یادداشت‌های لی‌لی (17)

          قبل از خوندن اثر به یک نشست ادبی با حضور استادِ روس‌زبانم رفتم و طبق نظر ایشون شخصیت مرد، کاملا بی‌عرضه و حتی احمق بوده که تا به حال نتونسته حتی عادی زندگی و اندک دوستانی داشته باشه.
بعد از خوندن اثر، من هم با کمی رقت‌انگیز و حقیر بودن اون (نه به شدت استادم^^) معتقدم. 
در نهایت اما از خوندنش لذت بردم و پیشنهادم اینه که ترجمه روان‌تری رو انتخاب کنید :)
        

          «تمساح، داستان دادگرانه درباره تمساحی که آقایی را 
در سن پختگی و با ظاهری برازنده زنده زنده در تیمچه به 
تمامی و بی‌باقی بلعید؛ و پیامدهای ماجرا‌»
این خلاصه‌ای از کتابه. اگر مقدمه‌ی اول کتاب رو که مترجم 
نوشته رو نخونین، یکمی داستان عجیبی داره. (در حالی که از 
اوضاع سیاسی اقتصادی روسیه، اواخر قرن ۱۹ بی اطلاع باشین)

ولی با توجه به مقدمه مترجم و پیش‌گفتاری که خود داستایفسکی در مورد اثر نوشته، انتقادش راجع به قوانین اقتصادی و جذب سرمایه اروپایی در روسیه رو خیلی جالب بیان کرده.
        

          از اون کتاباییه که خیلی جمله‌های جالب یا تکان دهنده نداشت. هر قسمتی از اون داستان یک نفره که قراره روی صندلی بشینه و به گذشته یا آینده بره. که به شدت ذهنم رو درگیر می‌کرد که اگر من بودم چیکار می‌کردم،چه حسی داشتم یا چه واکنشی نشون می‌دادم. مهم‌ترین نکته داستان هم اینه که گذشته یا آینده تغییر نمی‌کنه، این نگاه ماست که ممکنه تغییر کنه و حال بهتری رو برامون رقم بزنه.
        

          بهترین رمان ایرانی که خوندم. پر از جریان سیال ذهن و پرش‌های زمانی. عاشق موومان سومش شدم ^^
        

          روایت هزاران نوشای قدیم و جدید ( به نمایندگی از تمام دختران و زنان ایران)، که قربانی تعصب‌های افراطی پدران، برادران و شوهران‌شان می‌شوند. و چه عشق‌هایی که به کام مرگ رفته است.
        

          خیلی مبهم و عجیب غریب بود. متوجه کلیت داستان بودم انگار نبودم. انگار هم فانتزی و هم رئال بود. 
        

          روایت ۲۴ ساعت چند خواهر و برادر که بسیار روان و به غایت دلپذیر بود از لحاظ تصویرسازی که از محیط داشت.
        

          داستانی از یک مرد میانسال و زمانی که مرگ در می‌زند. احساس تردید و پوچی نسبت به تمام سال‌های زندگی. احساس اینکه تمام زمان‌عا را هدر یا از دست داده است و در عین حال کمالگرایی و تمایل به نامتناهی بودن زندگی. خواهان زندگی ابدی و ادامه حیات که شاید تغییری در راه خود دهد.
        

          داستان زندگی روزمره یک زن ارمنی در سال های قبل انقلاب در جنوب کشور. جزئیاتی که جز خود زن هیچ شخص دیگه‌ای نمی‌تونه بفهمه و درک کنه و از بیرون کاملا ساده و عادی و گاهی بی معنا به نظر میاد و حتی گاهی اصلا به چشم نمیاد.
        

          خیلی خیلی دوستش داشتم. داستان زنی در دوره چهل سالگی که بعد بیست سال یاد عشق دوران جوونی ش میوفته و یادآوری اون خاطرات. چیزی که باعث میشه خیلی دوستش داشته باشم فرهاد همسر آلاله‌ست که چقدر خوب همسرش رو درک کرد و بهش زمان داد تا این دوره حساس رو طی کنه و حس اعتمادی که بهش میداد و احترامی که بین‌شون بود.
        

          اوایلش جذبم نکرد. چند باری تا صفحه بیست خوندم و ادامه ندادم و چون خیلی تعریف شده بود بالاخره ادامه دادم و واقعا لذت بخش بود گ. آشنایی کم کم آقای اوه با همسایه جدید و آب شدن یخ بین‌شون. راه دادن بقیه به زندگیش باعث شد جمله « درمون یه انسان یه انسان دیگه است » رو یادم بیاد. 
        

          دارای نثری افسرده و غمی بی‌انتها. داستان کوتاه‌هایی از نقش اصلی‌های طرد شده در زندگی. پوچ گرایی زیاد و تهی از امید.
        

          موضوعش برام تکراری بود و خیلی از روندش خوشم نیومد ولی اگه چیزی راجع به اختلال بروز احساسات نمی‌دونید شاید براتون جالب باشه
        

          داستان شخصی نویسنده  از روزی که فهمید سرطان داره. اون یکسال از اون روز رو  بادقت و با جزئیات خیلی گیرا روایت کرد و چه جانکاه و پر درد بود و چه گریه‌ها که نکردم. بسیار از روند کتاب و جملات ساده‌ش لذت بردم ولی اگه با خوندن جزییات درد یک نفر و روزهای پایانی اون اگه حالتون بد میشه پیشنهاد نمی‌کنم.
        

          داستان های خیلی کوتاه، مبهم و مرموز با پایان باز که خیلی هم مفهوم خاصی نداره.
        

          کتاب به شدت سلیقه‌ایه و بیشتر جملاتش مربوط به کپشن  نوشتن میشه ولی چون در دوران نوجوونی خوندمش به شدت دوستش داشتم. عاشقانه‌ای کم و فضای روستایی و توصیفات زیبایی داشت که میتونه قابل توجه باشه.
        

          از همون اول که شروعش کردم باعث غلیان احساس در من شد و میشه گفت بیشتر کتاب رو با چشمای پر از اشک خوندم. درباره دوره‌ی جنگ جهانی دوم و اشغال ایران توسط انگلیس و روس‌ها، وقایع در شیراز. انقدر شیرین و زیبا نوشته شد که با لذت تمام خوندمش. و یوسفِ « سووشون » دومین مرد مورد علاقه من بعد از فرهادِ «چهل سالگی» هست.