسمی، داستان جذاب‌تری به دنبال خودش داشته باشد یا حداقل هیجان داستان بیشتر از آنی باشد که باهاش مواجه شدم.