یادداشت امیرحسین امانی

        سالها پیش خواندم. آن موقع بیشتر برای جذابیت عرفان و کشف و کرامت. راستش خواندنش چندان هم راحت نبود، طول کشید. حتی خاطرم نیست به پایان رساندم یا نه، بس که بعضی جاها تخصصی می‌شد. اما هنوز توی کتابخانه دارمش و حالا می‌دانم چرا باید داشته باشمش یا چرا باید به دیگران توصیه‌اش کنم. خلاصه‌اش اینکه به هرچه فکر کنی و مشغول آن باشی روحت به همان سمت رشد می‌کند، چه بهتر که این توجه مصروف به اولیای خدا باشد. از اولیای خدا ممنونیم.
پ.ن.
حجت‌الاسلام حاج شیخ محمدحسن وکیلی دام توفیقه کتاب را عالمانه و روان شرح کرده و صوتهایش در فضای مجازی موجود است. حتما به چندتایی از آن گوش دهید تا فضای متن را بهتر درک کنید.