چندان خوش ندارم توصیه‌اش کنم
      

        خیلی وقت پیش... فکر کنم تا آخر نرساندم و دیگر هم پیگیر نشدم. فقط یادم هست است فهمیده‌ای بود😅
      

        اگر کتابچه‌های داستانی کودکانه که چندتایی دوروبرم پیدا می‌شد را حساب نکنم، این اولین کتابی بود که در کودکی و دوران ابتدایی خواندم. اصلا یادم نیست چند ساله بودم یا حتی داستان نسخه کامل بود یا خلاصه، فقط یادم هست جلد سبزی داشت و ابعادش هم خیلی بزرگ به نظر می‌آمد (کوچک بودن جثه من هم طبیعتاً بی‌تاثیر نبود،) به هر حال هنوز آن قسمت که توی یخ‌های قطبی گرفتار شدند و برای ذوب کردن یخ از گردش آب توی قسمت‌های پر حرارت ناتیلوس استفاده کردند را خاطرم هست، یا احیانا انگیزه نمو از غرق کردن کشتی‌ها. راستی انگیزه ‌اش چه بود؟
      

        برایم جالب است که چطور طرح این داستان آمده توی ذهن خانم رولینگ... خیلی هنرمندانه حوادث پشت سر هم ردیف می‌شود و هر قدر هم که غریب باشد اما به نظرم خوب از پس جفت‌وجور کردنش برآمده. حیف که توی ادبیات خودمان یک فانتزی معاصرانه دل‌ودرست نداریم که نداریم. داریم؟
      

        متن عربی چاپ جامعه مدرسین را روخوانی می‌کردم، روزی چند ورق. واقعاً مغتنم! گمان نکنم کسی عقبه سطر سطر مکتوبات علامه را بداند و آن وقت بخواهد سرسری بگذرد.
      

        داستان خوب پیش می‌رفت، اما از نمادپردازی‌ها خوشم نیامد. بماند که ترجمه نتوانسته مثلاً لهجه هگرید را در فارسی آشکار کند. بعضی چیزها را هم تعجب کردم که قلم گرفته نشده. قدری از زندگی نویسنده خواندم و دیدم از حال و هوای آن‌طرفی‌ها سر در نمی‌آورم. لابد خوشند دیگر. ای کاش قبلا فیلمش را ندیده بودم؛ اینطور زیاد لذت نمی‌برم، مدام تصویر بازیگران مزاحم می‌شود. هنوز نمی‌دانم خواندن اینها برای بچه‌ها خوب است یا نه؟ 
      

        "هم سوخته شمع ما... هم سوخته پروانه"
اما  این... ماجرای پروانه شدنش است.
      

        شازده کوچولو را خواندم؛ دیر اما بالاخره خواندمش. دیگر وقتی می‌گویند شازده کوچولو حدیث نفس نمی‌کنم که چیست این شازده و کیست و شرم از حسرت نادانی بر جانم نمی‌نشیند. می‌بینید که همه‌اش از خودم بود، شازده کوچولو خیلی هم محلی از اعراب نداشت!
      

        اوایل که رفتم سراغش می‌خواستم ببینم این آقا نجفی با آن سیاحتِ غرب پرحرف‌وحدیث‌اش و آن هاله افسانه‌ای‌اش که بوده و چه گفته؟ دیدم شیخ شوخی است. خیلی با خاطراتش خندیدم و خیلی چیزها فهمیدم. سرگذشت خودنوشت یک عالم دینی با دیگر زندگی‌نامه‌ها فرق می‌کند. خلاصه اگر خواستید بدانید روایت اول‌شخص نویسنده از زندگی طلبگی قریب ۱۰۰، ۱۵۰ سال پیش چطور بوده و مردم چطور بوده‌اند و سیاست و اقتصاد و حوزه و عشق و خانواده و دوستی و جنگ و وبا و قحطی و مسافرت و... آن هم با یک حلاوت و طروات و نشاطی در قلم و بیان راوی، باید این را بخوانید.
      

        چنان شیفته‌ی امام صدرم کرده بود که هر جا می‌پرسیدند الگویت کیست؟ پاسخ می‌آمد "موسی صدر".
اسلوب سریع‌القلم را می‌ستایم؛ منظم و اندیشیده و هدفمند.
      

        تو مدت کمی حین فراغت ۶ جلد از مجموعه ۷ جلدی را خواندم؛ اما وقتی به این آخری رسیدم، درست از وسط‌های داستان از خواندنش دست کشیدم. تنها و تنها برای خاطر این که نفهمم چه خواهد شد! آن‌قدر که دوستش داشتم و آن‌قدر که از یک پایان تراژیک می‌ترسیدم. بعد از ماه‌ها وقفه اما، ذره‌ذره و با ترس‌ولرز، مابقی‌اش را هم خواندم. داستان اوجش تا همین وسط‌هاست، این آخرش دیگر مؤخره‌ای است برای حسن ختام. برایم جذاب بود.

پ.ن.
راستش دیگر نتوانستم تمامش کنم، فرسایشی شد و دیگر جذابیتش را از دست داد.
      

        با کتاب‌خوانی انسی نداشتم. دوستی گفت با اُ. هنری شروع کن. واقعاً مجذوب کننده بود. یاد پایان‌های غیرمنتظره‌ی آمیخته با طنزش هنوز بعد سالها لبخند بر لب می‌نشاند.
      

        مرگ ایوان ایلیچ و سربه‌زیر داستایوفسکی را اینجا خواندم؛ کنار تعدادی داستانهای دیگر. از اولین تجربه‌های داستان‌خوانی‌ام بود.
      

        یادش به‌خیر؛ آن روزها هفته به هفته انتظار می‌کشیدیم قسمت جدیدش را در کانال تلگرامی‌اش قرار دهد و چه جوری هم پیگیری می‌کردیم و نویسنده را اطلاعاتی‌ای چیزی فرض می‌کردیم😂. خیلی یادم نیست؛ مقداری از زندان حیفا و مقداری هم از شکار حیفا خاطرم هست. خصوصاً نماز جماعت با البغدادی😂😂😂
      

        آقای اسلامی را با یادداشت‌هایش می‌شناسم، خصوصاً معرفی و نقد کتابهایش. زمانی پی متنی می‌گشتم که راه ارزیابی آثار مکتوب را نشان دهد. آن زمان تنها این را پیدا کردم. هنوز نخوانده‌ام.