یادداشت‌های امیرحسین امانی (36)

          بیشترش را خوانده‌ام. نویسنده که خودش معترف است در زمینه کتاب تخصصی ندارد، گمانم بیشتر مرهون شهرت رمان‌هایش باشد. به هر حال نه می‌شود گفت بد است نه خوب. خوبی‌اش آن است که قدری از چرایی بعضی رفتارها آگاه‌تر می‌شویم. بدی‌اش این است که غث و ثمین را با هم دارد، هرچه رسیده دستش ریخته توش و گاهی هم گنده‌گویی می‌کند و به بعضی باورها دهن‌کجی. شاید کتاب‌های بهتر هم باشد ولی لزوما یک متخصص نمی‌تواند مثل یک رمان‌نویس بگوید و بفروشد. تو خود بخوان حدیث مفصل...
        

          از اولین کتب مذهبی که در نوجوانی خواندم. خیلی خوب است.
        

          سالهای مدرسه، جزو اولین کتابهایی که خودم خریدم. اولین کتابهای غیر درسی. چقدر بخاطر خرید کتاب غیر درسی/کمک‌درسی ملامت شدم. یادش بخیر.
        

          سالها پیش خواندم. آن موقع بیشتر برای جذابیت عرفان و کشف و کرامت. راستش خواندنش چندان هم راحت نبود، طول کشید. حتی خاطرم نیست به پایان رساندم یا نه، بس که بعضی جاها تخصصی می‌شد. اما هنوز توی کتابخانه دارمش و حالا می‌دانم چرا باید داشته باشمش یا چرا باید به دیگران توصیه‌اش کنم. خلاصه‌اش اینکه به هرچه فکر کنی و مشغول آن باشی روحت به همان سمت رشد می‌کند، چه بهتر که این توجه مصروف به اولیای خدا باشد. از اولیای خدا ممنونیم.
پ.ن.
حجت‌الاسلام حاج شیخ محمدحسن وکیلی دام توفیقه کتاب را عالمانه و روان شرح کرده و صوتهایش در فضای مجازی موجود است. حتما به چندتایی از آن گوش دهید تا فضای متن را بهتر درک کنید.
        

          "اگه بخوام برات توضیح بدم، چند برابر عمرت زمان نیازه"
بالاخره نرومنسر هم تمام شد. شروعش با اشاره استادم سر کلاس بود، فقط برای اینکه ببینم گیبسون چطور اولین بار سکه سایبراسپیس یا بهتر بگویم سایبرپانک رو به نام خودش ضرب کرد. از داستان هم لذت بردم هم نه، چرایش برای خودم هم خیلی معلوم نیست. موضوعش در کل جالب بود [افشای داستان] یک هوش مصنوعی که گروهی را برای هک و آزاد کردن خودش استخدام می‌کند و اینکه چطور امور مختلف را دستکاری می‌کند تا به هدفش برسد، جالب است دیگر، نه؟ 
البته به حکم از کوزه همان تراود که در اوست، به نظرم نیامد که نویسنده چندان پر باشد، شخصیتها هم مثل خودش؛ بی‌معنایی، سردرگمی، پوچی، خلاف، روان‌گردان و خلاصه حیوانیت+تکنولوژی. آخرش هم معلوم نشد چطور شد، شبیه فیلمهای نولان؛ مرد؟ خلاص شد؟یا شد چیز سومی، ادامه حیات در فضای سایبر. حالا توی چند کلمه که نمی‌شود همه‌اش را شرح داد، درست مثل همان دیالوگ وینترمیوت(عنوان آن هوش مصنوعی کذایی) که اول نوشتم.
        

          چندان خوش ندارم توصیه‌اش کنم
        

          خیلی وقت پیش... فکر کنم تا آخر نرساندم و دیگر هم پیگیر نشدم. فقط یادم هست است فهمیده‌ای بود😅
        

          برایم جالب است که چطور طرح این داستان آمده توی ذهن خانم رولینگ... خیلی هنرمندانه حوادث پشت سر هم ردیف می‌شود و هر قدر هم که غریب باشد اما به نظرم خوب از پس جفت‌وجور کردنش برآمده. حیف که توی ادبیات خودمان یک فانتزی معاصرانه دل‌ودرست نداریم که نداریم. داریم؟
        

          متن عربی چاپ جامعه مدرسین را روخوانی می‌کردم، روزی چند ورق. واقعاً مغتنم! گمان نکنم کسی عقبه سطر سطر مکتوبات علامه را بداند و آن وقت بخواهد سرسری بگذرد.
        

          داستان خوب پیش می‌رفت، اما از نمادپردازی‌ها خوشم نیامد. بماند که ترجمه نتوانسته مثلاً لهجه هگرید را در فارسی آشکار کند. بعضی چیزها را هم تعجب کردم که قلم گرفته نشده. قدری از زندگی نویسنده خواندم و دیدم از حال و هوای آن‌طرفی‌ها سر در نمی‌آورم. لابد خوشند دیگر. ای کاش قبلا فیلمش را ندیده بودم؛ اینطور زیاد لذت نمی‌برم، مدام تصویر بازیگران مزاحم می‌شود. هنوز نمی‌دانم خواندن اینها برای بچه‌ها خوب است یا نه؟ 
        

          "هم سوخته شمع ما... هم سوخته پروانه"
اما  این... ماجرای پروانه شدنش است.
        

          شازده کوچولو را خواندم؛ دیر اما بالاخره خواندمش. دیگر وقتی می‌گویند شازده کوچولو حدیث نفس نمی‌کنم که چیست این شازده و کیست و شرم از حسرت نادانی بر جانم نمی‌نشیند. می‌بینید که همه‌اش از خودم بود، شازده کوچولو خیلی هم محلی از اعراب نداشت!
        

          حتماً بخوانید. نمی‌خواهم بگویم اینها را که نوشته تنها یک اثر ادبی و کنار هم چیدن زنجیره‌ای احادیث و روایات، و نه اینکه اینها را خودش تجربه کرده؛ اما می‌خواهم بگویم آنقدر خوب نوشته و آنقدر محتوا جذاب است که ارزش خواندن دارد، حتی بیش از یک بار. نویسنده را دست‌کم نگیرید، مرد بزرگی است و کلمات من قاصر از بیان عظمت اوست. رضوان الله علیه.
        

          اوایل که رفتم سراغش می‌خواستم ببینم این آقا نجفی با آن سیاحتِ غرب پرحرف‌وحدیث‌اش و آن هاله افسانه‌ای‌اش که بوده و چه گفته؟ دیدم شیخ شوخی است. خیلی با خاطراتش خندیدم و خیلی چیزها فهمیدم. سرگذشت خودنوشت یک عالم دینی با دیگر زندگی‌نامه‌ها فرق می‌کند. خلاصه اگر خواستید بدانید روایت اول‌شخص نویسنده از زندگی طلبگی قریب ۱۰۰، ۱۵۰ سال پیش چطور بوده و مردم چطور بوده‌اند و سیاست و اقتصاد و حوزه و عشق و خانواده و دوستی و جنگ و وبا و قحطی و مسافرت و... آن هم با یک حلاوت و طروات و نشاطی در قلم و بیان راوی، باید این را بخوانید.
        

          چنان شیفته‌ی امام صدرم کرده بود که هر جا می‌پرسیدند الگویت کیست؟ پاسخ می‌آمد "موسی صدر".
اسلوب سریع‌القلم را می‌ستایم؛ منظم و اندیشیده و هدفمند.
        

          تو مدت کمی حین فراغت ۶ جلد از مجموعه ۷ جلدی را خواندم؛ اما وقتی به این آخری رسیدم، درست از وسط‌های داستان از خواندنش دست کشیدم. تنها و تنها برای خاطر این که نفهمم چه خواهد شد! آن‌قدر که دوستش داشتم و آن‌قدر که از یک پایان تراژیک می‌ترسیدم. بعد از ماه‌ها وقفه اما، ذره‌ذره و با ترس‌ولرز، مابقی‌اش را هم خواندم. داستان اوجش تا همین وسط‌هاست، این آخرش دیگر مؤخره‌ای است برای حسن ختام. برایم جذاب بود.

پ.ن.
راستش دیگر نتوانستم تمامش کنم، فرسایشی شد و دیگر جذابیتش را از دست داد.
        

          با کتاب‌خوانی انسی نداشتم. دوستی گفت با اُ. هنری شروع کن. واقعاً مجذوب کننده بود. یاد پایان‌های غیرمنتظره‌ی آمیخته با طنزش هنوز بعد سالها لبخند بر لب می‌نشاند.
        

          مرگ ایوان ایلیچ و سربه‌زیر داستایوفسکی را اینجا خواندم؛ کنار تعدادی داستانهای دیگر. از اولین تجربه‌های داستان‌خوانی‌ام بود.
        

          یادش به‌خیر؛ آن روزها هفته به هفته انتظار می‌کشیدیم قسمت جدیدش را در کانال تلگرامی‌اش قرار دهد و چه جوری هم پیگیری می‌کردیم و نویسنده را اطلاعاتی‌ای چیزی فرض می‌کردیم😂. خیلی یادم نیست؛ مقداری از زندان حیفا و مقداری هم از شکار حیفا خاطرم هست. خصوصاً نماز جماعت با البغدادی😂😂😂