یادداشت‌های زهرا قدیانی (115)

          به عنوان یک پنج‌صبحی و حتی چهارصبحی و سه صبحی بالفطره، باید بگویم کتاب یک کلاژ با پس‌زمینه زرد است و لاغیر. 
        

          بهترین زمان برای خواندن این کتاب، حالاست.
        

          حال و هوای کسی که آموزه‌های یونگ را زیسته
        

          کوه‌نوردها از خواندنش خیلی لذت خواهند برد.
        

          درنیومده بود.
        

          فرانچسکا، آیدیال‌تایپ زنی که تعهدش بر سائق درونی‌اش فائق آمد.
        

          تصویرگریش آدم را نوازش می‌کند. بعد دقت کرده‌اید مادر و پدرهای توی کتاب‌های کودک چقدر با فهم و شعورند؟ آدم شرمنده می‌شود اصلا.
        

          ما گمان می‌کنیم دچار روزمرگی و زندگی بی‌اهمیت‌مان هستیم اما قصه‌ها از همان‌جا می‌آیند.
        

          گذر شیلا از شجاعت به خودشیفتگی و تهور و سپس بازگشت این مسیر.
        

          روزی که کتاب دستم رسید، روانم آن "آها"ی معروف را گفت و اضافه کرد:  "اینک پاسخ. بیا یکبار دیگر دست بیاندازیم به گل‌وگردن آن گره قدیمیه، آن عمیق عمیقه.  آنکه سال‌ها زیر خروارها خاک خوابیده بود و تازه‌تازه داری حفاری‌اش می‌کنی که گوشه‌هاییش رخ نمایانده اما هنوز تکه‌پاره‌هاش را نتوانسته‌ای بجوری و هم بیاوری و گنج را توی دستهات بگیری. آنکه بابتش رنج دوران بردی، خون‌دل خوردی...مممم... حالا چی کار کنم که یادت از تکه‌پاره‌هایی که طی سال‌ها  جمع کرده‌ای، بیاید؟ آها، ابزار همیشگی من، رویا. همان رویای تکرارشونده این سالها که ازش سر در نمی‌آوری. درعین حال حرصت را درآورده" 
شب، خواب معهود را دیدم و صبح کتاب را خواندم و یک *آها* از بن جان. 
و یک جهش بزرگ در خودشناسی.

بسیار ازم می‌پرسند و خود از خود می‌پرسم که چرا انقدر می‌خوانی؟ ما مسافرهای دنیای درون، گاه تکه‌پاره‌های  خود را لابلای کتاب‌ها می‌یابیم و *فردیت* خود را هم می‌اوریم.
        

          داستان‌ها تکنیکالی بر و رویی داشتند اما چرا انقدر چرک؟ از سر و روی همه‌شان خونابه روان بود. 
یک داستان خوشمزه بدهید بخوانم، بشوید و ببرد.
        

          مربع در اساطیر جایگاه محترمی دارد. جایی نماد اهورامزدا و جایی دیگر نماد هماهنگی و کمال است. 
در این کتاب مربع قصه ما در مواجهه با آرکی‌تایپ ویرانگر، هربار به طریقی تکه‌پاره می‌شود و هربار به طریقی خود را باز می‌یابد و عناصر طبیعی، باد، آب، خاک و کوه را تداعی می‌کند.
فوق‌العاده بود.
        

          من صوتی کتاب را با صدای خانم نهال تجدد، نویسنده کتاب گوش دادم. تجدد می‌گوید زندگی با ژان‌کلود فرانسوی او را ایرانی‌تر کرده. اما چطور است که حالا فارسی را با لهجه فرانسوی صحبت می‌کند؟
        

          سوالی که ذهنم را درگیر کرده؛  آیا یوسا فرویدی نوشته؟ آیا وارد کردن اورانیا به این دلیل بود که نشان دهد قدرت‌طلبی بز، ریشه در ناتوانی‌اش در عمل جنسی داشته؟
        

          خیلی لطیف، خیلی عاشقانه، خیلی مادرانه و خیلی زنانه.
        

          اسم مکان‌هایی که در موردشان نوشته شده بود را که دیدم، به سمت کتاب دویدم. اما کتاب بیشتر در مورد سفر درونی نویسنده بود. شاید باید این سفرنامه درونگرایانه را با سفرنامه‌های تماما ظاهربین و از نظر من خالی از معنای منصور ضابطیان ترکیب کنند. 
        

          روایت‌هاش خیلی مهیب بودند. 
        

          

دریافته‌ام لازمه حیات شایسته، آشتی با مرگ است. اینکه باور کنی چه بهارها که جز نسیمی در خاطری برجای نمی‌گذارند، چه شکوفه‌ها که پای درخت خشک می‌شوند، چه درخت‌ها که به خواب زمستانی می‌روند، چه برج و باروها که ویران می‌شوند، چه عزیزان که راهی سفر دنیای دیگر می‌شوند، چه سلسله‌های شکوهمند که در پس خود نقاطی از اوج و فرود باقی می‌گذارند. 
رسم دنیاست. این همه را ببین و‌ بگذر.
گتسبی نتوانست. دید اما نگذشت. نتوانست بگذارد و بگذرد. گمان می‌کرد همانگونه که خداوند ایوان خود است، خداوند زمان و زمین نیز هست. خواست عشق مرده را زنده کند. نتوانست. خود طعمه مرگ شد.

#یونگی‌دیدن
        

          سانتی‌مانتال، پیرنگ داغان.