یادداشت امیرحسین امانی

        "اگه بخوام برات توضیح بدم، چند برابر عمرت زمان نیازه"
بالاخره نرومنسر هم تمام شد. شروعش با اشاره استادم سر کلاس بود، فقط برای اینکه ببینم گیبسون چطور اولین بار سکه سایبراسپیس یا بهتر بگویم سایبرپانک رو به نام خودش ضرب کرد. از داستان هم لذت بردم هم نه، چرایش برای خودم هم خیلی معلوم نیست. موضوعش در کل جالب بود [افشای داستان] یک هوش مصنوعی که گروهی را برای هک و آزاد کردن خودش استخدام می‌کند و اینکه چطور امور مختلف را دستکاری می‌کند تا به هدفش برسد، جالب است دیگر، نه؟ 
البته به حکم از کوزه همان تراود که در اوست، به نظرم نیامد که نویسنده چندان پر باشد، شخصیتها هم مثل خودش؛ بی‌معنایی، سردرگمی، پوچی، خلاف، روان‌گردان و خلاصه حیوانیت+تکنولوژی. آخرش هم معلوم نشد چطور شد، شبیه فیلمهای نولان؛ مرد؟ خلاص شد؟یا شد چیز سومی، ادامه حیات در فضای سایبر. حالا توی چند کلمه که نمی‌شود همه‌اش را شرح داد، درست مثل همان دیالوگ وینترمیوت(عنوان آن هوش مصنوعی کذایی) که اول نوشتم.