یادداشت‌های بردیا طهماسبی (46)

          نمی‌دونم یه سری خواننده‌ها با توجه به ناآگاهی از ارزش‌های نویسنده میان کتاب رو میخونن، چه انتظاری دارن اما؛ به نظر من که هم فن موراکامی‌ام و هم خیلی ادبیات ژاپن رو دوست دارم، این اثر یه رمان جمع و جور، پر معنا، ساده اما تخیلی و با چاشنی آهنگ های سلیقه‌ی موراکامیه. البته دوتا نکته‌ی ریز اما جالبی که داره، در دفاع از غرب‌زده نبودنه یا چی نمی‌دونم اما کافکا داخل این رمان یه کتاب از ناتسومه سوسه‌کی که یکی از بزرگترین نویسنده‌های ژاپنه می‌خونه و نشون میده نویسنده که اون کتاب رو شخصیت دوست داره و همچنین هزار و یک شب رو می‌خونه و اصلا داخل این اثر شخصیت به کتاب و ورزش خیلی علاقه داره و قائل بر اینه که روح رو آروم می‌کنه. داستان این رمان اما نمیشه گفت خیلی ولی واقعا پیچیدس و نیاز به تمرکز زیادی روی خط داستانی داره تا متوجه شه خواننده. در کل لذت بردم و انتظاری که از موراکامی داشتم برآورده شد.
        

          این جلد فقط تو اون سالی که چاپ شده قشنگ بوده. و هیچ نکته‌ی مثبت آن چندانی جز روان بودن روایت که البته اینم گاهی بخاطر جزییات کم مشکل حساب میشه، نداره. واقعا فیلم رو ترجیح میدم.
        

          واقعا پایان غم انگیز و ناگهانی داشت.
        

          فقط داستان اصلی که اسمش رو مجموعس. واقعا منو غرق خودش کرد.
        

          حد روانشناختی بودن داستان وقتی خوندم برام زیاد بود
        

          از داستانای رانپو فقط خون می‌چکه
        

          داستان ساده ولی در تعلیقی داشت.
        

          چند سال پیش خوندم ولی یادمه داستان جالبی داشت و شخصیت اول به یاد موندنی.
        

          از روی بازی بود و خیلی از توقعم بالاتر. واقعا لذت بردم خوندمش.
        

          خط داستانی جالب و شخصیتای به یاد ماندنی داشت، اولش هم نوشته‌ی ریک ریوردن راجب کتابه
        

          سلیقه‌ی من نبود ولی مفهوم جالبی داشت...
        

          بهترین داستان کوتاه های ترسناک رو تو این مجموعه خوندم؛ مخصوصا داستان خود آر‌.ال.استاین که پلات توییست واقعا مریضی داشت.
        

          شخصیت‌هاش فقط حک شدنین تو ذهن. البته داستانی که مربوط به خواب بود هم واقعا جای فکر داره ولی در کل لذت بردم از خواندنش.
        

          داستان‌هایی مثل داستان‌های این کتاب رو باید حداقل بعد هر کدوم نصف ساعت وقت برای فکر به داستان بزاره خواننده و من لذت بردم از قلم و شخصیت‌هاش.
        

          واقعا تقابل این دو شخصیت که یکیشون به کل از اجتماع مطروده خیلی جالب تو روند داستان اومده و توصیف شده. خیلی هم روان جلو می‌ره.لذت بردم از خواندنش.
        

          بهترین رمانی که از دارن شان خوندم در حال حاضر..
و واقعا زندگی کردم باهاش.
        

          به عنوان تراژدی سیاه‌پوست‌ها کمی ضعیف بود اما؛
متن واقعا روان و جذابی داشت.
        

          جزو سرترین فانتزی‌هایِ ایرانی با  استفاده از حکیمِ معروف و شخصیت‌های حماسه‌آفرینش..
        

          بعضاً میگن زرد. 
گاهی هم میگن عامه‌پسند ساده.
من همه‌ی جملات به جز "عشّاقی که همیشه پنج قدم باهم فاصله دارند" رو ریختم دور؛ 
و این اثر به شدت زیبا رو خوندم..
        

          روند کند پیش رفتن کمی از جذابیت کم کرده..