سه سال پیش از یک نویسنده و مترجم کتابهای کودک و نوجوان پرسیدم بهترین نویسنده های نوجوان کشور چه کسانی هستند. ایشان گفت اول خانیان، دوم خانیان، سوم خانیان، بقیه هم با فاصله بعدش!
از آن موقع دنبال فرصت بودم چیزی از جمشید خانیان بخوانم.
این داستان خوب بود اما در حد چنان نویسنده‌ای که آن دوست گفته بود نبود. رابطه امیرعلی و پیرمرد لااقل سی چهل صفحه دیگر باید پرداخت می‌شد تا یک چیز خاص و یونیک ازش در بیاید. چون همه چیز این داستان همین رابطه بود.
        

          «بابا می‌گفت تو جنگل دو جور درخت داریم. اونایی که نورپسندن، یکی هم اونایی که سایه‌پسندن. بلوط نورپسنده، شمشاد نه. سایه‌پسنده! گفتم نکنه حساب اینجور چیزاس که پرده‌ها رو کشیدین.»

پیش از این «عاشقانه‌های یونس در شکم ماهی» را از جمشید خانیان خوانده بودم. این کتاب، دومی‌اش بود. لقمهٔ لذیذ یک شب قبل از خواب است.
کوتاه، شیرین، سریع، زلال، مهربان و لطیف. عین دورهٔ نوجوانی.
هرچیزی بخواهم بگویم از داستان کتاب، حیفش کرده‌ام. خیلی پیشنهادش می‌کنم.

و کلا هم به نظرم هر بزرگسالی باید هر از گاهی رمان نوجوان بخواند تا کمی به تنظیمات کارخانه برگردد!
        

          لذت بردم از خوندنش...
هرچند غم انگیزناک بود....:(
        

          به نام خداوند نور
این رمان کوتاه اولین اثر از اقای خانیان بود که بنده مطالعه کردم.  قصه ی جالبی داشت اما به نظرم‌ اگه کمی طولانی تر بود شاید بهتر و بیشتر با شخصیت ها و محتوا و فضای داستان ارتباط برقرار میکردیم. 
در کل داستان خوبی بود و برخی جملاتش واقعا به دل می نشست به ویژه  سخنان امیرعلی درباره بلوط و جنگل و درختان و نور... 
        

          مختصر بود و مفید و خوشخوان! 
کتاب داستان پسر نوجوانی به نام «امیرعلی» است که روزگار پای او را به «طبقه هفتم غربی» یک مجتمع مسکونی باز می‌‌کند تا...
شیرین بود و خواندنی!
        

          داستانی از حضور کوتاه مدت پسری غریبه در کنار پیرمردی بیمار و رویش جوانه‌ی امید و نشاط در وجود مرد... 
        

          کتاب خیلی لطیف است. بسیار مناسب برای نوجوان و بزرگسال. لذت بردم.
        

          خوش‌خوان و غم‌انگیز.
جزء کتاب‌هایی که بی وقفه خونده میشن.
        

          خیلی دوستش نداشتم و باهش ارتباط نگرفتم...در واقع چیز خاصی نداشت
        

          .
امیرعلی گفت:«کشیدن که می‌کشم.می‌گم نکنه یه وَخ بد باشه برا حالتون!»
پيرمرد با لبخند گفت:«نور؟» و سرفه کرد.آهسته و بریده بریده ادامه داد:«نور که خوبه_ تا حالا دیدی_ کسی پیدا بشه_ بگه نور بَده.»
امیرعلی گفت:«بابام می‌گفت تو جنگل دو جور درخت داریم اونایی که نورپسندن، یکی هم اونایی که سایه پسندن. بلوط نورپسنده، شمشاد نه، سایه پسنده. گفتم نکنه حساب این جور چیزاس که پرده‌ها رو کشیدین.»

تا به حال حتما برای شما هم پیش آمده است که  از آخرین باری که یک غذا را خورده‌اید مدت زیادی گذشته باشد و حالا که میل می کنید خیلی به شما چسبیده و کیف کرده‌اید آخرش هم در حالی که از دو انگشت شصت و اشاره‌ی آغشته به غذا هم نمی‌توانید بگذرید، گفته‌اید: «خیلی وقت بود یه همچنین غذایی نخورده بودم، خیلی چسبید، حیف که کم بود». طبقه هفتم غربی برای من همین احساس را داشت لطیف،ساده،مهربان،لذت بخش و کوتاه و هر چیز دیگری که بگویم اضافه است

رمانِ نوجوان است اما منِ بزرگسال را به این صرافت انداخت که در یادداشت‌های شخصی‌ام بنویسم؛ سایر آثار آقای #جمشید_خانیان بعلاوه تمام کتب نوجوان #نشر_افق . 

داستان پسر نوجوانی است که برای مراقبت از پیرمردی به طبقه هفتم ساختمانی وارد می‌شود.

#طبقه_هفتم_غربی  این لقمه‌ی لذت بخشِ لطیف را از خودتان دریغ نکنید، بخوانیدش.

#کتاب
#کتاب_بخوانید
#انتشارات_افق
#رمان_نوجوان
#لقمه_لذیذ
        

          اصلا نتونستم زمین بزارمش ، جذاب بود خیلییی
قلم و نوع نوشتنشون جالب  بود