یادداشت‌های لیآ (34)

          باور می‌کنی که غم، پیشاپیش تو
پرچم سرنوشتت را بر دوش می‌برد؟
        

          پرنده‌ی رنگین غمگین:(.

Merged review:

پرنده‌ی رنگین غمگین:(.
        

          من، زندگی رو واسه‌ی زیستن نمی‌خواستم، می‌خواستم بنویسمش، خلقش کنم، مهارش کنم، اینجا، وسط این جزیره، تو ناف دنیا.
        

          سوال‌های بد جواب‌های خوب.
        

          Love, like starlight, never dies.
        

          شبیه یک مستند بود.

《تو تا وقتی به جنگ ادامه می‌دهی نمی‌فهمی جنگیدن چه‌قدر فرسوده‌ات می‌کند. باید یکی آتش‌بس بدهد، سلاحت را زمین بگذاری، نفسی بکشی و به ویرانه‌های اطرافت نگاه کنی تا بفهمی چه‌قدر جنگیده‌ای.》
《آدمیزاد اگر گریه کردن بلد نبود حتما دیوانه می‌شد.》
        

          «ما جان به دربردیم. هم‌ تو هم من. آن‌هایی هم که جان سالم به در می‌برند یک وظیفه‌ای دارند. وظیفه‌ی ما این است که همه‌ی زورمان را بزنیم که به زندگی ادامه بدهیم وَلو زندگی‌هامان بی‌عیب و ایراد هم نباشد.»
        

          با خودم گفتم شاید بهتر است بهش سنبل‌الطیب بدهم. این چاره‌ای بود که کسب و کار من برای بیچارگی او داشت. چقدر چاره‌هایمان کم و ناچیزند.
        

          《من فقط به جوراب گوله‌شده‌اش فکر می‌کردم، به این که لحظهء آخر فقط نگران این بود که جوراب از روی سنگ لیز نخورد پایین، به این که جوراب را گذاشته بود توی جیب پیراهنش تا نیفتد پایین.》
        

          «اما ماهی سرخ كوچولو خوابش نبرد، شب تا صبح همه‌اش در فكر دریا بود.»
این ویژگی قصّه است.
        

          Powerful words can be a whisper.
        

          همه‌ی پرنده‌ها شکل پرنده‌اش بودند، امّا پرنده‌ی او نبودند.
        

          «شاید مرگ هم نوشیدنیِ سنگینی است که کمک می‌کند شب کسالت‌آوری را، که همان زندگی‌مان باشد، از یاد ببریم.»
        

          حاصل کج‌روی‌هایم
کوره راههایی است
برای رهروان.
        

          《ما روی زمینِ صاف زندگی میکنیم، روی سطح، اگرچه همچنان بلندپروازیم. ما قعرنشینان گاهی به بلندای خدایان می‌رسیم. بعضی با بالِ هنر پر می‌کشند، بعضی با مذهب عروج می‌کنند؛ ولی بیش‌تری ها را عشق پرواز می‌دهد. وقتی بالا می‌رویم، خُب ممکن است سقوط هم بکنیم. فرودهای راحت و بی‌دردسر انگشت شمارند.》
        

          می‌خوام بزرگ شدم بطری‌ بازکن‌ِ اقیانوس باشم.
        

          «فاجعه هر روز اتفاق می‌افتد. نه فقط پنجاه سال پیش که همین حالا. نه خیلی دور که همین‌جا، ور دل آبادان سبز و امن و شیک و مدرن.» ساعتش را بست. گفت:«در ضمن حق با توست. طفلک خاتون. طفلک همه‌ی آدم‌ها.»
        

          عکس یادگاری، توی پیله گم شد، لبخندهای ما هم گم شد_ به پیله رفت.
        

          شما پیر می‌شوید اما شبحتان هیچ‌وقت پیر نمی‌شود.
        

          «نمی‌دانستم چرا می‌خواهم گریه کنم ولی همین‌قدر می‌دانستم که اگر کسی از نزدیک به من نگاه می‌کرد و یا با من حرف می‌زد، اشک‌هایم از چشمانم جاری می‌شد و بغضم در گلویم می‌ترکید و یک هفته تمام گریه می‌کردم. می‌توانستم تلاطم و لبریز شدن اشک را در خودم حس کنم، مثل لیوان آبی که لبریز است و در محل ناآرامی قرار دارد.»