یادداشت‌های زهرا حمزه (48)

          پنج تا داستان فانتزی که یکمی دیر خوندم. یکی ثکتا خوب بود، بقیه معمولی. و به نظرم ترجمه هم خوب بود در کل.
        

          فکر کنم یکی از جدیدترین کتاب‌های این نویسنده ژاپنیه که تو سال ۲۰۲۰ نوشته، بعد از پاندمی کرونا و درمورد نترسیدن از آینده است و اینکه قرار نیست لزوما اتفاقات خیلی بدی برای ما بیوفته. از باقی کتابای یوشی‌تکه کمتر دوسش داشتم ولی خوندنش خالی از لطف نبود و از خیال‌پردازی‌‌های  خاص خود نویسنده هم لذت بردم.
        

          به عنوان اولین داستانی که گه از لاوکرافت خوندم ناامیدم کرد.موضوع خوب بود ولی برام تازگی نداشت.و صد البته ترجمه ی بد انتشارات روزگار نو هم مزید بر این علت شد که نتونم با متن ارتباط برقرار کنم.
        

          چند وقتی می‌شه که کتاب‌های کودکی که با موضوع مرگ هستند رو لیست می‌کنم و می‌خونم. این کتاب درمورد دختریه که برادر کوچیکش رو از دست می‌ده. نیاز به گفتن نیست که بیشتر کتاب‌های این لیست به راحتی اشک منو درمیارن. ولی سوالی که دارم اینه که این کتاب‌ها رو چه زمان برای بچه‌ها باید خوند. قبل از فقدان؟ بعد از مواجه شدن باهاش؟ اگر کسی اطلاع بهتری داره کمکم کنه.
        

          تو این دنیای پر از چارچوب و کلیشه، خوندن این کتاب برای بچه‌های کوچیک که هنوز ذهنشون بسته نشده، می‌تونه برای زندگی آینده‌شون خیلی راهگشا باشه. ضمن اینکه بچه‌ها رو خیلی ابتدایی با مفهوم هنر و گالری و اهمیت اون آشنا می‌کنه
        

          ایدهه پرفکته ولی من هنوز با نثر و مدل پیش‌رفت داستان کوتاه‌های کی‌دیک نمی‌تونم ارتباط برقرار کنم. که البته ممکنه به‌خاطر ترجمه هم باشه.
        

          تموم شد بالاخره.همه ی داستان تو فاصله ی بین مرگ و زندگی ِ یه آدمی ِ..که عقب گرد های زیادی هم داره.دیگه خودتون تصور کنید وقتی یه داستان ۱۵۰ صفه ای همش تو چند دقیقه ی آخر زندگی ِ کسی باشه،دیگه چقد میتونه کشدار و حوصله سر بر باشه!!
        

          از این بیشتر خوشم اومد! هنوز با نوع روایت داستاناش مشکل دارم.ولی خب میتونم بگم این داستانش به راحتی میتونه منبع الهام برای داستان نویسی بشه.ایده خوب بود دیگه،خووب
        

          زیادی کشش داده بود.ولی اصل داستان قابل ستایشه. نگاه جزئی نگر نویسنده تو به تصویر کشیدن دردهای خاص مرد نقش اول داستان هم خیلی خوب و راضی کنندست.
        

          «نفس‌گیرتر» بهترین چیزیه که در توصیفش می‌تونم بگم. داستان سریع شروع می‌شه، حتی می‌تونم بگم خیلی سریع. لازم نیست خیلی منتظر بمونید تا دیگه نتونید کتاب رو زمین بذارید. شخصیت‌پردازی درسته خیلی عمیق نیست، ولی کافیه. صحنه‌های وحشتناک داستان مو به تنتون راست می‌کنه و یک لحظه اگه خودتون رو جای هرکدوم از زن‌های داستان بذارید، لرز به تنتون میوفته. خوندنش خیلی طول نمی‌کشه و من بهتون توصیه‌اش می‌کنم. مدت‌ها بود کتابی نتونسته بود این چنین تا صبح بیدارم نگه داره و مجبورم کنه بهش امتیاز کامل بدم.
        

          کتاب اونقدر به مساله مهمی می‌پردازه که خوندش و پرداخت بهش همیشه تازه است. کتابی که حتما و قطعا یک بار دیگه بهش رجوع خواهم کرد و بسیاری از بخش‌هاش رو علامت زدم و برای خودم یه گوشه نوشتم. از اون دست کتاب‌هاست که موقع خوندنش داشتم فکر می‌کرد به همه‌ی زن‌های مهم و عزیز اطرافم هدیه خواهم کردش. کمی بعدش تصمیم گرفتم به تمام زنان و مردان عزیز اطرافم خوندنش رو توصیه کنم. کمتر کتابی رو انقدر مطئن می‌تونم بگم که من رو به فکر واداشته و نقطه نظراتم رو درمورد بسیار از مسائل تحت‌الشعاع قرار داده. خوندن مقاله برای من کار سختیه ولی هرچقدر سخت و طولانی، خوشحالم که تو زندگیم این کتاب بهم معرفی شد و خوندمش. ممنون نیلوفر.
        

          آیا من فقط با این کتاب همذات‌پنداری کردم، یا شما هم؟
خوندش در این روزهایی که تک تک دوستامون هم دارن مهاجرت می‌کنند، خیلی زیاد قابل درک بود و البته توصیفات کتاب از شخصیت‌ها هم بسیار پخته و عمیق بود.
        

          فکر کنم من کلا همه کتاب‌هایی که مفهوم ضد جنگ دارن رو دوست داشته باشم. این كتاب آقای آلموند هم از این قاعده مستثنی نبود. داستانش زیبا و روون و ساده بود و جنگ رو از دید بچه‌ای ۹-۱۰ ساله در اواخر جنگ جهانی دوم روایت می‌کنه که پدرش مثل همه هم‌سن‌‌هاش، در حال جنگه و مادرش در کارخونه ساخت مهمات کار می‌‌کنه. جنگ ولی برای این پسربچه‌ی داستان همیشه شبیه یک علامت سواله تا اینکه اتفاقاتی میوفته ومتوجه می‌شه از جنگ بیزاره و هر شب رویای صلح می‌بینه.
        

          خیلی وقت پیش خریدم این کتاب رو. اونم به خاطر ال پاچینوش و اینکه بالاخره هفت، هشت سال پیش متریال فارسی از سلبرتی‌های محبوبمون کمتر از الان بود. یادمه یه بخش‌هاییش رو چندین بار خونده بودم و عکس‌های آخر کتاب از فیلم‌ها و پشت‌ صحنه‌شون رو انقد نگاه کرده بودم که حفظ شده بودم.
        

          این بار قرار بود همراه پروفسور لانگدن به فلورانس و ونیز بریم تا منشا طاعونی رو پیدا کنیم که قراره باعث کاهش یک سوم از جمعیت بشریت بشه. این کتاب هم مانند قبلی هاش کل ماجراش تو یه ۲۴ ساعت اتفاق میوفته. ضرباهنگ به نسبت سریعه و پر از نماده. ولی چیزی که خیلی منو سر شوق نیاورد و باعث شد امتیاز ۳ بهش بدم دو تا اتفاق بود. اول اینکه احساس می‌شد آقای دن براون برای شروع ماز های پیچیده داستانیش به باگ خورده و این داستان رو با رابرت لانگدنی شروع کنه که حافظه ۲۴ ساعت قبلشو از دست داده؛ دم دستی ترین فنی که میشد زد! مسئله دوم اما تکراری شدن روند داستاناشه. دیگه قبل از نصف که رسید، می‌شد حدس آدم خوبا کی هستن و آدم بد ها قراره چکار بکنن. منو حتا به اندازه نماد گمشده‌اش هم هیجان‌زده نکرد متاسفانه. درکل یک کتاب مثل همه کتابای دن براون بود، از مجموعه رابرت لانگدن و شاید ضعیف‌ترینش. اما درکل از خوندنش پشیمون نیستم و لذت هم بردم.
        

          مدت‌ها بود می‌خواستم بخونمش ولی در تعریفش شنیده بودم تلخه و من از ترس سراغش نمی‌رفتم. کتاب ولی شرافتمندانه‌ بود و وفادار به زندگی نوجوونی که دختر هم هست، تنها، در شهر بزرگی مثل تهران که برای آدم‌های بی‌پناه، می‌تونه ترسناک باشه. شجاعت و صبوری اعظم مهدوی رو تحسین می‌کنم و امیدوارم داستان‌های بیشتری از نویسنده برای این گروه سنی رو بخونم.
        

          خوندنش بهم خوش گذشت. کلا تو دو نشست خوندمش. بسیار گیرا و کشنده بود. داستان سوم به شخصه اگر کمتر گیجم می‌کرد، بیشتر لذت می‌بردم چون به نظرم بهترین داستان کتاب بود. داستان اول رو هم بسیار دوست داشتم و داستان دوم، رتبه سوم رو می‌گیره.
        

          ترم پیش دانشگاه، استاد جامعه‌شناسی‌مون داشت مثالی می‌زد که به این داستان اشاره کرد. بعد ازم پرسید حاجی‌آقا رو خوندم؟ که با شرمندگی ناامیدش کردم.. ماه پیش تو بساط یکی از دسفروشای خیابون انقلاب چشمم بهش افتاد و سریع خریدمش. امیدوارم گاردم نسبت به خوندن کتابای هدایت با این داستان که بسیار دوسش داشتم از بین رفته باشه..
        

          من همیشه از پزشکی بیزار بودم، از اضطراب و حساسیت زیادش. ولی کتاب رو بیشتر از تصورم دوست داشتم. بیشتر از یک کتاب ‍پزشکیِ پر از خون و چرک و کثافت، شبیه دفتر خاطرات یک آدم بود. توصیفات به‌اندازه رو دوست داشتم، نه کم بود نه زیاد. ‍پایانش(بخش مورفین) بیش‌تر از هر بخش دیگه‌ای  تلخ و واقعی بود و اذیتم کرد.
        

          نویسنده بسیار تواناست، ولی متاسفانه روند کتاب برای من یکم کند بود. یک چهارم اول رو سه از پنج می‌دم، یک چهارم آخر رو پنج از پنج و در نهایت با پایانش گریه کردم. نویسنده ارتباط متفاوت و بسیار واقعی از دو شخصیت اصلی کتاب روایت کرده که از درک کردنش لذت بردم. در نهایت این اولین کتابی بود که از سابو خوندم و احتمالا یک فرصت دیگه با خوندن کتاب بعدیش بهش بدم.