کوگنتی قدرت و انعطاف رابطه دوستانه را به رخ می‌کشد، همچون درخت کاجی که در ارتفاع سه هزار متری در مواجهه با تمام ناملایمات طبیعی همچنان استوار و سبز ریشه می‌دواند و روز به روز در تلاش برای مقابله با ناملایمات نه تنها ضعیف نمی‌شود، که با شکوه‌تر و محکم‌تر از قبل بر جای خود باقی می‌ماند.
        

          کوه‌نوردها از خواندنش خیلی لذت خواهند برد.
        

          می‌دونم که بعد از صحبت درباره کتاب توی «کلبه» باید بیام و این نوشته رو تکمیل کنم؛ چون قطعا خیلی بیش‌تر به عمق احساسات راوی پی می‌برم

در حال حاضر می‌تونم بگم بسیار زیاد از توصیف تنهایی عمیق راوی و بقیه کاراکترهای داستان راضی بودم؛ تا الان نمونه‌ی دیگه‌ای که از این تنهایی و انزوا خونده بودم فاصله خیلی بیش‌تری با من و جهانی که در اون واقعیت رو زندگی می‌کنم داشتن. اما این کتاب خیلی زیبا رنج جداافتادگی احساسی و از دست دادن رو بیان می‌کرد
از توصیف دقیق طبیعت هم که دیگه نگم، انگار همونجا کنار پیترو داشتم روی برف‌ها راه می‌رفتم، سرما رو توی کفش‌های خیس شده حس می‌کردم و بوی گاوها از طویله برونو میزد زیر دماغم
        

          جز اون دسته از رمان‌های روان و لطیفی بود که مثل استراحت کردن و مسافرت رفتن بین یه عالمه شلوغی می‌مونه. دوست داشتم خوندنش تموم نشه و یه عالمه وقت طول بکشه و در عین حال دلم می‌خواست زودتر بخونمش تا ببینم چی می‌شه. بیشتر اتفاقات داستان در کوه‌های پربرف ایتالیا رخ می‌داد و این سرما و برف و زندگی به دور از شهر منو یاد داستان و فضای «به‌ هوای دزدیدن اسب‌ها» می‌انداخت. واقع‌گرایی داستان نه اون قدر زیاد بود که دلت رو بزنه، نه اون قدر کم بود که حس کنی قرابتی با تجربه‌ی زیسته‌ی انسان در عصر کنونی نداره.
داستان درباره‌ی پسری بود که مادر و پدرش عاشق طبیعت بودن، مادرش عاشق جنگل‌ها و پدرش عاشق کوهستان‌ها و به همین دلیل در یکی از مناطق مرتفع ایتالیا کلبه‌ای گرفته بودند و تابستان‌ها را آن‌جا می‌گذراندند و او با پسری به نام برونو در آن‌جا دوست بود. دوستی‌ای که تا سال‌ها به شکل عجیبی ادامه یافت. رابطه‌ی راوی با پدرش و رابطه‌ی تؤامان‌شان با کوهستان خیلی سحرآمیز. عمیق، تلخ و زیبا بود.
دوست داشتم ما هم می‌تونستیم چنین تجربه‌هایی رو زندگی کنیم. دلم می‌خواست می‌تونستم در کنار کاج‌ها و دریاچه‌های یخ‌زده، در هوای برفی، کنار شومینه نشستن رو تجربه کنم.