یادداشت‌های زهرا قدیانی (122)

          چقدر با پدر  حس نزدیکی کردم. چقدر در موقعیت حال حاضر ما عمر گذرانده بود. با صبوری و مناعت طبع دشواری‌ها را رد کرده و البته قهرمان هیچ میدانی هم نبود. 
        

          نائل آمدن به مرتبه وحدت، روشن‌بینی و یکی شدن با تمام هستی حتی لحظاتی قبل از مرگ، باشکوه بود. 
زیر و رو شدن طبقات به عنوان برساخت نامبارک زندگی اجتماعی.
آگاهی که از هستی اجتماعی برمی‌خیزد و‌نه برعکس. چنانکه نگاه به مرگ هم از جایگاه اجتماعی و اقتصادی فرد برخاسته‌.
همه این مضامین فوق‌العاده در داستان. 
        

          حتی وقتی از هر دری سخنی و پرت و پلا می‌نویسی، بانمک و شیرین و رویکرددار است آقای جانِ فانته. 
        

          فوق‌العاده بود. برای علاقمندان به مباحث سایه و تخیل فعال، بسیار دلچسب و لازم.
        

          ما که شغلی پیرامون ماهیگیری نداریم، چرا این کتاب برایمان جذاب است؟ چون این کتاب درباره ماهی‌گیری نیست. درباره تمنا و جنگجویی و امید و شکست است. 
        

          اصل حرف را گرفتم و حواشی را رها کردم و بر فهمم افزوده شد و لذت بردم.
        

          به توصیه خود شهید این کتاب به همسرش، دیگر کتاب خاطرات همسران شهدا نمی‌خوانم!
        

          به عنوان یک پنج‌صبحی و حتی چهارصبحی و سه صبحی بالفطره، باید بگویم کتاب یک کلاژ با پس‌زمینه زرد است و لاغیر. 
        

          بهترین زمان برای خواندن این کتاب، حالاست.
        

          حال و هوای کسی که آموزه‌های یونگ را زیسته
        

          کوه‌نوردها از خواندنش خیلی لذت خواهند برد.
        

          درنیومده بود.
        

          فرانچسکا، آیدیال‌تایپ زنی که تعهدش بر سائق درونی‌اش فائق آمد.
        

          تصویرگریش آدم را نوازش می‌کند. بعد دقت کرده‌اید مادر و پدرهای توی کتاب‌های کودک چقدر با فهم و شعورند؟ آدم شرمنده می‌شود اصلا.
        

          ما گمان می‌کنیم دچار روزمرگی و زندگی بی‌اهمیت‌مان هستیم اما قصه‌ها از همان‌جا می‌آیند.
        

          گذر شیلا از شجاعت به خودشیفتگی و تهور و سپس بازگشت این مسیر.
        

          روزی که کتاب دستم رسید، روانم آن "آها"ی معروف را گفت و اضافه کرد:  "اینک پاسخ. بیا یکبار دیگر دست بیاندازیم به گل‌وگردن آن گره قدیمیه، آن عمیق عمیقه.  آنکه سال‌ها زیر خروارها خاک خوابیده بود و تازه‌تازه داری حفاری‌اش می‌کنی که گوشه‌هاییش رخ نمایانده اما هنوز تکه‌پاره‌هاش را نتوانسته‌ای بجوری و هم بیاوری و گنج را توی دستهات بگیری. آنکه بابتش رنج دوران بردی، خون‌دل خوردی...مممم... حالا چی کار کنم که یادت از تکه‌پاره‌هایی که طی سال‌ها  جمع کرده‌ای، بیاید؟ آها، ابزار همیشگی من، رویا. همان رویای تکرارشونده این سالها که ازش سر در نمی‌آوری. درعین حال حرصت را درآورده" 
شب، خواب معهود را دیدم و صبح کتاب را خواندم و یک *آها* از بن جان. 
و یک جهش بزرگ در خودشناسی.

بسیار ازم می‌پرسند و خود از خود می‌پرسم که چرا انقدر می‌خوانی؟ ما مسافرهای دنیای درون، گاه تکه‌پاره‌های  خود را لابلای کتاب‌ها می‌یابیم و *فردیت* خود را هم می‌اوریم.
        

          داستان‌ها تکنیکالی بر و رویی داشتند اما چرا انقدر چرک؟ از سر و روی همه‌شان خونابه روان بود. 
یک داستان خوشمزه بدهید بخوانم، بشوید و ببرد.
        

          مربع در اساطیر جایگاه محترمی دارد. جایی نماد اهورامزدا و جایی دیگر نماد هماهنگی و کمال است. 
در این کتاب مربع قصه ما در مواجهه با آرکی‌تایپ ویرانگر، هربار به طریقی تکه‌پاره می‌شود و هربار به طریقی خود را باز می‌یابد و عناصر طبیعی، باد، آب، خاک و کوه را تداعی می‌کند.
فوق‌العاده بود.