یادداشت‌های LUNA MOONY (22)

          چندین دهه ی دیگر
وقتی که جوانیم مرد و سایه ی فرسودگی و پیری بر چهره ام آشکار گردید ، موهایم به سفیدی ابرهای آسمان شد ، احساساتم به اعماق چشمان هجوم برد و شوقی که در چشمانم میدرخشید جای خود را به لبخند
ی کمرنگ داد ؛ 
فارغ از هرگونه دغدغه ای بر روی صندلی گهواره ای ، روبه روی شومینه می‌نشینم و همانطور که قهوه مینوشم ، کتاب میخوانم 
و قطعا آن کتاب هری پاتر است 
?After all this time_
!Always_
        

          شمارش از دستم در رفته 
ولی شاید این بیست و پنجمین باری باشد که فصل حکایت شاهزاده را میخوانم 
شاید این بیست و پنجمین باری باشد که میخوانم :
« دنیا  به آخر رسیده بود . پس چرا جنگ تمام نمیشد ؟ چرا سکوت هولناکی فضای قلعه را در بر گرفته بود ؟و چرا تمام جنگجوها دستانشان را پایین آورده بودند؟ ذهن هری در حال سقوط بود و به طرز مهار ناپذیری به دور خود میچرخید زیرا امکان نداشت ......... مرده باشد . تمام نشانه های برخاسته از حواسش دروغ بود»
و شاید این بیست و پنجمین باری باشد که با تک تک کلماتش اشک میریزم
        

          وقتی شروع به خوندن کتاب های هری پاتر کردم فقط ده سالم بود و یواش یواش داشتم به سمت یازده سالگی پیش میرفتم
میشد گفت دقیقا همسن و سال هری بودم و اصولا یه سال اولی توی هاگوارتز به حساب میومدم...
الان شش سال میگذره و من هنوز عاشق این افسانه ام
افسانه ای که در اعماق قلبم، جایی خالی از سکنه به وجودش باور دارم.
در حال حاضر من باید یه سال ششمی تو هاگواتز باشم ؛
 ولی متاسفانه جغدی که قرار بوده نامه رو بهم برسونه شش ساله که راه رو گم کرده ! 
اون الان شش ساله که گم شده!!
من از پرفسور مک گوناگال و سایر مسئولین هاگوارتز خواهشمند پیگیری و نظارت هستم . با تشکر فراوان
        

          «از رمان های ایرانی بدم میاد»
پاسخ تکراری و قاطعانه ی هر دفعه ام بود . گفتند مگر تا به حال خوانده ای؟ خوانده بودم . پر از کلیشه ، تکراری و خسته کننده 
خوانده بودم ؛ اما اشتباه انتخاب کرده بودم
خوانده بودم ؛ اما با دل و جان نخوانده بودم
خوانده بودم؛ اما موضع گیری کرده بودم
و حالا پشیمانم 
چه شد که پشیمان شدم؟ داستان مفصلی دارد...
قبول داشتم که ادبیات فارسی دنیایی شیرین و بی حد و مرز دارد
قبول داشتم که شاعران بسیار متبحری دارد
قبول داشتم که هستند نویسندگان ایرانیی که قلمشان قوی است
آنقدر که میشود در نوشته هایشان غوطه‌ور شد 
قلمی آنچنان قوی که با خواند تک به تک کلمات تپش قلب میگرفتم از هیجانی که در وجودم ایجاد میشد با تمام وجود میخواستم گریه کنم
قبول داشتم...
اما موضوع چیز دیگری بود
رمان ایرانی ! چیزی که مرا به وجد بیاورد . داستانی که من را محو خود کند.
زندگی نامه و شرح حال نمیخواستم ؛ داستان میخواستم 
چیزی که به کمک آن بتوانم فرار کنم 
از چه ؟ از همه چیز ! از خود  ،‌ از  افکار ، از دنیای خسته کننده ی بیرون
باور داشتم که همچین رمانی پیدا نمیشود
دوستانی برایم از « سمفونی مردگان »گفتند 
تا فهمیدم نویسنده اش ایرانیست ، خندیدم 
گفتم باشه میخوانم
اما نخواندم ! چرا؟ خودم هم نمیدانم. و حال پشیمانم 
بارها از کنار « سمفونی مردگان» در صدها کتابفروشی گذشتم ولی نخریدمش
چرا ؟ خودم هم نمیدانم . و حال خودم را سرزنش میکنم
اما سرنوشت جور دیگری برایم نوشته شده بود و نمیشداز آن فرار کرد
اگر خیابان انقلاب رفته باشید خوب میدانید که چه حال و هوایی دارد...
رفته بودم تا چند جلد از کتاب هایی که نمیخواستم را با چند رمان عوض کنم
فروشنده برایم هزینه ای معین کرد و گفت  که به اندازه ی آن کتاب بردارم
تا میتوانستم گشتم 
با کلی وسواس انتخاب کردم
رمان هایی از نویسندگان معرف و قوی ؛ هر کتابی مرا راضی نمیکرد
هنوز میتوانستم یک جلد دیگر بردارم
اما چیزی که میخواستم را پیدا نمیکرد 
هر چه کتاب باقی مانده بود ژانر دلخواه من نبود 
و باز هم « سمفونی مردگان»
به ناچار و با بی‌میلی برش داشتم 
آمدم خانه و کتاب های جدیدم را در کتابخانه چیدم ؛ همه ی کتاب های جدیدم را بجز « سمفونی مردگان » ... حس نمیکرد مطعلق به من است
از دستش عصبانی بودم بی دلیل! نمیدانم چرا؟
نخواندمش ، نخوادمش و نخواندمش
ایام امتحانات بود . نمیتوانستم به سراغ کتاب های هیجانی بروم و از طرفی هم نمی‌توانستم نخوانم...
معتاد خواندن شده بودم... 
باید چیزی برای خواندن می‌بود...
« سمفونی مردگان » در بالاترین قفسه ی کتابخانه ؛ جایی که اصلا دیده نشود
و من بازهم به ناچار برش داشتم
بازش کردم شروع کردم به خواندن
جمله بود یا اقیانوس؟ من که نخواندمشان؛ من لابه لایشان غرق شدم
پلک هم نمیزدم، نفس کشیدن یادم رفته بود
و آیدین که چقدر شبیه من بود
آیدای عزیزم و سورمه لینا... 
چه بر سر پدر آمد؟
اورهانی که توجه مادر را میخواست
و یوسف ! یوسفی که بود اما چه فایده ؟ که میداند در میان همه به او چه گذشت؟
مهر و خشم ، عشق و کینه ، خضوع و طمع...
بله ! این «سمفونی مرگان» بود
نه فقط یک داستان؛ یک زندگی
پر از مفهوم
میگفتم « از رمان های ایرانی بدم میاد» ببخشید زود قضاوت کردم
و حال خودم را سرزنش میکنم
« سمفونی مردگان» دیدم را به طور کامل عوض کرد
میخواهم همینجا از تمام نویسندگان رمان ایرانی معذرت خواهی کنم 
و به خصوص از اقای « عباس معروفی» 
شاید روزی من هم توانستم این مسیر را ادامه دهم
        

          تا مدت ها ذهنم رو درگیر خودش کرده بود
        

          این کتاب از زاویه ای به یکسری مسائل نگاه میکرد که هیچ وقت بهش توجه نکرده بودم
اما اون جذابیتی که انتظارش رو میکشیدم احساس نکردم
قلم نویسنده رو دوست داشتم ولی روند کند داستان باعث میشد حوصله ام سر بره و علاقه ای به ادامه دادن کتاب نداشته باشم
        

          دنیای کودکی رو خیلی قشنگ به تصویر کشیده
برای خواهرم میخوندمش ولی اونقدر داستان های جودی و دوستاش برام جالب و بامزه بود که نتونستم تحمل کنم و قبل از اینکه کتاب رو برای خواهرم کامل بخونم خودم دو ، سه جلد بعدی رو جلو جلو خونده بودم

        

          اولین کتابی بود که خودم تنهایی خوندمش
یادمه وقتی کتاب رو بستم احساس میکردم از یه دنیای هیجان انگیز و شیرین پرتم کردن توی این دنیا 
احساس میکردم کلی از آدمایی که میشناختم یهو غیبشون زده 
دیگه نه رمی پیشم بود نه ارباب ویتالیس
کتابی بود که کاملا احساس حضور میکردم در تمام اتفاقات ، صحنه ها و مکان هاش
شیرینی و تلخی داستان رو حس کردم و به لطف نویسنده تونستم با تمام شخصیت ها همزاد پنداری کنم 
فکر نمیکنم دیگه کتابی مثل بیخانمان پیدا بشه
        

          وقتی 9 سالم بود تصمیم گرفتم بخونمش 
کاملا خودم رو جزئی از داستان میدونستم 
با کار های پینوکیو حرص میخوردم، میخندیدم ، ناراحت میشدم و حتی بعضی اوقات اونقدر از دستش عصبانی میشدم که دیگه دلم نمیخواست کتابو بخونم
هیچ وقت ذوقی که بعد تموم کردنش داشتم رو یادم نمیره
خلاصه که شیرینی این کتاب هنوزم من رو به بچگیم میبره
        

          اینکه خیلی زود داستان بسته شد رو دوست نداشتم
کتابخانه‌ی ارواح قوی تر بود 
        

          قلم نویسنده ساده بود و داستان هم به همون اندازه ساده
اما دغدغه ی نویسنده رو در هر سطر از کتاب میشد دید 
وقت زیادی از ادم نمیگیره و ارزش خوندن رو هم داره
کتابی نبود که بشه بگم خاصه ولی بد هم نبود
        

          به نظرم چیزی که کتاب های ویکتور هوگو رو قشنگ میکنه استفاده ی هوشمندانه ی ایشون از پارادوکس هاست
پارادوکس هایی که شاید در کنار هم اصلا معنی ندن اما جایی که ویکتور هوگو اونها رو به نمایش میگذاره بیشترین و قوی ترین معنی ها رو از خود نشون میدن و به بهترین نحو ممکن خواننده رو متوجه منظور و احساسات نویسنده میکنن
        

          نتیجه طمع‌کاری و انتقامجویی خیلی قشنگ به تصویر کشیده شده بود
شاید درنگاه اول اینطور به نظر نرسه اما مفاهیم زیادی در جملات این کتاب تنیده شده 
قلم نویسنده ساده و خیلی دلنشین بود و توصیف دریا و فضا سازی داستان هم عالی بود
        

          حال و هوای این جلد نسبت به بقیه ی مجموعه کاملا متفاوته 
با تمام سادگی داستان میشه اون رو یه شاهکار معرفی کرد
نمیدونم مشکل از ترجمه هست یا قلم خود نویسنده به این شکله اما اون جاهایی که نیاز داری غرق داستان بشی و با شخصیت ها همزاد پنداری کنی دقیقا مثل روزنامه خوندن میشه صحنه های نبر و تعقیب و گریز ها خیلی سطحی نوشته شده و اصلا هیجان رو منتقل نمیکنه 
اما خود ایده و روند داستان معرکه و خلاقانه س 
سفر به تشبان در طول این جلد واقعا جذاب بود و اگه دقت کنید میبینید که معماری تشبان و نوع لباس هاشون به شدت شبیه خاور میانه هست و حتی یک جای کتاب هم شمشیر های هلالی تشبان و شمشیر ها صاف نارنیا باهم مقایسه میشه 
همه ی اینها باعث میشن که وقتی به مردم تشبان و عقاید اونها نگاه میکنم کمی ناراحت بشم
ما در طول این داستان آراویس اهل تشبان رو میدیدیم که به اسم آزادی بیان  میخواست به نارنیا بره اینها شما رو یا چی میندازه؟
اما خب باز هم میشه این رو نادیده گرفت و تماما یه اتفاق برداشت کرد که نویسنده میخواسته جایی رو در نقطه ی مقابل نارنیا خلق کنه و خوشبین باشیم که هیچ سیاستی پشت این داستان نیست
و درکل این جلد از دو جلد قبل خیلی قشنگ تر و جذاب تر بود 
و میشه از نارنیا  به عنوان برترین های فانتزی_تخیلی  یادکرد
        

          من به شخصه این جلد رو بیشتر از بقیه ی  مجموعه دوست داشتم و خب میشه گفت داستان نسبتا قوی تر و مفهومی تری رو دنبال میکرد

        

          کتابی پر مفهموم و بی اندازه زیبا 
با این کتاب ما میتوانیم احساسات رو از هیولا کوچولوی دوست داشتنیی که هیچ احساسی رو درک نمی کرد بیاموزیم
فقط من احساس میکنم پایان داستان جای کار داشت و میتونست خیلی بهتر باشه
        

          کتابی غمگین و شیرین 
من به شخصه بعد خوندن این کتاب تا سه ماه تمام نتونستم کتاب جدیدی رو شروع کنم چون به حدی شخصیت پردازی این کتاب قوی هست که نمیشه لحاظه ای از یاد بردش و جملات تأمل برانگیز این کتاب تمام مدن جلوی چشماتون میاد
هردو در نهایت میمیرند کتابیست که زندگی را در بیست و چهار ساعت  از اول به شما می آموزد و بعد خوانندنش تازه میفهمید که زندگی نکردید و فقط زنده بوده اید همین
 زندگی نکردید و فقط برای زنده ماندن تلاش کرده اید
این کتاب مفهموم و معنایی که زندگی در ذهن شما جا انداخته را به کل زیر سوال میبرد 
هر کسی یک بار هم که شده باید آن را بخواند
        

          شروع مهیج و جذابی داشت و پایان هم خوب بود اما روند داستان وحل پرونده میتونست خیلی بهتر باشه 
سوال پشت سوال؛ و جالب بود که نویسنده تونسته پاسخ همه رو بهم ربط بده 
میشه گفت خیلی خلاقانه و جدید بود همینطور پر  مفهوم 
روابط بین پدر و پسر خیلی زیبا و قابل لمس به تصویر کشیده شده بود
درکل از یه سری زوایا کتاب منحصر به فردی به حساب میاد اما اون هیجانی که فکر میکردم رو نداشت و جواب خیلی از معما ها و سوال ها قابل پیشبینی بودن
ارزش خوندنو داره

        

          اگه مثل من از کتاب هایی که بشه باهاشون گریه کرد خوشتون میاد این کتاب اولین پیشنهاد منه
غم و اندوهی که نویسنده تونسته به تصویر بکشه منو متحیر می کنه 
این حجم از احساسات ، افکار و خاطراتی که در ۸۰ صفحه بیان شدن باعث میشه این کتاب تبدیل به چیزی بشه که شاید هیچ وقت نشه از یاد بردش
شخصیت پردازی قویی نسبت به تعداد صفحه ها داشت
از یکسری زوایا منو یاد شازده کوچولو مینداخت و باعث میشد بیشتر بتونم باهاش ارتباط بگیرم
غمگین اما شیرین