یادداشت‌های افسانه عزیزی (60)

            تصمیم داشتم کتاب رو سریع بخوانم اما با توجه به اینکه دو جلد رو در یک جلد چاپ کردند و با کاغذ ضخیم امکان جابجایی کم بود از طرفی دوست داشتم با آنت زندگی کنم و کامل آنرا حس کنم برای همین زمان زیادی برد تا جلد یک و دو تمام شود . در کل از این کتاب بسیار آموختم با اینکه داستان در ۱۱۰ سال پیش در پاریس می گذرد برایم خیلی ملموس بود حس می کردم  نهایت در۳۰، ۴۰سالگی خودم در تهران اتفاق افتاده است 
          

            خیلی عجیب است.  مثلا وقتی دو میلیون نفر از مردم  کامبوج از گرسنگی می مردند، پل پوت چه غذایی می خورد؟ 
نویسنده به دنبال آشپزهای تعدادی از دیکتاتورها گشته و باهاشون صحبت کرده 
حرفهای جالبی زدند . توصیه می‌کنم  حتمأ بخوانید. 
          

            «وقتی این تحقیق را شروع کردم می‌خواستم بر سه عنصر فرودستی بچه‌های کارگر افغانستانی دست بگذارم. بر خلاف رحیم که معتقد بود مردم از وضعیت آن‌ها آگاهند من گمان می کردم که کسی چیزی نمی‌داند و برای ایجاد تغییر لازم است بنویسیم ، که بخوانند و بدانند.
آن روزها هم اخبار زیادی از کودکان کار منتشر می ‌شد( حالا خیلی زیادتر ) اما من فکر می کردم کاری جدی‌تر لازم است. طولانی‌تر از گزارشی چند دقیقه‌ای»
از متن کتاب ص۱۹۵
این کتاب نوشته کسی است که از نزدیک شاهد تلاش‌های شبانه روزی‌اش برای اینکه «صدای رنج دیدگان » باشد بوده و هستم 
          

            شاید اگر مادر نبودم و دوران جوانی را پشت سر نگذاشته بودم ، نظرم فرق می کرد. اما الان معتقدم در این داستان نسبت به پدر و مادرها کم لطفی کرده، پدرها که همه بی فکر، بی مسئولیت و...۵۰درصد خیانت کار . مادرها اهل پز دادن و چشم و هم ‌چشمی و  دیدن سریال‌های بی محتوا و......
البته شاید اگر اینگونه نبود مجوز چاپ نمی گرفت ، شاید می خواست بگه بچه‌های این خانواده‌ها به پوچی می رسند و سر از اوین در می‌آورند.
درکل سبک نگارش کتاب جالب بود ، اینکه در مورد کارهای گروهی یه جمع ۵نفره نوشته و بعد تک تک آنها را از زبان خودشان معرفی می کنه و مشکلات و دغدغه‌هایشان  را می گوید 
          

            در ۳،۲کتابی که از خانم سلیمانی خواندم سعی کرده نامی از وقایع انقلاب و اوایل انقلاب ببرد ، در این کتاب هم چند خانم به قول خودش در آستانه ۶۰ سالگی بیشتر از ۳۰ سال است که با هم دوست هستند ، 
مسایل و مشکلاتی که ایشون مطرح می کنه بنظر من مال این سن نیست ، درسته من خودم که همسن ایشون هستم خاطرات زیادی از انقلاب و بعد از آن دارم اما باز هم بنظرم این خاطراتی که خانم سلیمانی همیشه از آنها می نویسد برای دست کم ۶۵ ، ۷۰ ساله های این زمان است . و  از طرفی این حجم از خیانت و دروغ و دورویی در یک جمع ۷،۶ نفره دور از ذهن است.
          

            در واقع کتاب را شنیدم نمی دانم شاید اگر خوانده بودم ،از آن بدم نمی آمد 
اما فقط می خواستم ببینم آخرش چه می شود و کی تمام می شود 
و بنظرم اینهمه ترس ، و این مخفی کاری در یک روستای کوچک زیادی دور از ذهن بود