یادداشت‌های علی راد (63)

          نصفه ابتدای کتاب بسیار خوشخوان تر و پر محتوا تر بود.
اگر دنبال شناختی از شیخ صدوق هستید ، این کتاب ، کتاب خوبی نیست. بیشتر به علی ابن بابویه (پدر شیخ صدوق) می‌پردازد تا خود شیخ صدوق. البته که شخصیت پدرشان هم درخور توجه بسیاااار زیاد است.

        

          برای شهید شدن نیازی به کار خارق العاده ای نداری! نیاز به این داری که در هر "آن" حواست به کارت و رضای خدا باشه. شهید سیاهکالی نمونه ای بارز از این توضیح است. شهیدی که کار عجیب و غریبی انجام نداد اما تاثیرش بسیار در روح و جان عمیق بود. برای من پر از نکات کوتاه و دقت های ریزبینانه درست بود. حتما‌ دوباره میخوانمش ....
پ.ن: اواخر کتاب به روز شهادت شهید سیاهکالی اشاره میکند که مصادف است با روز چهار آذر! سریع گوشی ام را دراوردم و فهمیدم که من در همین روز کتاب رو تمام کردم. خدایا اینگونه رزق ها را برایمان بیشتر کن🤲🏻🤲🏻
        

          وقتی به گذشته بر میگردم که ببینم کدام کتاب بوده که من رو کتابخون کرده ، دقیق یادم نمیاد ، مشکل ذهن من نیست ! مشکل زمانه که وقتی به گذشته های دور میبرمش‌؛ ماهیتش رو از دست میده.... انگاری دیگه مقدم و موخری براش وجود نداره!ولی میدونم این کتاب جزو اولین کتاب هایی بود که خوندمش و با گذشت حدود۱۴ سال از این قضیه با جزئیاتی باورنکردنی در ذهنم مونده... و فراتر از جزئیات ، با تاثیری باورنکردنی در وجودم مونده....
پ.ن: چندین بار تلاش کردیم که برای نوجوانان امروزی پیدایش کنیم تا بخوانند. نبود که نبود. می‌گویند چاپ تمام است... و دیگر چاپ نمیشود! 
        

          «داستانی تاریخی و تراز با فرهنگ ایرانی است»
از این دست کتاب هایی که تا تموم نشه نمیتونی کنار بزاریش.
مشتاق خواندن جلد بعدی و همچنین رفتن به محله عودلاجان هستم.
        

          سخت ترین جلدی بود که از مجموعه سرگذشت استعمار خوندم🥲💔 بصیرت افزایی بسیار خوبی برای ما و شناخت دشمنان و نوع برخوردشون با خودمون رو مواجه میشیم. 
        

          «کنون باید ای خفته بیدار بود/چو مرگ اندر آرد ز خوابت، چه سود؟»

برای من پر بودن از تذکر و یادآوری مرگ. کاش درگیر فکر به مرگ باشیم.... فکر به مرگ آدم را میسازد و تغییر میدهد! از دنیا جدایت میکند و تو را به فکر درباره آخرت و اعمالت می اندازد. إِلٰهِى إِلَيْكَ أَشْكُو نَفْساً بِالسُّوءِ أَمَّارَةً، وَ إِلَى الْخَطِيئَةِ مُبادِرَةً، وَبِمَعاصِيكَ مُولَعَةً....

پ.ن: اوضاع طلبه پایه چهاری و برخورد اولیه مردم روستا باهاش ، انگار روایت امسال من در مدرسهٔ روستایی هست🤦🏼‍♂️🥲
        

          «جنگ خیلی بد است، عادت میکنی... به کشتن و کشته شدن افراد عادت میکنی»
رمانی است با وصف جزئیات زیبا. در این کتاب سوپرمنی نداریم و آدم ها خودِ واقعی‌شان هستند و دور از بزرگنمایی های ملال آور. در واقع روایت از جنگ باید اینطور باشد، درسته که در جنگ افراد حالتی روحانی گرفتند و تغییر کردند اما نباید بت سازی کنیم و فضای جنگ رو دقیقا با اون چیزی که بوده متفاوت نشون بدیم. این کتاب در این مورد بسیار موفق عمل کرده.نکته بعدی که به ذهنم میرسه اینه که چرا بعضی قسمت ها نویسنده اینقدر بی حس برخورد کرده، مثلا به شهید شدن یکی از دوستان شخصیت اصلی خیلی کم، در حد دو سه خط میپردازه و شخصیت اصلی انگار خیلی از این واقعه ناراحت نمیشه. اخیرا فیلمی دیدم  که دیالوگی داشت با این مضمون:«جنگ خیلی بد است، عادت میکنی... به کشتن و کشته شدن  افراد عادت میکنی» فهمیدم نویسندهٔ کتاب چرا اینطور روایت کرده.....به هر ایرانیِ وطن پرستِ معتقد به دین و غیر آن پیشنهاد میکنم.
پ.ن: عکس ها  متعلق به عملیات کربلای پنج،پل ماهی و کانال زوجی(همان جایی که این کتاب ، وجود پیدا میکند) است.
        

          «هر یوسفی که به قعر چاه بیوفتد بالا کشیده نمیشود» دیلماج داستان خودمونه! داستان شکست خوردن های سر بزنگاه، داستان بازی خوردن های پیاپی از دنیا. نویسنده تاریخ رو با تخیلش اونچنان پیوند زده که تشخیصش در بعضی اوقات سخته. سبک و جریانی که در رمان در حرکت بود برای من تازگی داشت و  بسیار خوب ، هم تاریخ خواندیم هم زندگی خودمان را.... داستان یوسفی که به قعر چاه می افتد اما در همان چاه باقی می‌ماند.
کاروانی رد نشد تا یوسفی پیدا شود
یک نفر باید زلیخا را بیندازد به چاه
آدمیزادست و عشق و دل به هرکاری زدن
آدم است و سیب خوردن، آدم است و اشتباه
        

          جزو بهترین جلد های مجموعه سرگذشت استعمار بود. توی این جلد به نوع تشکیل بانک  و بورس و شرکت های سرمایه گذاری میپردازد. خیلی خیلی قابل تأمل هست. اسم جلد با محتوای کتاب رابطه تنگاتنگی داره که در داستان آخر کتاب ربطش را توضیح میدهد.
        

          خواندن کتاب درمورد علما و فهمیدن حالات اونها از زبان نویسنده ای که اون عالم رو نه دیده و نه تصور دقیقی از اون عالم داره ، سخته! خیلی هم سخته! از این نظر این کتاب این دغدغه و معضل رو حل کرده چرا که نویسنده خود آقا نجفی قوچانی است. متن بسیار روان و دور از تکلف، همراه با چاشنی طنز و بسیار آموزنده هست. بخوانید و لذت ببرید😉
توصیه رهبری به خواندن سیاحت شرق:
«این کتاب زندگی مرحوم آقانجفی قوچانی که به اسم سیاحت شرق منتشر شده خیلی چیز جالبی است. من به برادران و خواهران توصیه می‌کنم کتاب را بخوانند. خود مرحوم آقا نجفی یک شخصیت بسیار ممتازی بوده، یک انسان معنوی بوده. مرحوم شهید مطهری ایشان را دیده بود در قم. و به من می‌گفت ایشان اهل مکاشفه و اهل معنا بودند.

کتاب دیگری ایشان دارد به نام سیاحت غرب که در احوال عالم برزخ و پس از مرگ نوشته شده به شکل داستانی. مرحوم مطهری می‌گفتند من احتمال قوی می‌دهم که اینها مکاشفات این مرحوم هست، که به این شکل در کتاب سیاحت غرب آن را ثبت کرده. یک چنین شخصیتی.

آن‌جا منعکس است، که طلبه چه‌جوری درس می‌خواند و چه‌جوری تلاش می‌کند و چه‌جور پای درس استاد می‌رود، و استاد را انتخاب می‌کند و چه‌جور عبادت می‌کند و چه‌جور گرسنگی می‌کشد، البته زمان آقانجفی با حالا یک مقداری فرق می‌کند، و ما نمی‌گوئیم صد در صد آنجور است، نه، خیلی چیزها هست که زمان مرحوم آقا نجفی نبود و خوب هست، امروز، هست. بهتر از آن هم هست. آن روز طلبه‌ها جهاد در راه خدا و مبارزه‌ی در راه خدا را مثل امروز بلد نبودند و حضور در میدانهای خطر را. و همّتهای اینچنین بلند که ناظر به اداره‌ی دنیای اسلام است و حاکمیت اسلام در کل دنیای بشریت. از آن طرف هم البته تجرد و غنای نفس طلبه‌های آن روز شاید بیشتر بود. توجهاتشان یک مقداری بیشتر بود. طبعاً جلوه‌های زندگی صنعتی یک تأثیراتی می‌گذارد روی روحها و فکرها. اما عبادت دانستن درس و به عنوان یک کار عبادی یک وظیفه‌ی شرعی و الهی درس خواندن، این یک چیز فوق‌العاده مهمی در حوزه‌های علمیه هنوز هم هست.»
        

          منظم، سیر درست و منطقی ، ایجاز در بیان حوادث 
این مواردی بود که از لهوف در ذهنم شاخص شد.
پ.ن: برای کسی که تازه می‌خواهد مقتل بخواند، مورد بسیار خوب و دسته اولی هست.
        

          کتاب ایده بسیار جالبی داشت. داستان اموی زاده ای که بالعکس بقیه عاشق علی(ع) است. ایده ،خوب بود اما از نظر ساختار و نوشتار نپسندیدم. وقایع خیلی سریع رخ میداد و تمرکزی روی وقایع نمی‌شد. نقش پردازی ها بسیار نصفه نیمه بود ازجمله مادر محمد ابی حذیفه، زنش، محمد ابن ابوبکر، که خودش شخصیت دوم داستانه که متاسفانه توی این زمینه ضعیف کار شده. در کل پیشنهاد میکنم ارزش خوندن داره.
        

          کتاب ترجمه ای تست از خطبه روز غدیر خم. خطبه واقعا خواندنی است و شامل معارف توحیدی و ولایی نابی است. درمورد ترجمه هم باید بگم با نگاه موشکافانه ای ترجمه شده و نمره قابل قبولی میگیره.
        

          دو سالی بود که در به در دنبال کتابی درمورد امام باقر علیه السلام بودم. نبود که نبود جز یک کتاب صد صفحه ای و آن هم نصفه و نیمه و برای نوجوانان!!! پشت این گشتن و پیدا نکردن خیلییییی درد هست که این همه سال گذشته و ما در کشور اسلامی و شیعه زندگی میکنیم، و متاسفانه این همه کم کاری داریم. بعد از این دو سال دو کتاب بیرون اومد که یکی از اون کتاب ها قلم های بی غلاف بود. قبلا از خانم ولی ، یک نفس تا نگاهت رو خونده بودم. اما این چیز دیگری بود. همه چیزش اندازه بود. از نظر روایت تاریخی خیلی دقیق بود. و از همه مهمتر در نوشته خانم ولی دیگه تقلید به چشم نمیاد😍 ان شاالله شاهد بیرون اومدن کتاب های بیشتری در زمینه امام محمد باقر علیه السلام باشیم🤲🏻💚

همه سبحانک لا علمَ لنا می‌گویند 
گاه تفسیـــر تـــو از آیـهٔ الله ولی 
        

          برای من از نظر تربیتی بسیاار خوب ، از نظر متن  متوسط رو به پایین ، از نظر روان بودن خوب، از نظر  بیان دیدگاه مدیر مدرسه بسیار خوب بود. به لطف یکی از درس های دانشگاه،زمانی پیش اومد که کتاب رو از نظر سبک فرزند پروری تحلیل کنم. این کار برام عالییییی بود،عالییی!  مدیر مدرسه بهمون ثابت کرد که میتوان در عین سبک فرزند پروری سهل انگارانه بودن، بهترین بازدهی ممکن رو گرفت .
        

          روون، پر از احساس ، بدور از هرگونه اضافه نویسی! من این کتاب رو اینطوری برای خودم به یاد میارم. یکی از مواردی که نظر من رو به خودش جلب کرد این بود که نویسنده از روایت های ضعیف درمورد حضرت معصومه (س) استفاده نکرده بود و  مورد جالب تر اینکه احادیث زیبا و تاثیر گذار از ائمه(ع)  انتخاب شده و در متن داستان طوری  ازشون استفاده شده بود که بسیار دلنشین میشد.
پ.ن: برای نوجوانان بسیار پیشنهاد میکنم.
        

           انیمیشنش  خیلی زیبا تره. به کسانیکه انیمیشنشو ندیدن حتما پیشنهاد میکنم. اما درمورد کتاب:
روانه اما نه طوریکه باید. کتاب برام ریتم یک نواختی داشت . شاید علتش بر میگشت به سبک کتاب که نامه ای بود و به علت اینکه من ابتدا انیمیشنش رو دیدم. موضوعات سیاسی رو خوب در قلب داستان جا داده بود و برای من خیلی جالب بود این قضیه.
حالا میخوام دشمن عزیز رو بخونم(به اون مشتاق ترم چون هیچ پیش زمینه ای نسبت بهش ندارم)
        

          برای من تلنگری بود بس بی رحمانه. انگار وسط یک میدان بوکس قرار گرفتی و از چپ و راست هوک میخوری...
قبلا نصفه خونده بودم ، خوشم نیومده بود، با چند نفر هم صحبت کردم همین نظر رو داشتن، اما این دفعه قضیه فرق داشت ...
و من همچنان معتقدم که:
۱- هر کتابی رو باید در زمان و مکان درستش خوند
۲- کتاب رزقه...
اینبار بهم واقعا چسبید و لذت بخش بود. انگار که نویسنده از قبل میدونسته و گفته«کمی دیرتر ».... آره ، کتاب رو باید "کمی دیرتر" میخوندم...


پ.ن: یادآوری دوران کودک:
من: آبجی!! این چه کتابیه؟
آبجی: اسمش کمی دیرتره. دایی محمد بهم داده بخونم.
من: درمورد چیه؟
آبجی: درمورد امام زمان
من: ببخشیدااااا....اومممم...میشه داستانشو بهم بگی؟
آبجی: باشهههه... توی یه هیئتی همه دارن میگن امام زمان بیا، یکی میگه نیا.....

و من از کودکی به بعد هر موقع هیئتی می‌رفتم و یه آقا بیا و اللهم عجل لولیک الفرجی میشنیدم یاد همین کتاب می افتادم... حالا بعد از حدود ده دوازده سال، اسد (همان شخصی که میگفت آقا نیا) رو شناختم.
        

          با سرود خوان خیلی خوبه اما شلخته هست. سیر داستانیش پیوست نداره. همانطور که متن های میان داستان ها پیوست نداره.ولی مفیده. خیلی هم مفیده. حرف هایی از جنگ‌مان میشنوی که کمتر جایی اینطور بیان میشود. خدا رحمت کند نادر رو . ای کاش کتاب خیلی خیلی بیشتر از اینی که هست میبود💔 آخه حیفه... نادر نویسنده باشه،همسفر کمال تبریزی و حاتمی کیا باشه، موضوع جنگ تحمیلی باشه، حیفه اینقدر کوتاه....
        

          اونقدری که بقیه میگفتن دوستش نداشتم و برام خیلی متوسط بود، به جز اوایل کتاب با بقیه کتاب آنچنان ارتباط عمیقی نگرفتم.