فضای رمان ایرانی های معاصر خیلی دوست داشتنی ان. انگار که هزار بار شخصیت‌هارو بین مردمِ کلافه‌ی حول و حوش آرامگاه دیده باشم.
تا صفحه‌ی آخر منتظر یه اتفاقِ عجیب بودم. ولی الان میفهمم که چقدر این بدونِ پیچیدگی ها قشنگن. چقدر خوبه که حتما لازم نیست یه خمپاره وسط کتاب بترکه که جذاب باشه.
