یادداشت‌های samin⋆ (53)

          "نمیتونم دوستش داشته باشم" : این اولین چیزی بود که درباره‌ی دخترِ شینا نوشتم. و الان‌، چند ساعتی از گریه‌ی بی‌اختیارم میگذره. -هواپیماها بالای سرِ پادگان پرواز میکنن-. 
و چند ساعتیه که فکر میکنم؛ تو کی هستی مگه ثمین؟ اوجِ رنجی که تحمل کردی چی بوده؟ چی میفهمی؟ واقعیتش باید اعتراف کنم که از خودم بدم اومد. ‌من ذره‌ای صلاحیت صحبت درباره‌ی این قهرمان هارو ندارم. و اگر قرار باشه نطقی کنم جز به خوبی نیست و نباید باشه.
        

          میتونم تا آخرِ عمر گریه کنم واسه این بچه‌ها؛ این قصه، این مهاجرت های اجباری....
        

           فضای رمان ایرانی های معاصر خیلی دوست داشتنی ان. انگار که هزار بار شخصیت‌هارو بین مردمِ کلافه‌ی حول و حوش آرامگاه دیده باشم.‌ 
تا صفحه‌ی آخر منتظر یه اتفاقِ عجیب بودم. ولی الان میفهمم که چقدر این بدونِ پیچیدگی ها قشنگن. چقدر خوبه که حتما لازم نیست یه خمپاره وسط کتاب بترکه که جذاب باشه. 
        

          راستش کل منسجم هیچوقت صدر لیست کتابهای من واسه خرید رو به خودش ندیده بود؛ ولی انگار جمله‌ی :[ هر دختری باید بخونتش.] رتبه بندی‌های لیستمو ساعت نه شب به دست ماشین زباله سپرد.
مقیمی خیلی خوب بلده دلتو به دست بیاره؛ نوع نگارشش واقعا جالب بود. _نامه‌ها و مکث‌های وسط کتاب معشوقه هامن_
مختصر و مفید از همه چی می‌گفت و می‌گذشت.

به اختصار: حتما بخونید
        

          شنیده‌ام به پلک برهم زدنی دنیا نابود می‌شود
انگار آمده باشی
پلک زده باشم ؛ رفته باشی.
_ _ _

زیبایی؛ زیبایی خالص🎀😭  بند بندِ وجودم عشق شد با این سطرها.  و چقدر قشنگ که شاعر آخر کتاب گفته بود بعضی شعرهاش شبیه به شعر های شاعر های دیگه است.
        

          اولش با خودم گفتم: وااو؛ حتما امیرخانی جادوگره که انقدر از کتابش تعریف میکنن. 
اما ای دلِ غافل؛ ارمیا فقط توصیفاتِ قشنگی داشت. توصیفاتِ خیلی ناز‌نازی واسه موضوعی که از هرطرف بهش نگاه کنی اینجوری  میشی که : خب که چی؟ تا اونجایی که توی جبهه میگذشت خوب بود. ولی کلیت داستان هیچ چیزِ قابلِ توجهی نداشت. 
یک روایت خیلی سریعِ یک ساله که زندگی یک رزمنده‌ایه که رفیقش شهید شده.     خب؟ پایانی که با رحلت و تدفین امام بود رو که اصلااا دوست نداشتم. میتونست بخشی از داستان باشه ولی نه پایان. حداقلِ انتظارم این بود که بفهمم مصطفایی که ما میشناختیم مصطفای گمشده‌ی نورعلیه؟ 
ارمیا واقعا یک دهم اون چیزی که دربارش شنیدم خوب بود.
        

          یک سوژه‌ی بی‌نظیر وقتی زیرِ دستِ ابراهیمی باشه قطعا شاهکار بیرون میاد.

        

          انتظارم خیلی بیشتر بود!
        

          [سمفونی مردگان مرثیه ایست برای زندگی تباه شده‌ی  تمام آیدین ها]

این جمله ای بود که فکر میکردم بعد از پایان کتاب درباره‌اش میگویم؛ اما نه!    من تمام چیز هایی که اشکم را دربیاورند دوست دارم؛ مثلا حامد عسکری را؛ و آثار ابراهیمی را که از ذوقِ زیباییشان اشک میریزم؛ و حرف های پدرم را.  فکر میکردم قرار است اشک هایم با سمفونی مردگان خشک شود؛ اما معروفی،  فقط حالم را بد کرد.  این چند شب را به یاد یوسف که می‌افتم؛ تهوع رهایم نمیکند. ذره ای از عشق سورملینا و آیدین را باور نکردم. و اصلا بد بودنِ اورهان را قبول ندارم.
به نظرم عباس معروفی در فضا سازیِ این جهنم خیلی خوب عمل کرده؛ اما رویداد ها به خوبی شرح داده نشدند.
_ سمفونی مردگان چیزی شبیه به فضای سریال ها و فیلم های هومن سیدیست؛ با این تفاوت که با آنها استرس میکشی و این یکی را منتظری خواندنش تمام شود...درود بر سیدی ☺️🤝🏻
        

          چقدر کتابای بچگیم ناز گلین:))))
        

          اگر ۶۰_۷۰ صفحه کمتر می‌بود؛ تبدیل به یک شاهکار کامل میشد.....
        

          خیلی کمتر از <بار دیگر شهری که دوست می داشتم> به دلم نشست. اون گل منگلی بودن؛ عشق؛ اون زیبایی دیگه اینجا نبود.فضا خیلی غریب بود. نامه‌های اون بچه‌ها؛ زندگیِ محسن؛ آقای نادم...وای از آقای نادم و حرف هاش و فرجامش که چقدر عجیب خوب بود!! 
        

          کتاب های کودکی‌تان را هر از  گاهی نگاه کنید؛ بغل بگیرید؛ ببوسید و خلاصه یک جوری بهشان محبت کنید که عقده‌ی این همه سال نبودنتان را یکجا دود کند و به هوا هدیه بدهد. درست مثل منی که امروز (مشکلات من) را لابه لای کتابهای بچگی هایم پیدا کردم و خواندم و دلم برای آن دستخط افتضاخ خودم ضعف رفت. 

و البته حواستان باشد که تنها باشید. چون احتمال اینکه دلتان برای خودِ کودکتان، مثل لوله‌ی یک قیف، تنگ و تنگ تر شود بسیار بسیار بالاست. و شاید دلتان خواست برای دستهای کوچکی که قبلا این صفحات را ورق میزدند و حالا دیگر شدند این انگشت های بلند و دستهای بزرگ، گریه کنید.
مثل من که دلم برای [ثمین]ی که با آنهایی که میگفتند بالای چشمت ابرو است برخورد جدی میکرد تنگ شده. و برای آن خودکار آبی که همیشه با سلام و صلوات مینوشت.و برای [ثمین]ی که از مدرسه میترسید. و برای [ثمین]ی که هنوز هم از تاریکی میترسد. و افزون بر اینها برای آن قلب کج و کولِ پایین همه‌ی نوشته هایم. و برای همه‌شان بغض کردم. 
و حالا دلم یک برخورد جدی، یک تاریکی وسط مدرسه، و یک ثمین هفت ساله میخواهد.


        

          صادقانه؛ حیف کاغذی که برای این خزعبلات هدر بره.
اگر بخش انگلیسیش نبود همین یک ستاره هم اضافه است.
        

          به راستی که یکی از نوابغ ادب است
میان شاعره ها تا کنون نظیرش نیست
        

          باید اعتراف کنم؛ فرهاد جعفری هم بامزه‌اس، هم بلده به دلِ مخاطب بشینه. اما این بی ادبی ها رو من برنمیتابم. و موضوع صفورا هم که واویلا بس که حال به هم‌زن بود...
متاسفانه فرهاد جعفری و کتابش را اصلا قبول ندارم.
        

          یک موضوع زیبا؛ یک روایت زیبا. 
اما حوصله سر بر
        

          نمیتوانم دوستش نداشته باشم. موضوعش، پیامش، و همه‌‌ی آن لبخند های تصنعی و خوشبختی های ساختگی برایم دوست داشتنی بودند. عاشق تمام سیلی هایی شده‌ام که واقعیت میکوباند توی صورتم.   (تمام آنچه هرگر به تو نگفتم) را همخ باید بخوانند. پدر و مادرها بخوانند چرا که هنوز خیلی ها بچه هایشان را رهروی راهی میدانند که خودشان از آن بازماندند. اما واقعیت این است که تنها سوغاتی اجبارات شما بر فرزندانتان ترس و نفرت است. تنها عقده تست که می‌ماند و شما در آخر یک هیولای زخمی ساخته‌اید.  و نوجوان ها بخوانند؛ چرا که ترس را بسوزانند. که نشوند لیدیا؛ که خواسته هایشان را فریاد بزنند.

پ‌ن: بازهم همجنسگرایی...🤦‍♀️
        

          [اوه سیاه و سفید بود. و زنش رنگی بود. تنها رنگ زندگی اوه.]

نوع روایت، شوخی ها، شخصیت ها و.. دقیقا همون چیزی بودن که توی <مادربزرگ سلام میرساند و میگوید متاسف است > میبینیم. و اوه انگار که فقط جنسیتش با مادر بزرگ فرق داره؛ خودِ خودش بود. ولی به مراتب دوست داشتنی تر. و با اختلاف عاشق ترین شخصیتی که ازش خوندم.
توصیفات، شوخی های موقعیت، طنز آشنای بکمن، همشون حرف نداشتن.      نکته‌ی جالب تاثیر گذاری و وجود خانواده‌ای ایرانی توی داستانه؛ به نظرم انتخاب خاصی بود.
نیم ستاره ای هم که کم شده؛ به خاطر وجود شخصیت همجنس گرا و انقدر سعی برای عادی سازیشه.