یادداشت‌های زینب جابری (9)

          ~آقای حسن زاده ی عزیز، چه زیبا می نویسید از دنیای دختران! ~

اولین کتابی که از آقای حسن زاده خوندم، زیبا صدایم کن بود.
یادمه که چقدر دوسش داشتم(همین پارسال خوندم).
وقتی تو فروشگاه کانون جلوی سینما آزادی چشمم به اسم (فرهاد حسن زاده) روی جلد هستی افتاد، بدون هیچ درنگی کتاب رو برداشتم و مطمئن بودم که قراره با داستان قشنگی رو به رو بشم.
کتاب رو که خوندم احساس کردم چقدر با هستی احساس همدردی میکنم!
وقتی بچه بودم همیشه تو پارک دنبال تفنگ بازی بودم و صدتا تفنگ اسباب بازی و بیسیم و فلان و بهمان داشتم؛ این بساط در حدی بود که اون موقع ها احساس می کردم شاید یه اشتباهی شده باشه
من باید  پسر میشدم با این روحیه ام!
خلاصه که هستی جون خیلی به دلم نشست
باعث شد یاد کوچولویی های خودم بیفتم.

        

          <<اصلا ذات تابستون دیوونگیه!>>
خلاصه: 
۳ دختر سیاه پوست در یکی از حساس ترین سال های تاریخ آمریکا از شهر خود به تنهایی سفر می کنند تا به دیدار مادری بروند که سال ها قبل آنها را ترک کرده...

کتاب در کل ایده ی قشنگی داشت ولی تو بعضی از بخش هاش خسته کننده میشد. یعنی برای من کتابی بود که نمیتونستم ۲ ساعت بشینم و تمومش کنم. اتفاق خاصی قرار نیست بیفته تو داستان و یه داستان احساسیه در واقع. یه رمان آروم و  روون که برای بچه های ۱۰  تا ۱۳ سال به نظرم خوبه.
        

          وقتی کتاب رو باز کردم و ۲ صفحه ی اولشو خوندم احساس کردم با یه کتاب الکی و مزخرف طرفم، ولی همینطوری که به خوندن ادامه دادم احساس کردم قراره درگیر داستان جذابی بشم. داستان درباره ی دختری به نام ایمی برنر هست که دانشجوی پزشکیه و قراره یه شیفت شب در بخش دی(قسمت روانشناسی یک بیمارستان) بگذرونه اما موضوع اینجاست که دوست دوران بچگی و نوجوانی اون هم در همین بخش دی بستریه و ایمی برنر در طول شب درگیر اتفاقات عجیبی میشه که هرچی داستان جلوتر میره اتفاقات هیجان انگیزتر و جذاب تر میشن و آخر کتاب انگشت به دهان می‌مونید.
البته تعریف کتاب رو زیاد شنیده بودم ولی باور نمیکردم اینقدر جذاب باشه. کاش یه فیلم از روی این کتاب میساختن.
        

          هرچی از ماه بودن این داستان بگم کم گفتم.
از شاهکار بودن و تو دل برو بودنش.
 عشق کردم باهاش و به نظرم جزو بهترین عاشقانه های دنیاست و نظیرش نیست.
پارسال(۱۴۰۳) زمستون وسط آلودگی هوا نشستم و یه ساعته تمومش کردم.
پ.ن:اون نیم ستاره ی کسر شده به دلیل خلاصه بودن کتابه وگرنه هم کتاب هم اصل داستان دوست داشتنین.
        

          _من ناپلئون تو دزیره_
تقریبا میتونم با اطمینان بگم اولین کتابی بود که باهاش اشک ریختم.
خوندن این ۳۰۰ صفحه به من فهموند که چقدر اتفاقات ساده و کوچیک میتونه تو آینده ی آدم نقش داشته باشه.
ساده بگم، دزیره شاهکاریه که به دلتون میشینه و قلم دوست داشتنی نویسنده مخاطب رو با اوژنی دزیره کلری، و اتفاقات زندگی پر فراز و نشیب اون همراه میکنه.
نویسنده حساسیت زیادی برای توصیف لباس ها، کاخ ها، خونه ها  و حتی صحنه های رقص به خرج داده و یه کاری میکنه که احساس کنی دست دزیره رو گرفتی و رفتی به قلب فرانسه.
حتی بعضی وقتها اینقدر توصیف ها زیاده که ممکنه خسته بشی و یه صفحه رو رد کنی.
ولی مطمئنم که دخترها از خوندن این کتاب لذت میبرن!

        

          مارک و پلوکتابی از منصور ضابطیان است که مجموعه ای از سفرنامه های جذاب او را شامل میشود. این کتاب با لحنی ساده و جذاب نوشته شده و خواننده را با خودش به کشور های مختلفی مثل فرانسه، اسپانیا، هند، لبنان و کره جنوبی میبرد. نویسنده در این سفرنامه ها تجربیات شخصی، فرهنگهای متفاوت و لحظات جالب سفرهایش را با خواننده در میان می گذارد. اگر مثل من به سفر و ماجراجویی علاقه دارید، این کتاب را به شما پیشنهاد می کنم. این کتاب در ژانر سفرنامه و ماجراجویی قرار می گیرد. منصور ظابطیان با استفاده از لحن صمیمی خود باعث می شود خواننده با کتاب ارتباط برقرار کند و احساس کند که خودش در سفر حضور دارد.کتاب مارک و پلو از نظر من کتاب خیلی خوبی است و دیگر خوانندگان این کتاب نیز، آن را به خاطر لحن صمیمانه، توصیفات خوب و تجربه های جالب ذکر شده در کتاب به همراه آشنا کردن خوانندگان با فرهنگ های مختلف دیگر، تحسین کرده اند.
یکی از ضعف های مهم کتاب، استفاده نکردن از عکس است. اما در عین حال این کتاب میتواند انگیزه خوبی برای کشف کردن و سفر کردن باشد. در ضمن خیلی جاها نویسنده از تجربیات شخصی خودش استفاده میکرد که برای من خیلی جالب نبود اما سبک روایی جالب آن باعث میشد به راحتی جذب کتاب بشوم و از خواندنش لذت ببرم.
این اثر منصور ظابطیان با استقبال خوبی از طرف منتقدان و خوانندگان مواجه شده و خیلی ها این کتاب را به خاطر لحن جالب و اطلاعات زیادی که درباره ی کشور های دیگر میدهد، تحسین کرده اند.
        

          کتاب رو به خاطر سریال یاغی خریدم، البته که کتاب رو فروردین امسال و قبل از  دیدن یاغی خوندم و باید اعتراف کنم که انصافا سریال از کتاب بهتره. کتاب بد نیست ولی ماجراهاش برام مصنوعیه. طلا برام توی کتاب یه کاراکتر غیرواقعی و ربات ماننده.نادر برام مثل یه مترسک زپرتی سر جالیزه و در برابر نیمچه ابهت بهمن سریال هیچه.
تنها کاراکتری که تونستم درکش کنم شخصیت اصلی داستان بود.
البته شاید من اینقدر احساس قریبی میکردم باهاش.
داستان سر و ته نداشت و خلاصه بگم:
یاغی رو ببینین بیشتر خوش میگذره