یادداشت‌های جوان (82)

          روایت‌ها پر از حس خوب‌اند چون می‌دانی تمام چیزهایی که ثبت شدند واقعی‌اند برای همین به راحتی یک جایی،یک گوشه‌ای از این روایت‌ها خودت را پیدا می‌کنی و مینشینی به تماشا.
کاشوب روایت‌هایی از تجربه‌های زندگی آدم‌ها توی روضه‌ها بود. محرم امسال رو نشستم پای این روضه‌ها و اکثریت روایت‌ها رو دوست داشتم.
هرکدوم یک چیزی توی قلب و ذهن من روشن کردند که دلم میخواد همینطور روشن بمونه.
از اینکه نویسنده‌ها تلاش کرده بودند در عین زیبایی ساده بنویسند واقعا راضی بودم. 

        

          درنگ تاریکش رو دوس نداشتم. تجربه‌اش رو گذشتم اصلا قابل تحمل نبود. به نظرم هیچ جوره تو روایت نمی‌گنجیدند و ماجرایی نداشتند که بخوان روایت شن. صرفا یک سری حرف‌ در باب سوگ بودند.
دلم با خوندن یادداشت‌های سوگش برای بابام تنگ شد... کاش باباها همیشه بمونن.
آکواریومش واقعا دردناک بود. قلبم مچاله شد. دختر خودمو تصور کردم و رنج کشیدم. چقدر خداباور نبودن تحمل سوگ رو سخت‌تر میکنه. چقدر باید برای خودت فلسفه بچینی تا  سوگ رو بپذیری.

        

          آقای نادر ببخشید که ۳ ستاره میدم.
با وجودِ اعجازِ کلماتت یک جاهایی برام گنک بود😅
        

          شهابٓ دین
از آن جنس‌ کتاب‌های دلنشین و شیرین که میشد یک جرعه تمام آن‌ را نوشید.
دوستش داشتم و با خواندنش پر از لطافت شدم.
نکات اخلاقی سنگینی نداشت ولی سبک زندگی آیت الله مرعشی خود پر از نکته بود و عبرت آموز.
کتاب‌دوستی ایشان و تلاش‌های بسیاری که برای داشتن کتب نسخی کردند واقعا و واقعا باارزش بود و چقدر خوب سیر این کتاب‌دوستی و جمع‌آوری کتاب روایت شده بود.
همه‌ی این‌ها به خاطر قلم نویسنده‌ای هست که روایت‌های مختلف از زندگی شهاب‌الدین را بیرون کشیده و در بستر داستانی بیان کرده است. داستانی که به راحتی در مقابل چشم آدمی تصویر می‌شد.
نوع پرداخت به داستان و شروع از وفات شهاب‌الدین جالب بود ولی میزان رفت و برگشت بسیار زیاد بود. به طوریکه من قسمت حال را رد می‌کردم تا داستانِ گذشته را بخوانم.
نویسنده تلاش کرده بود داستان زندگی پر برکت ۹۰ ساله را در ۲۰۰ صفحه خلاصه کند. این خلاصه نوشتن تا یک جایی قابل تقدیر هست چون از زیاده‌گویی جلوگیری کرده است ولی بعضی روایت‌ها و بعضی دوره‌ها شاید به دلیل همین خلاصه نوشتن ناقص مانده است.
سفر هند بسیار کوتاه بود، طریقه‌ی بازگرداندن کتاب‌ها از نجف نوشته نشده بود و...
و همینطور زمان در داستان گم بود. به جز در مواردی که با مسائل سیاسی می‌شد زمان را سنجید در بقیه موارد نمی‌دانستیم که دقیقا در کجای تاریخ هستیم.

چقدر بریده از این کتاب می‌توان نوشت...
از مباحثه با استاد سنی...
تا شعرِ همای رحمتِ شهریار...
و من چقدر دلم خواست سرِ سفره‌ی نان و خیاری که امام زمان برای شهاب‌الدین آورده بود بنشینم و لقمه‌ای... چه خیال‌های بیهوده‌ای.
        

          وطن‌دوستی مرید برغوثی برای من تحسین برانگیز است.
چقدر زیبا از قدرت شعر خود کمک گرفته و با معجزه‌ی کلمات از رنج بی‌وطنی نوشته است.
دوستش داشتم، بسیار.
تمام احساسات نویسنده با کلماتی که نوشته بود به من منتقل میشد و من انگار که خود یک فلسطینی دور از وطن باشم، غم تمام وجودم را گرفته بود.
خواندن و دیدن فلسطین از دریچه‌ی یک فلسطینی برای من پر از درس بود. چه فلسطینی‌هایی که مانند مرید برغوثی با وجود دوری از وطن تا آخر لحظه‌ی عمر خود فلسطینی ماندند و چه فلسطینی‌هایی که برای رفاه و آسایش دنیا پشت پا به وطن زدند و بود و نبود فلسطین برایشان یکی بود.
فلسطینی تربیت کردنِ فرزند هم برایم جالب بود. اینکه افرادی هستند که با وجود دوری از وطن بچه‌های خود را که هیچگاه فلسطین را ندیده‌اند با عشق فلسطین و با فرهنگ فلسطین بزرگ می‌کنند به امید روزی که به خانه‌های خود برگردند.
روایت‌ها ساده و روان بود تا جایی که سفرِ اول تمیم به رام الله به پایان رسید، بعد از آن جلو و عقب شدن‌های تاریخ نوشته را سخت‌خوان کرده بود و انگار که کتابی جدا بود نسبت به فصل‌های گذشته.
        

          روایتی تازه و زنانه بود از جنگ و تاثیرات مستقیم و غیر مستقیم آن.
جنگی که وقتی بر سر کشوری سایه می‌اندازد روی زندگی تک‌تک افراد آن کشور، چه آن‌هایی که خواستار جنگ بودند و چه آن‌هایی که بیخبر از هیچ کجا دنبال زندگی خود بودند، اثرات فراوانی می‌گذارد.
جنگ و اشغالِ کشور همانا و بی‌وطنی همانا.
بعضی روایت‌ها جالب و اثرگزار بود ولی برخی گنگ و ناقص بود.
استفاده‌ی بیش از حد از تشبیهات هم از جایی به بعد ذهن مرا اذیت می‌کرد.
        

          روایت صدری رو بسیار دوست داشتم.
        

          روایت قشنگی بود از اگر بخواهیم می‌توانیم.
چیزی که یک سری مسئولین اصلا به اون باور ندارند و باعث سرخوردگی خیل عظیمی از نیروهای فعال صنعتی کشور میشن.

تلاش‌های آقای رستمی و همکارانشون توی جمکو برای احیا و رشد این کارخونه بسیار ستودنی بود و نویسنده روایت نویی از این تلاش‌ها نوشته بود.
دوستش داشتم.
        

          روان بود و خوش‌خوان، طوری که می‌شود یک نفس خواند و تمامش کرد. ولی نسبت به کتاب های مشابه خود چیز خیلی متفاوت‌تری نداشت.
من ترجیح می‌دادم فخریِ فعال قبل از ازدواج همچنان بعد از ازدواج فعال بماند و ما او را فقط در خانه نبینیم. با وجود تاکید فراوان راوی به روشن‌فکر بودن و همراه بودن همسر در عرصه‌ی فعالیت‌ها چیز زیادی از این فعالیت‌ها تصویر نشده بود. دوست داشتم حتی شده در حد حاشیه از فخریِ در میدان بخوانم.
و خب با وجود باارزش بودن این خاطرات و کارها روایتِ نویی نبود که ارزش تبلیغات وسیع را داشته باشد.

شاید روایتِ نویی که می‌شد از دل این زندگی بیرون آورد، چگونگیِ زیست شهید بود . زیستی که باعث شده بود در زمانی که به گفته‌ی همسر شهید، اکثریت مذهبی متعصب بودند و محدودیت‌های زیادی برای خانواده قائل می‌شدند، ایشان مشوق کار و تحصیل همسر بوده‌اند. خیلی دوست داشتم بدانم این شهید چه کتابی خوانده یا پای منبر چه کسی نشسته یا چه تحصیلاتی داشته که به نسبت دوستان و همکاران خود نگاه بازتری نسبت به مسائل داشته است.
        

          نوع قلم آقای ضابطیان طوری هست که زود میخونی و پیش میری و چقد دلت میخواد توهم بری سفر و جاهای مختلف رو ببینی و با آدم‌ها مختلف معاشرت کنی.
هرچند این کتاب بیشتر تاریخ بود تا سفرنامه ولی دلم خواست که یک روزی به استانبول برم و تو کوچه‌هایی شهر قدم بزنم.
        

          🍃
شاید بشه گف خیلی از چیزهایی که نوشته بود رو قبلا خونده بودم و شنیده بودم ولی نوع نگاه راوی و نوع حرفاش خیلی به دلم نشست و بیشتر از قبل مطالب تو وجودم رسوخ کرد.
به نظرم اگر از کل کتاب همین یک نکته‌ی اساسی رو که باید خودم رو تربیت کنم و اینگونه بقیه هم تربیت میشن رو یاد بگیرم دیگه هیچ غمی نیست و اوضاع بهتر میشه.

موقع خوندن این کتاب ذهنم خیلی آشفته بود و انگار که خدا خواسته بود بخونمش و به خودم دلداری بدم که همچی درست میشه اگر خوب نگاه کنی.

🥲
به نظرم ویرایش و تدوین کتاب به نسبت مطالب باارزشش خیلی ضعیف بود، مطالب تکراری توش زیاد بود و بعضی مطالب انگار که ناقص بودند و منتظر بودی بفهمی بعدش چی گفته، مشکلات تایپی و نگارشی هم زیاد داشت برای همین ستاره‌هاشو کم دادم.
        

          مرید برغوثی خیلی قشنگ غربت و دوری از وطن رو نشون داده..
یه جاهایی موقع خوندنش چشمامو میبستم و تلاش میکردم قبل و بعد وطن رو تصور کنم و بفهمم چقد سخته سالها دور باشی از جایی که توش به دنیا اومدی و قد کشیدی و بعد که برمیگردی ببینی هیچ چیزی سر جاش نیست...

اشغالی که باعث آواره شدن فلسطینی‌ها شده به خوبی توی این کتاب دیده میشه.

من قبل و بعد کردن خاطرات رو نپسندیدم و یک جاهایی سردرگم میشدم.
        

          در مورد تشکیل طبیعت از ذرات و اتم‌ و مولکوله که تلاش کرده با خانه‌سازی اونو یاد بده.
البته کاملا نگاه مادی‌گرایانه داره و برای بچه‌ها که فطرتشون بیداره و هرچیزی تو دلشون میشینه شاید سوال برانگیز باشه.
من تلاش کردم هر صفحه‌ای که توضیح میدم رو تهش رو برسونم به خدا و بگم این ذرات که با این مراحل ساخته میشن همش کار خداست.
برای بچه‌ی دو ساله این مفاهیم سخته ولی جالبه که بدونه همونطور که اون با لگو‌هاش خونه میسازه کل جهان هم از کنار هم قرار گرفتن تیکه‌های خیلی ریز درست شده.
        

          نکات مفیدی در مورد از پوشک گرفتن داشت ولی مطالبش زیاد تکرار میشد.
        

          ایده‌ی قشنگی داشت برای نذری دادن و معرفی نذری به بچه‌ها
        

          شعراش قشنگه
کلا خانم زهرا موسوی قشنگ مینویسه
ولی تصویرسازیشو خیلی نپسندیدم.
        

          خیلی قشنگ آفرینش زمین رو با شعر برای بچه‌ها توضیح داده.
حنانه‌ی ما دو سالشه و شعرها براش جذابیت خیلی زیادی دارن.
با حوصله میشینه تا شعرارو گوش بده و بعضی ابیاتشم حفظ میکنه و بعدا برا خودش میخونه.
        

          از مورد علاقه‌های حنانه...
اونقد این کتابو وصله پیله زدم تا بمونه برامون که خدا میدونه..
شعرش آهنگینه و راحت میشه حفظش کرد.
        

          حنانه شعر اینو حفظ کرده و یه وقتایی استفاده میکنه و میگه ببخشید😅 من شمارو ندیدم😂
        

          این سری کتابای هوپا رو حنانه خیلی دوس داره
هم شعراش قشنگن و هم تصویرسازیش ساده و خوبه.