یادداشت‌های سارا دهقانی (15)

          انگار رسالت مت هیگ یادآوریِ زندگیه.
کتابو که می‌خونی انگار نشسته جلوت و داره خیلی خودمونی کلی حرف ارزشمند می‌زنه.مثل کلاسای شیرینی که دلت نمی‌خواد حرفای استاد تموم شه.
لذت بخشه
آگاهی بخشه
و باعث می‌شه با خودت و این سیاره ی پر‌ استرس دوست‌تر باشی.
        

          بعد خوندن این کتاب می‌تونم «با آرامش» از فمینیسم دفاع کنم.خیلی کتاب مهربونی بود. :) منم از لحن دوستانه‌ش استفاده خواهم کرد.
و برای خیلیا باید بخرمش.
        

          چقدر این جلد آخرو دوست داشتم. :*)
فصل اولش ناامیدم کرد چون از لحاظ منطقی ایراد داشت و نویسنده انگار یادش نبود تو جلدِ اولِ کتاب ٫ «مجموعه» چه قوانینی داشت.
مثلا رنگ ها و وجود کشتی و فعالیتای آزاد کلر.
به نظرم برای پیشبرد داستان یه ذره «مجموعه» آبکی تر بود تو‌ این جلد :)
ولی فصل دوم و سوم
هیجان انگیز و پرماجرا و حتی غافلگیر کننده.
خیلی لذت بردم.
        

          دوستش داشتم :")
عاشق تصویرِ مرد نابینای پیرهنْ آبی شدم و گریه‌م گرفت.
---
«رفته برات آبی بیاره!»
«آبی؟منظورت چیه؟»
«نمی‌دونم خانم.گفت اون طرفی ها آبی دارن٫ و رفته برات بیاره.»
        

          از کتابایی که می‌گن این کارو کن دختر اون کارو کن دختر اجتناب می‌کنم.
خاطرم نیست کسی بهم معرفی کرد این کتابو یا جذب اون عبارت «شهامت ترک کمالگرایی» شدم
اما با اینکه خیلی وقت پیش خوندمش ٫ یادمه در حین خوندن و یه مدت بعدش که یادم بود مطالبش
شهامت ترک کمالگرایی رو به صورت عملی پیدا کرده بودم. :)
رنگ جلدشم بی تاثیر نبود :)))
        

          اگه پایانی غیر از این داشت بهش یک ستاره می‌دادم.
        

          اینو کمتر از دو جلد قبل دوست داشتم.
تصویرسازی هاش از جنگل فوق العاده بود و خیلی تحت تاثیر قرار می‌گرفتم.
 کلی می‌تونست به قضیه ی معامله بپردازه چون خیلی ایده ی ارزشمندی بود.
با اینکه مجاز بودن معامله رو با توجه به شرایط دهکده نمی‌فهمیدم!
ولی چرا اینجوری تموم شد؟همینطوری تو ۴ صفحه سر و تهشو هم آورد!
بعد از صفحه ی آخر جدی زدم صفحه ی بعد ٫ دیدم تموم شده!
        

          هیچوقت فکر نکرده بودم که یه دنیای بدون رنج چقدر رنج آوره.
با این ایده چندین بار مواجه شدم. کتاب «کوه های سفید» و «میرا» و فیلم Equals.
حالا که فکر می‌کنم همشون اذیتم کردن.
و جهان بخشنده انگار ترسناک تر بود.
وقتی یوناس برای اولین بار با چیزای مختلف آشنا می‌شد خیلی برام لذت بخش بود.با همه ی مفاهیم تعریف نشده در دنیاش.
یاد یه سخنرانی تد افتادم که یه دختری از کره ی شمالی می‌گفت عشق برای ما مفهوم‌ تعریف نشده ای بود و آزادی و ... .
از خودم می‌پرسم چقدر احتمال داره دنیای من هم یه سری مفهوم ناشناخته داشته باشه؟
        

          قلبم از جا‌ کنده شد.
چقدر این دختر پونزده ساله در روند این روزانه نویسی بزرگ و عاقل شد.
خیلی دوستش داشتم.
و من هم مثل «آن» از آن چه که انسان ها در حق هم روا می‌دارن شگفت زده ام...
        

          پونزده پیشنهاد برای تربیت یک انسان خوب در این جهان.
خیلی دوست داشتم این کتابو.
متنِ روون و ساده و لحنِ صمیمیِ نویسنده خیلی دوست داشتنی بود.
پیشنهاد هشتمش درباره ی اینکه مجبور نیستیم به هر قیمتی دوست داشتنی باشیم رو خیلی دوست داشتم.
برای آدمایی که از فمینیسم می‌ترسن پیشنهاد خیلی خوبی برای شروعه.
فمینیسم جنگ نیست.فمینیسم قرار نیست خطرناک و ترسناک باشه.
خیلی کوتاهه و ارزش خوندن داره.
قسمت هایی که مشخص کردم رو برمی‌گردم و بارها و بارها می‌خونم چون باعث می‌شه انسان بهتری باشم.
        

          مت هیگِ زیبا ! دوستت دارم و می‌بوسمت.

از همون صفحه های اول فهمیدم کارم تمومه.
چند روز خواب و خوراک نداشتم.
همینطوری با نورا رفتم تو قفسه ها و زندگی ها.
بهش چهار ستاره ی بزرگِ درخشان می‌دم :)
اما پنج نه!
به چند دلیل:


مت هیگ بازم مثل «انسان ها» یکی رو گذاشت توی یه زندگی دیگه که کار تکراری ای بود.البته که با شیوه ای کاملا متفاوت.

از اولین زندگی ٫ آخرش معلوم بود.می‌دونم نکته کتاب قرار نبود پایانش باشه.اما امیدوار بودم برای پایان ٫ یه کار دیگه ای کرده باشه اما ناامید شدم.

 نورا توی اغلب زندگی هاش انقدر درخشان و بی نظیر بود.مگه نمی‌تونست توی اونا انتخابای اشتباهی داشته باشه؟

در مقایسه با «انسان ها» برای من در جایگاه پایین‌تری قرار می‌گیره.
داشت مثل «انسان ها» زندگی رو به یادت می‌آورد اما نه با اون ظرافت.
«انسان ها» ناخودآگاه و آروم بیدارت می‌کرد ٫ زندگیت رو‌ نگاه می‌کردی و می‌گفتی لعنتی من چقدر تورو دوست دارم.
اما توی این کتاب به نظرم خیلی مستقیم و شعاری داشت حرف می‌زد.خط به خط پند می‌داد و از ارزش ها و زیبایی های زندگی می‌گفت پس سخت تر بود که کتاب در زمینه ی یادآوری ارزش زندگی واقعا موثر عمل‌ کنه. -_-

گرچه همین الانم نصف کتابو هایلایت کردم :)


بهترین چیزی که ازش گرفتم درباره ی حسرت ها بود.
دیگه از انتخاب کردن یا نکردن خیلی راه ها توی زندگیم پشیمون نیستم.
        

          از دوازده سیزده سالگی دیگه کتابی توی این ژانر نخونده بودم.
این حس غرق شدن توی یه دنیای دیگه برای ساعت های طولانی رو خیلی وقت بود تجربه نکرده.
نمی‌تونستم خودمو از این جهان سرد و خیس و خاکستری بیرون بکشم.
بهترین واژه ای که براش پیدا می‌کنم «خردمندانه» ست
در حالی که فکر می‌کردم این جور داستانا فقط قراره سرگرم کننده باشن.
اگیون شخصیت محبوبم بود.به خاطر سرسپردگیش به سکوت و خردی که از دل سکوت بهش می‌رسید و آروم و تسلیم بودنش.
مثل وقتی که گد تصمیم گرفت ترکش کنه و پذیرش اگیون از لای کلمه ها و‌ جمله ها می‌ریخت بیرون.
اون همه اسم جزیره ها و اینا حوصلمو سر برد.
از خوندنش لذت بردم اما فکر نمی‌کنم جلدای بعدی رو بخونم.حداقل الان.
        

          بعد خوندن جستار اول و‌ دوم‌ چنان خورد تو ذوقم که می‌خواستم بذارمش کنار.
جستار سوم دلمو به دست آورد و از جستار‌ چهارم به بعد عاشقش شدم.
نگاهی به کار و فضاهای کاری که هیچوقت نداشتم.
انتهای یکی از جستارا گریه کردم و بعد از یکیش حسابی غافلگیر شدم.چیزی که هرگز از ریتم ملایم جستارهایی که خونده بودم انتظار نداشتم.
و از این به بعد با محل کار خودم دوست تر خواهم بود. :)
        

          از آیدا به خاویر.
این کتاب زیبا بود.
اولش که دنبال داستان واحد بودم حوصله‌م داشت سر می‌رفت اما چند تا نامه که گذشت فهمیدم هر نامه مثل شعر می‌مونه و دارم دنبال چیز اشتباهی می‌گردم.
آیدا همه ی جزئیات رو برای خاویر تبدیل به شعر کرده بود.
هر اتفاقی که می‌افتاد٫ هرکاری که می‌کرد و هرکسی که می‌دید.
آیدا روزهاش رو برای خاویر از نو می‌سرود.
جوری با جریان زندگی همراه بود که انگار نه انگار رنج های زیادی رو به دوش می‌کشه.
اینقدر قوی بودنش خیلی منو تحت تاثیر قرار داد.
شاید یه وقتی اگه رنج های زندگی آزارم دادن ٫ دوباره بخونمش.
        

          آخ چه بیزارم از شما که ما را کشتید و می‌کُشید.بیزارم.از شما بیزارم که خاکمان را میراث دار درد و رنج کردید.