یادداشت‌های امیرحسین امانی (26)

          متن عربی چاپ جامعه مدرسین را روخوانی می‌کردم، روزی چند ورق. واقعاً مغتنم! گمان نکنم کسی عقبه سطر سطر مکتوبات علامه را بداند و آن وقت بخواهد سرسری بگذرد.
        

          داستان خوب پیش می‌رفت، اما از نمادپردازی‌ها خوشم نیامد. بماند که ترجمه نتوانسته مثلاً لهجه هگرید را در فارسی آشکار کند. بعضی چیزها را هم تعجب کردم که قلم گرفته نشده. قدری از زندگی نویسنده خواندم و دیدم از حال و هوای آن‌طرفی‌ها سر در نمی‌آورم. لابد خوشند دیگر. ای کاش قبلا فیلمش را ندیده بودم؛ اینطور زیاد لذت نمی‌برم، مدام تصویر بازیگران مزاحم می‌شود. هنوز نمی‌دانم خواندن اینها برای بچه‌ها خوب است یا نه؟ 
        

          "هم سوخته شمع ما... هم سوخته پروانه"
اما  این... ماجرای پروانه شدنش است.
        

          شازده کوچولو را خواندم؛ دیر اما بالاخره خواندمش. دیگر وقتی می‌گویند شازده کوچولو حدیث نفس نمی‌کنم که چیست این شازده و کیست و شرم از حسرت نادانی بر جانم نمی‌نشیند. می‌بینید که همه‌اش از خودم بود، شازده کوچولو خیلی هم محلی از اعراب نداشت!
        

          اوایل که رفتم سراغش می‌خواستم ببینم این آقا نجفی با آن سیاحتِ غرب پرحرف‌وحدیث‌اش و آن هاله افسانه‌ای‌اش که بوده و چه گفته؟ دیدم شیخ شوخی است. خیلی با خاطراتش خندیدم و خیلی چیزها فهمیدم. سرگذشت خودنوشت یک عالم دینی با دیگر زندگی‌نامه‌ها فرق می‌کند. خلاصه اگر خواستید بدانید روایت اول‌شخص نویسنده از زندگی طلبگی قریب ۱۰۰، ۱۵۰ سال پیش چطور بوده و مردم چطور بوده‌اند و سیاست و اقتصاد و حوزه و عشق و خانواده و دوستی و جنگ و وبا و قحطی و مسافرت و... آن هم با یک حلاوت و طروات و نشاطی در قلم و بیان راوی، باید این را بخوانید.
        

          چنان شیفته‌ی امام صدرم کرده بود که هر جا می‌پرسیدند الگویت کیست؟ پاسخ می‌آمد "موسی صدر".
اسلوب سریع‌القلم را می‌ستایم؛ منظم و اندیشیده و هدفمند.
        

          تو مدت کمی حین فراغت ۶ جلد از مجموعه ۷ جلدی را خواندم؛ اما وقتی به این آخری رسیدم، درست از وسط‌های داستان از خواندنش دست کشیدم. تنها و تنها برای خاطر این که نفهمم چه خواهد شد! آن‌قدر که دوستش داشتم و آن‌قدر که از یک پایان تراژیک می‌ترسیدم. بعد از ماه‌ها وقفه اما، ذره‌ذره و با ترس‌ولرز، مابقی‌اش را هم خواندم. داستان اوجش تا همین وسط‌هاست، این آخرش دیگر مؤخره‌ای است برای حسن ختام. برایم جذاب بود.

پ.ن.
راستش دیگر نتوانستم تمامش کنم، فرسایشی شد و دیگر جذابیتش را از دست داد.
        

          با کتاب‌خوانی انسی نداشتم. دوستی گفت با اُ. هنری شروع کن. واقعاً مجذوب کننده بود. یاد پایان‌های غیرمنتظره‌ی آمیخته با طنزش هنوز بعد سالها لبخند بر لب می‌نشاند.
        

          مرگ ایوان ایلیچ و سربه‌زیر داستایوفسکی را اینجا خواندم؛ کنار تعدادی داستانهای دیگر. از اولین تجربه‌های داستان‌خوانی‌ام بود.
        

          یادش به‌خیر؛ آن روزها هفته به هفته انتظار می‌کشیدیم قسمت جدیدش را در کانال تلگرامی‌اش قرار دهد و چه جوری هم پیگیری می‌کردیم و نویسنده را اطلاعاتی‌ای چیزی فرض می‌کردیم😂. خیلی یادم نیست؛ مقداری از زندان حیفا و مقداری هم از شکار حیفا خاطرم هست. خصوصاً نماز جماعت با البغدادی😂😂😂
        

          سالها پیش خواندمش. متون شهید را به هم چسبانده، خوب هم چسبانده؛ گسستی احساس نمی‌شود. عبودیت خودش متخصص فلسفه است و این کارش خیلی متواضعانه است که بیاید تراث دیگری را چنین احیا کند. خدای جزای خیرش دهاد. خوبیش این است که معجم و راهنمای آثار فلسفی شهید است. از هر مبحثی ارجاع داده به مجموعه آثار شهید، آن‌جا که تقریر جامع‌تر و کامل‌تری هست. خلاصه خیلی خوب است. یکبار هم شده تورقی کنید.
هرکس کتاب خوبی بخواند، شمعی در تاریکی جهل افروخته.
        

          حتماً حتماً حتماً بخوانید. با همه عناوین مشابه فرق دارد.
تمام کتاب بسط این ایده است که ساختار مقاله همان ساختار گفت‌وشنودهای معمول خودمان است، فقط قدری سر و وضع رسمی‌تر به خود گرفته؛ حالا چطور؟ بروید بخوانید. ترس آدم را از نوشتن می‌ریزد. کلی مثال هم دارد. پشتوانه مطالبش هم سالها تجربه‌ی نویسندگان و بارها ویرایش و تجدید چاپ نسخه اصلی آن است. برای من که از کتاب‌های تاثیرگذار بود.
        

          از آنها که هم زینت قفسه‌های کتابخانه است، هم زینت‌بخش قفسه‌های اندیشه‌ی آدم. افلاطون که معرف حضورتان هست؟ نیست؟!
        

          راوی گرچه بسیار در تخریب شخصیت او تلاش می‌کند، اما خودِ روایت چیز دیگری نشان می‌دهد. خُب، می‌شود حدس زد مخاطبانش را از قبل مشخص کرده. ترجمه‌ای قابل قبول است.
دوست دارم بقیه ترجمه‌هایش را هم بخوانم. خداوند روزی کناد.
        

          نوشته‌های علامه طباطبایی خیلی خوب است. مگر می‌شود نخواند؟ راقم این سطور خودش خیلی هایشان را نخوانده اما همان‌هایی که خوانده اثر خوبی بر او گذاشته و چون زیر زبانش مزه کرده همیشه هوس دارد بقیه را هم بخواند. کاش خدا بخواهد که بخواند.
        

          علی‌مانُقِل درس‌گفتارهای کلام ایشان بوده برای جمعی از فضلای حوزه. متین و وزین می‌آید یک‌دوره عقاید را بر ممشای خودش شرح می‌دهد. با توجه به مخاطب، علمی است و با نظر به نویسنده دقیق است. می‌خواهید چیز جانداری بخوانید و زبان مشترک با حوزوی‌های چند نسل اخیر پیدا کنید این را بخوانید.
زبان مشترک چیز مهمی است و بین خیلی‌هایمان مفقود است.
        

          نویسنده خوش‌قلم است. مرتب می‌نویسد و واژه‌های دل‌چسب می‌آورد. کتاب تألیفی است. وزین هم هست. از خواندنش بهره می‌برم. چاپی هم که دارم صحافی نفیسی دارد و خیلی خوش‌دست است؛ روبان هم دارد و از این روکش‌ها. خلاصه همین چیزمیزهاست که دنیای کوچک ما کتابی‌ها را زرق‌وبرق می‌بخشد.
        

          کار ویرایش را با این آغاز کردم. مفید و بصیرت‌بخش است. هنوز باش کار دارم.