یادداشت‌های آمارا جفرسون، مدرسه مادریکال (9)

          میدانید تازگی‌ها به چه فکر میکنم؟
به اینکه خدا میتوانست به راحتی، لیلی را از مجنون بگیرد، اما نگرفت.
با وجود اینکه اینقدر مجنون دیر سراغش آمد
        

          نمیدونمدچرا تازگیا اینقدر به این کتاب علاقه‌مند شدم!
اینم یکی از اشعارشه
یاد خودم میفتم
یک شبی مجنون نمازش را شکست
بی وضو در کوچه لیلا نشست

عشق آن شب مست مستش کرده بود
 فارغ از جام الستش کرده بود

سجده ای زد بر لب درگاه او
 پر ز لیلا شد دل پر آه او

گفت یا رب از چه خوارم کرده ای
 بر صلیب عشق دارم کرده ای

جام لیلا را به دستم داده ای
 وندر این بازی شکستم داده ای

نشتر عشقش به جانم می زنی
 دردم از لیلاست آنم می زنی

خسته ام زین عشق، دل خونم مکن
 من که مجنونم تو مجنونم مکن

مرد این بازیچه دیگر نیستم
 این تو و لیلای تو … من نیستم

گفت: ای دیوانه لیلایت منم
 در رگ پنهان و پیدایت منم

سال ها با جور لیلا ساختی
 من کنارت بودم و نشناختی

عشق لیلا در دلت انداختم
 صد قمار عشق یک جا باختم

کردمت آوارهء صحرا نشد
 گفتم عاقل می شوی اما نشد

سوختم در حسرت یک یا ربت
 غیر لیلا بر نیامد از لبت

روز و شب او را صدا کردی ولی
 دیدم امشب با منی گفتم بلی

مطمئن بودم به من سر میزنی
 در حریم خانه ام در میزنی

حال این لیلا که خوارت کرده بود
 درس عشقش بیقرارت کرده بود

مرد راهم باش تا شاهت کنم
 صد چو لیلا کشته در راهت کنم
        

          تازگی ها کشف کردم که من در دنیای امیلی زندگی میکنم.
منظورم این نیست که وقتی کتاب را میخوانن انگار دارم با آن شخصیت ها قدم میزنم، نه!
منظورم این است که چقدر آدم های اطرافم شبیه به امیلی و دوستانش هستند.
ما در دربار، دختری داریم که بی شباهت به خاله الیزابت نیست، پارک سومین را میگویم، خدمتکار بانو لی.
یا مثلا خود من هم کمی شباهت به امیلی و گاهی به پری دارم!
اما خاله لورا را نتوانستم پیدا کنم‌.
پسر عمو جیمی را همینطور.
بانو لی با وجود اینکه بانو هستند، شبیه به پری...
بهتر است همه را نگویم تا اگر یک موقع این یادداشت را خواندند، چیزی نشود!
        

          دارم میخونمش
شبا قبل از خواب
میدونین؟ داشتم فکر میکردم که اگر ال ام مونتگمری، فارس زبان بود و با کلمات ما آشنا بود، چقدر میتونست بهتر بنویسه!
بخاطر گسترش ادبیاتمون
        

          این کتاب رو خیلی وقت پیشا خوندمش. تازه اونم چجوری؟! اول جلد دوم رو خوندم. ولی...به هر حال!
تنها کتابیه که با خودم آوردمش سفر، خیلی قشنگه، خیلی.
با شخصیت هاش انس گرفتم، همشون.
اما درواقع قصد ندارم درباره کتاب صحبت کنم، میخوام چیز دیگه ای بگم:
چند وقت قبل توی یکی از صفحات همین کتاب خوندم،
آدا:"مراقب خودت باش"
جاناتان:"نمیتونم جنگه، یادت رفته؟"
حرف آدا منو یاد خودم میندازه.
من همیشه به همه میگم مراقب خودشون باشن، چون خودشون مهمترن، یعنی خودشونو یادشون نره.
اما حالا...بعد خوندن این جمله مکث کردم، چند دقیقه.
دیگه چجوری مراقب خودش باشه؟
(البته جاناتان سرباز بود و جنگ هم جنگ جهانی) ولی با این حال...
مهم نیست، من بازم میگم:
همتون، مراقب خودتون و خوبی های ارزشمندتون باشین🥰🇮🇷✌️