من نسخه‌ای از کتاب را خواندم که نشر چشمه در مجموعه‌ی «برج بابل» و با عنوان «تُت‌ها» در تابستان ۱۴۰۲ به چاپ رسانده است.

کتاب روایت‌گر خانواده‌ای روستایی ۴ نفره در مجارستانِ درگیر جنگ با روس‌هاست. پسر خانواده «ژولا تُت» با خوشحالی به خانواده‌اش خبر می‌دهد که توانسته است نظر فرماندهش را برای اقامت در خانه‌ی تُت‌ها در مدت مرخصی جلب کند و همین بارقه‌ی امیدی می‌شود برای تُت‌ها که بتوانند با مهمان‌نوازی و چاپلوسی، جان فرزند درگیر در جنگ‌شان را نجات بدهند و اندکی آسودگی و راحتی برای وی به ارمغان آورند؛ غافل از این‌که این میهمان بالامرتبه، دیوانه‌ای است که جنونش حد و مرز ندارد...

در تمام مدت داستان، تُت‌ها و میهمان‌شان از واقعیت و آنچه در میدان جنگ رخ می‌دهد، بی‌خبرند؛ اما خواننده در مسیر داستان به واسطه‌ی چند نامه و تلگرام (که هیچ‌گاه به دست تُت‌ها نمی‌رسد.) از اتفاقات جبهه‌ی جنگ مطلع می‌شوند.

کتاب فضایی کاملا ابزورد-گروتسک دارد و با طنزی آرام و ملایم همراه است که خواننده را به وجد نخواهد آورد، اما حکما او را به فکر فرو خواهد برد.

همان‌طور که در مقدمه‌ی کتاب آمده است: «تُت‌ها اعتراضی است علیه بیدادگری، تحقیر، و پوک‌مغزی.»

به ظن من مترجم در ترجمه‌ی اثر کوشیده است تا شوخی‌ها را به زبان فارسی برگرداند تا برای خواننده‌ی فارسی‌زبان قابل درک‌تر باشد.
        

          خانواده‌ی تُت، یک نمایشنامه‌ی خیلی جالب که داستانی رو در دهکده‌ی کوچک در حین جنگ جهانی به تصویر میکشه. خواننده(یا تماشاگر نمایش) از خیلی از اتفاقات از طریق نامه‌هایی که پستچی دیوانه‌ی دهکده میخونه و پاره می‌کنه باخبر میشه. پستچی تعداد کمی از نامه ها رو به مقصد می‌رسونه و یکی از اون نامه ها، نامه‌ی پسر آقای تت هست که از سلامتی خودش خبر داده و اینکه سرگرد مافوقش برای مدتی به منظور استراحت به خونه‌ی اونها در دهکده میاد و میزان رضایت از این سفر در شرایط پسر خیلی تاثیر گذار خواهد بود. پدر، مادر و خواهر خانواده تمام تلاش خودشون رو میکنن تا رضایت سرگرد جلب بشه و این بین اتفاقاتی میفته...

نمایشنامه خیلی روان نوشته شده و جمله‌های جالب و تأثیر گذارش زیاده، طنز جالبی داره و مفاهیم مهمی رو توی داستان به تصویر کشیده
        

          وز وز یک مگس 

نمایشنامه خانواده تت نوشته اشتفان ارکنی ، یکی از نویسندگان مجارستانی ، اثری بود که به لطف باشگاه هامارتیا برای بار دوم خوندم. 
اثری که از همون ابتدای خوندنش ، مطمئن شدم که یک روزی با دید خودم اونو روی صحنه خواهم برد. 

سالها قبل وقتی شنیدم که یک اجرا در سالن قشقایی تحت عنوان " مگس " از این اثر با بازی ایوب آقاخانی به روی صحنه رفته ، به همراه یکی از دوستانم با علاقه و البته کمی تاسف ( که چرا خودم نتونستم اجرا ببرم این کار رو ) رفتم تا ببینم با متن ارکنی چه کردند . مخصوصا که ایوب آقاخانی ( که در دانشکده هنر استادم بود و درس نشانه شناسی تئاتر رو باهاش گذرونده بودم ) در این اثر بازی می کرد. 

اعتراف می کنم که بعد از دیدن اون اجرای بد و بازی بدتر ایوب آقاخانی ( با عرض پوزش از استاد عزیزم ) ، خوشحال شدم. از این بابت که مطمئن شدم که خودم باید این اثر رو کارگردانی کنم و دیر نیست تا بلاخره این نمایش رو به روی صحنه ببرم. 

از این حاشیه بگذریم و درباره خود اثر صحبت کنیم. ما با یک نمایشنامه قرن بیستمی طرفیم. همونطوری که میدونیم قرن بیستم ، مخصوصا اوایلش شدیدا تحت تاثیر دیکتاتورها و جنگ های جهانیه. مردم جهان مخصوصا اروپا شدیدا درگیر مبارزه برای زنده موندن هستند. چه بسیار سربازانی که بی گناه راهی میدون های جنگ شدند و کشته و زخمی دیگه به زندگی برنگشتند.
جنگ فقط مخصوص سربازان نیست بلکه خونواده سربازان هم تحت تاثیر جنگ هستند . چه پدران و مادران و خواهرانی که پسر و برادرشون در جبهه های جنگ بودند و برنگشتند. 
چه چشم هایی که از انتظار به در خشک شد و جگر گوشه شون نیومد. 

این انتظار ، این تراژدی رو فقط هنر میتونه به تصویر بکشه و ملموسش کنه. چه هنری بهتر از تئاتر و چه ژانری بهتر از کمدی؟ 
اشتفان ارکنی ، موضوع خونواده های درگیر جنگ رو سوژه قراره میده و یک شاهکار در ژانر کمدی رو تحویل دنیای درام میده. 

خونواده تت ، پسرشون رو فرستادن جنگ . از فرزندشون خبری ندارن . فقط گهگاهی نامه هایی از طرف پسرشون بهشون میرسه که از وضعیت خودش بهشون خبر میده. مشکلی که در روستا وجود داره ، پستچی احمق دهکده توی نامه ها دست میبره و دایه مهربان تر از مادر میشه و خبرهای بد رو سانسور میکنه. 
روزی نامه ای به دست خونواده تت میرسه که پسرشون خبر میده سرگرد شون قراره به دهکده اونا بیاد و مهمون خونواده تت بشه و...

کاراکترها و فضاسازی به شکل خوبی انجام گرفته. داستان ملموس و شخصیت ها قابل فهم و زیبا خلق شدند. کاراکتر سرگرد به خوبی در اومده و تا آخر روی مخ خونواده تت و خواننده ست . 
فداکاری های خونواده برای اینکه شاید از طریق به دست آوردن دل سرگرد بتونن موقعیت بهتری در جبهه برای پسرشون بسازند واقعا در عین کمدی بودن ، غمناک و دردآوره. 

این اثر ابتدا به صورت رمان نوشته و بعد برای صحنه توسط خود ارکنی بازنویسی شده. 
ترجمه اثر هم یک ترجمه خوب و عالیه و مخصوصا جاهایی که بازی های زبانی داره ، مترجم به خوبی تونسته از عهده کار بربیاد ... 

در کل خانواده تت یک نمایشنامه کمدی و عالیه که میتونه شما رو کاملا بخندونه . اثر کوتاهه و در یک الی دو نشست خونده میشه. 

خوندن خونواده تت رو از دست ندید. در هامارتیا باز هم به سراغ ارکنی خواهیم رفت.
        

          خانواده تُت یک نمایشنامه کوتاه با طنزهای موقعیت فراوان است که در عین حال، هم به طنز سیاه گره می‌خورد و هم در گونه ابزورد جا می‌گیرد.
در این نمایشنامه‌ نویسنده توانسته بخشی از تأثیرات ناپیدای جنگ را بر افرادی که درگیری مستقیم یا غیرمستقیم‌ با جنگ دارند، بیان کند و البته نگاه انتقادآمیزی به فرماندهان جنگی دارد. این افراد را خودخواه، از خودراضی، قدرناشناس و بی‌درک نسبت به مردم عادی تصویر می‌کند که با رفتارهای خود دیگران را به ستوه می‌آورند.
معرفی و پردازش شخصیت‌ها، فضاسازی و قصه‌پردازی، عالی انجام شده و نویسنده به‌خوبی توانسته سردرگمی و تلاش شبانه‌روزی شخصیت‌های خانواده تت را همراه با رفتار تحمیلی فرمانده، به تصویر بکشد.
در این نمایشنامه قلم توانمند نویسنده، شما را به تحسین و شگفتی وامی‌دارد.
اگر مخاطب به تفاوت‌های پشت‌پرده و آشکار میان جنگ‌های جهانی با جنگ‌های مرتبط با ایران توجه کند، خوانش این اثر نه‌تنها می‌تواند بی‌اشکال باشد که حتی اثرات مثبتی هم بر درک و فهم و شناخت این دو نوع جنگ که در دو ساختار ایدئولوژیک متفاوت تعریف شده و شکل گرفته‌اند، خواهد گذاشت ان‌شاءالله.