یادداشت‌های °•zari•° (152)

          "فلیپه مونترو" که جویای کار است،با این آگهی روزنامه برخورد می کند:تاریخ دان جدی،جوان،باانضباط، باتسلط کامل بر زبان فرانسه ی محاوره ای.چهار هزار پِسو در ماه،خوراک کامل،اتاق راحت برای کار و خواب.
او به نشانی داده شده مراجعه می‌کند و با خانه ای اسرارآمیز مواجه می‌شود که پیرزنی بیمار و دختری زیبا در آن زندگی می‌کنند.
"خانم کونسوئلو" برای تدوین خاطرات همسرش،" ژنرال یورنته"،صحاضر شده به روزنامه آگهی بدهد."آئورا" برادرزاده ی خانم کونسوئلو و تنها مونس اوست که حضورش در آن خانه ی تاریک و غبارگرفته، عجيب است 

درسته که کتاب کم حجمه اما بنظرم نویسنده به خوبی تونسته رئالیسم جادویی همراه با فضایی وهم آور و مالیخولیایی رو به تصویر بکشه
        

          "شبلی" جوان نصرانیِ تازه مسلمان شده ای است که در روز عروسی خود با "راحله" ندایی می شنود که <<کیست که مرا یاری کند؟>> 
شبلی پس از چند بار شنیدن آن صدا،منقلب می شود و مجلس عروسی را ترک می کند.او به جست و جوی صدا بر می آید؛آن هم در حالی که برادران متعصب راحله،ترک عروسی را توهینی به خود می‌دانستند.
شبلی در طول راه با نشانه هایی برخورد می کند و می فهمد این نشانه ها از حسین (ع) است
        

          مومو در خرابه‌های آمفی تئاتر خارج از شهری،بی نام زندگی می کند.دختر کوچک و مرموزی که بی سواد است و نمی تواند حساب کند و نمی داند چند سال دارد، اما توانایی شگفتی در گوش دادن دارد.مومو به مردم گوش می دهد تا مشکلاتشان را حل کند،طوری که مردم به هم توصیه می کنند "برو مومو رو ببین!". مومو دوستان زیادی پیدا می کند،اما با ورود مردانی ناشناس همه چیز تغییر می کند.

درسته مومو برای کودک و نوجوانه اما بنظرم بزرگسالا بیشتر درکش میکنن.چون این کتاب در مورد اهمیت زمان و گوش دادن به حرف همدیگه وروابط اجتماعی و دوستی و مشکلات جامعه و هست
میدونید مردای خاکستری شبیه چی ان؟شبیه همین گوشی های تو دستمونه.قبول دارم که میشه باهاش کارهای مفید هم انجام داد اما در ۹۰درصد اوقات فقط زمان برامون بی ارزش میشه و روز به روز بدخلق تر و غرغرو تر میشیم😑
کاسیوپایا هم خیلی گوگولی بود🥺🐢
        

          مگه میشه از مجموعه‌ کتابی که فضای دارک و کلاسیک توأمان با مدرنیته و ژانر فانتزی و علمی _تخیلیه و از همه مهم تر ریتلینگ باشه خوشم نیاد؟🌚
همه چیز به نظرم اوکی بود و من راضی بودم به جز آخرای کتاب چون به نظرم نویسنده نمی‌دونست کتاب رو چه جوری باید تموم کنه و سرسری یه چیزی نوشته که فقط کتاب تموم شه🤷‍♀️
        

          و داستان دوقلوهای به هم چسبیده🥲
 تیپی و گریس هر دو قلب و سر و دست‌های خودشون رو دارند اما از لگن به پایین به هم چسبیدن و مجبورن برای حفظ تعادلشون دستاشون رو دور همدیگه حلقه کنن و کنار هم بخوابن و باهم حموم برن و....

این کتاب، داستان کمبود،شادی،غم ومرثیه‌ای برای عشقه و چقدر سارا کروسان خیلی خوب تونسته با جملات کوتاه،عواطف و احساسات گریس،قل سمت راست،رو برای ما بازگو کنه🙂🤝

 احساس می‌کنم دارم افسردگی می‌گیرم چون تقریباً تمام کتاب‌هایی که این چند مدت خوندم رو با اشکام تمومشون کردم🤧
        

          در این کتاب دو روایت داریم
یک روایت از دختری ایرلندی به نام"نیو" در سال ۱۹۲۰ هست که خانواده اش رو در یک آتش سوزی از دست میده و مجبوره بره یتیم خونه
و روایت دوم هم از سوی دختری به نام "مالی" در زمان حال هست که اون هم مادرش دیگه توانایی نگه داشتنش رو نداره و مجبوره پیش یه پدر و مادرخونده زندگی کنه و این دو روایت یه در یک جایی به هم متصل میشن:)
یه کمی نسبت به باقی کتاب های رئال،کسل کننده و یکنواخت بود.در کل خیلی نچسبید بهم☹️
        

          داستان نمایشنامه در مورد جعفرخان هست که ۹ سال در فرنگ زندگی کرده و رفتارهای فرنگی مآب گرفته و حالا برگشته ایران و با کلی عقاید و خرافات روبرو شده.
خیلی جالب و بامزه بود. نمیدونم چرا با خوندنش یاد دایی جان ناپلئون افتادم
        

          و مجموعه ای که با اشک و لبخند تموم شد:)
        

          روایت هایی کوتاه با راویانی که خودی و ناخودی هستند از ماه چهاردهم بنی هاشم:)
قلم نویسنده آنقدر زیبا و ملموس است که گویی راویان در کنار تو نشسته اند و آن وقایع را بازگو می کنند 
و کتاب شیرین است(در عین تلخی).مانند شیرینی ای که دلت نمی خواهد تمام شود و دوس داری هر روز تکه ای از آن را در دهان بگذاری و مزه مزه کنی و از حلاوت آن سر ذوق بیایی
        

          خدای من
چقدر قند عسل بود🥹🎀
        

          اصولا فردی بودم که از شروع همچین کتبی می ترسیدم که نکند منظور اصلی شاعر را نفهمم؟نکند شعر ها به دلم ننشیند؟ و و و 
اما از وقتی که پادکست نظامی خوانی جناب طاهری در کست باکس را پیدا کردم، جرئت پیدا کردم که این ادبیات بزرگ رو از نظامی گنجوی شروع کنم.پس گوش دادن به هفت پیکر را آغاز کردم و چهار الی پنج ماه بعد،خسرو و شیرین. و خودم را در درجه ای نمی بینم که این ابیات زیبا را نقد کنم.آنقدر ایهام و استعاره های حکیم زیباست،که زبان قاصر است از صحبت کردن درباره آنها. خود داستان هم که جای خود را دارد(ولی مناظره‌ی خسرو و فرهاد رو دوست داشتم. در واقع فرهاد رو بیشتر می پسندیدم چون  بنظرم خسرو خیلی گستاخ و خودخواه بود )
و تصمیم گرفتم که از این به بعد در سال،دو الی سه کتاب را اختصاص بدهم به ادبیات کهن ایرانی. و اگر توانایی خواندن را نداشتم،حداقل گوش دهم. و بعد از کامل کردن پنج گنجینه نظامی،سراغ شاهنامه ی حکیم فردوسی و بعد از آن احتمالا به سراغ کتب سعدی خواهم رفت
        

           لال شدم،مغزم قفل کرده و دستام توانایی نوشتن ندارن.
همین.
        

          رمانی_شما بخوانید فلسفه_ است تشکیل شده از دیالوگ های من و او. حالا من و او چه کسایی اند؟ من،راوی فیلسوف داستان، خودِ دنی دیدرو، است و او ،دیوانه ای عاقل(چرا دیوانه ای عاقل؟چون بعضی اوقات خزعبلات می گوید و بعضی اوقات حرف درست)که با یکدیگر صحبت و مباحثه در مورد جامعه و هنر و موسیقی و زندگی و.... می کنند.
باید با تامل خواند.و گاهی ممکن است هر چقدر هم فکر کنی منظور نویسنده را نفهمی اما نویسنده خوب نیش و کنایه زده است.
ترجمه خانم مشیری هم خوب بود
        

          یه شهر هست به اسم پرنتیس تاون. تو این شهر ما اصلا حریم خصوصی +زن ها رو نداریم.چرا؟ چون طی جریانی زن ها کشته شده و میکروبی وارد شهر شد که مردم بعد از اون می تونستن صدای ذهن همدیگر رو بشنون.
و ما یه پسر داریم به اسم "تاد هیویت" که ۲۸روز دیگه ۱۳ساله و به اصطلاح مردم شهر_مَرد_ میشه.حالا اتفاقی میافته و تاد مجبوره از شهرش تنهایی فرار کنه. اما چطوری میتونه وقتی همه میتونن صدای ذهنش رو بشنون فرار کنه؟
___
حدود ۱۵۰ صفحه ی اول کتاب، به خاطر روند کند داشتن،گنگ بودن و قطره چکانی اطلاعات دادن نویسنده، دلم میخواست آقای نَس رو خفه کنم😀اما در ادامه شل کرد و مارو از سردرگمی در آورد.ولی خب باز انگاری یه چیزی کم بود و نمیدونم چی بود
ولی 
ولی 
ولی
ادامه دادم و خدای من
آقای نس واقعا ای کاش همون اول خَفَت میکردم. آخه اون چه پایانی بود برا کتاب نوشتی؟داداش یاواش ترررر
من الان جلد ۲ دم دستم نیست
چه خاکی تو سرم بریزم؟هااااا؟😀
        

          کتابی قشنگ با مفاهیم جالب برای رده سنی+۱۰
        

          خوندن این کتاب به سه دلیل طول کشید😕
۱.این یادداشت‌ها در بحبوحه ای از زمان نوشته شده که من هنوز وجود خارجی نداشتم😔😂 و بالتبع از مسائل روز و اتفاقات خیلی خبردار نیستم و درک خاصی ازشون نداشتم
۲.در حالت کلی قلم جناب امیرخانی یکم سنگینه
۳.کتاب از سه بخشِ امکنه،اجتماعیات و فرهنگ تشکیل شده که من خب چیز خاصی از بخش اجتماعیات نفهمیدم🙂😂 چون خیلی از جامعه شناسی و فلسفه سرم نمیشه و با هر کلمه تو ذهنم میگفتم هااااا؟(اون گربه میمه یادتون بیاد😔)
        

          بعضی جاهاش زیبا بود اما بقیه تکرار مکررات
انتظار داشتم اطلاعات بیشتری از این بزرگوار به دست بیارم
        

          کتابی که فضای شهر کوفه (پیش از حادثه عاشورا) را نشان می دهد و تردید مردم در حمایت از جبهه ی حق و علل آن را روشن می سازد.
برخی معتقدند نامیرا دوره فتنه شناسی است برای کسانی که پی حق هستند و می خواهند بدانند حق و باطل چگونه جا به جا می شود.
نامیرا داستان عاشقانه هم دارد و نویسنده درام و رومنس را هم در کتابش درآمیخته است.
قلم زیباست و روایت، روایتِ دگردیسی ست،روایت فریب است،روایت فتنه است،روایت شورش است💔
باشد که خداوند مارا مانند کوفیان این گونه آزمایش و امتحان نکند که هیچ کس نمی داند که در آن زمان،راه درست را انتخاب می کند یا راه غلط.مانند کسانی می شود که به نوه ی رسول خدا،نامه فرستادند و سپس عهد شکستند یا آنهایی که حق و حقیقت را یافتند و در راه خدا به شهادت رسیدند؟
        

          باید باهات روراست باشم صبا طاهر
قلمت تو این جلد افت کرد و با کشتن شخصیت هایی که دوسشون داشتم،قلبم شکست
اما ممنونم ازت
واقعا ممنونم
بخاطر اینکه مجموعه ای نوشتی که مثل"یاغی شن ها" تا همیشه کنج قلبم خونه می‌سازه و زندگی میکنه
بخاطر اینکه با شخصیتا خندیدم،لبخند زدم،گریه کردم،وحشت کردم،خشمگین شدم:) و کاری کردی که دل کندن ازشون سخت بشه:)))))
        

           باهات تپش قلب گرفتم و یا به پهنای صورت اشک ریختم،  و نمیدونم چجوری بگم که واقعا دوست داشتم😭🎀
صبا،فقط یه خواهشی ازت دارم
لطفا تو جلد بعدی حداقل یه چپتر ما و کرکترا رو زجر نده🥲