یادداشت‌های زهرا قرنین (15)

          این کتاب رو خیلی دوست داشتم. 

شخصیت طاووس خانوم واقعا تعجب برانگیز بود. گاهی احساس می‌کردم یه شخصیت خیالی هستن چون این همه رفتار درست بدون یک ذره اشتباه یکم قابل باور نیست. رابطه‌ی بینشون واقعا فانتزی گونه بود بنظرم.

        

          بنظر من این کتاب لیاقت داره به زبان‌های مختلف ترجمه بشه.

نثرش، تصویرسازی‌هاش و شخصیت پردازی‌هاش خیلی خیلی خوب بود. در عین حال محتوایی بسیار عمیق و قابل تامل داشت.

خداقوت میگم به آقای نویسنده .
        

          ایده‌ی کتاب خیلی جذاب بود برام. یه موضوع جدید و پرداخته نشده. 
در حد بقیه کتاب‌ها از شهید قدیس نساخته بود. با این حال چند تا نکته قابل توجه هم داشت که مختصر اشاره می‌کنم اسپویل نشه: دلیل اینکه میگه باران به خاطر او ...
و دوم احساس می‌کنم یه جاهایی تلاش می‌کرد کارای بدش رو تعدیل کنه. 
.
از نظر فرم نوشته هم یه کم پراکنده بود، و بعد از تموم کردن کتاب ذهن باید مثل تکه‌های پازل خونده‌هاش رو بهم بچسبونه و تصویر کلی به دست بیاد. 

خوندنش تجربه‌‌ی خوبی بود.
        

          قصه زیبایی بود. 

" امید  همان عشق است . تو با امید این همه راه آمدی. این همه سختی کشیدی و از پای درنیامدی.  راه مهم است نه مقصد." 

"برو عاشق باش. همیشه عاشق باش."

        

          سلینجر سبک خاصی داره که مختص خودشه‌. مثلا داستان‌های کوتاه این کتاب بنظر می‌رسه سر و ته درست حسابی ندارن اما برای کسی که مشتاق دنیای داستان و نوشتن هست قطعا ارزش خوندن داره. 
ترجمه خیلی خوبی داشت. 
        

          و من این کتاب رو در نیمه شب نهم تیر ۱۴۰۴ تموم کردم. 
و این فصل پایانی رسما اشک من و درآورد.
.
بینوایان به معنای واقعی یک شاهکار هست. و هر چی بگم نمیتونم حق مطلب رو ادا کنم. 
نکته جالب اینه که تمام افراد این کتاب کسانی بودند که به نوعی بینوا بودند. به عبارتی بینوایی  بشر رو نشون میده. 
.
بیش از همه برای گاوروش، اپونین، اون دو تا پسر بچه سرگردون و ژان والژان متاثر شدم. 


.
+من با این ترجمه خوندم ولی  ترجمه روانی نبود. البته من کتاب رو از کتابخانه گرفته بودم و چاپش خیلی سال پیش بود، شاید در چاپ‌های جدید متن روانتر شده باشه، نمیدونم. 
نسخه‌ای که در طاقچه هست با ترجمه خانم تولایی خیلی روان‌تر هست ولی انگار خیلی کوچولو سانسور داره.
.

        

          مجله خوندن برای من خیلی لذت بخشه.
توی این شماره مجله هم چند تا رو بیشتر از بقیه دوست داشتم ، داستان کوره خانم رباط جزی، داستان کالی از خانم علیپور و داستان آواز زنجره ها و از بخش واقعیت هم نوشته آقای خانلری و خانم مصطفی زاده خیلی جذاب بودن برای من. 
و یه سری روایت‌ها و داستان‌ها هم احساس میکنم چیز خاصی برای گفتن نداشتن.
        

          کتاب انقدر جذاب بود که در ۲۴ ساعت خوندنش رو تموم کردم. بنظر من هم حسن داشت و هم ضعف. 

حسنش این بود که هم به شدت پر کشش بود و هم یادمان میداد عشق هرگز کافی نیست.
  اما یک جاهایی احساس می‌کردم تاکید زیادی روی اختلاف طبقاتی دارد، انگار که همه آدم‌های فهمیده و خوب ثروتمند هستند و آدم‌های لات و بی‌سر‌پا از طبقه ضعیف‌. و زندگی در خانه پدری محبوبه بنظر یک مدینه فاضله می‌آمد، در حالیکه در زندگی واقعی هیچ زندگی بدون مشکل و چالش نیست.
        

          اردیبهشت ۱۴۰۴ با خاطره پیاده روی عصر ها و گوش دادن به قصه‌ی هوشو برام ماندگار شد. 
بی‌نهایت زیبا بود و عمیق.
چقدر با هوشنگ کنار رودخانه سیرچ دویدم، روی پشت بام به ستاره‌ها نگاه کردم، غصه تنهایی و بی کسی خوردم، آق بابا رو دوست داشتم، غم پدرش رو حس کردم، به حرف‌های بانمک ننه بابا و آق بابا خندیدم، و چقدر با این کتاب صوتی زندگی کردم...

ممنونم از  آقای مرادی کرمانی عزیز که ادامه داد و تسلیم نشد و به دنیا قلم خودش رو هدیه داد. ممنونم از گوینده عالی این کتاب و اپلیکیشن نوار (من از نوار گوش دادم)
 بی‌نظیر بود.

پ.ن: ستارزاده چیشد؟ کاش میتونستیم بفهمیم سرنوشت دوستان هوشنگ چیشد..

        

          شنیده بودم آگاتا کریستی به خاطر نوشتن رمان‌های جنایی مشهور است و برای اينکه روحیه‌ی حساس این دوره‌ام بیشتر درگیر نشود طرفش نمی‌رفتم اما کنجکاوی‌ام باعث شد این کتاب را شروع کنم. 

مدت‌ها بود که میخکوب ماجرای یک کتاب نشده بودم. برای من خیلی جذاب و لذت بخش بود و ذهنم رو حسابی به هیجان آورد. 


        

          کتاب داستان جذاب و پر کششی داشت. و حس خوب گرفتم از خوندنش.
        

          اوایل که کتاب رو شروع کردم نمیتونستم خیلی باهاش ارتباط بگیرم. فضاش با فضایی که ما از ایران می‌شناسیم خیلی متفاوت بود. 
اما هر چقدر جلوتر رفت کنجکاویم بیشتر شد که ببینم آخر قصه چی میشه. 
شاید برای من کتاب نماد این جمله شد که احساسات و اتفاقات مثل ابر از آسمون زندگی میگذرن... اجازه بدیم بیان و برن. 
.
قلم نویسنده رو دوست داشتم. با اینکه جزئیات خیلی زیاد بود اما احساس نکردم اضافه گویی میکنه.
        

          این سومین باری بود که سووشون را خواندم. 
کتاب‌های زیادی نیست که بارها خوانده باشم‌شان اما سووشون چیزی دارد که سه سال است فروردین که می‌شود مرا به خود می‌خواند. یک قرار نانوشته. 

        

          برای منی که عاشق مجله خوندنم خیلی دلچسب بود. 
از بین تمام  ناداستان‌ها نوشته آقای احسان عبدی‌پور خیلی به دلم نشست. معرفی کتاب خانم شه روش رو خیلی دوست داشتم. و از بین داستان‌ها جایگاه وصال برام خاص‌تر بود. 

و یه اسم رو از این مجله به خاطر سپردم و اون هم خانم فاطمه دارسنج بود به خاطر عین هم بودن سلایق کتابخوانی و آرزوی مشترک زنده شدن چخوف:)
        

          و آغازگر مطالعه سال ۱۴۰۴ برای من بازخوانی باغ آلبالو بود. 

باغ آلبالو آینه‌ای از ماست وقتی که از تغییر می‌ترسیم،  به موقع اقدام نمی‌کنیم، در گذشته گیر می‌کنیم و خودمون رو در ناآگاهی خودخواسته غرق می‌کنیم. 
من تو این نمایشنامه در جستجوی خودم بودم که ببینم کجاها مثل واریا فقط غصه میخورم،  کجاها مثل پتیا فقط حرف میزنم، کجاها مثل لیوبو از آگاهی و مسئولیت پذیری فرار میکنم و ...